ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΑΛΑΒΕΡΑΣ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΟΣ

Μέσα στο κατακαλόκαιρο χτύπησε το θλιβερό αγγελτήριο, δύο φορές.

Και δύο ωραίοι άνθρωποι της πόλης, μας αποχαιρέτησαν.

Τους γνώρισα και τους δύο.
Τον Γιώργο από την παλιά μας γειτονιά, τότε που ούτε ως υποψία θα μπορούσε να περάσει από το μυαλό μας και την φαντασία μας ακόμη, μέχρι που θα έφτανε ο Γιώργος.
Στο πρόσωπό του μπορούσες να διαβάσεις την τρομακτική αλλαγή, των κατοπινών χρόνων. Δεν χρειαζόταν να την αναζητήσεις στα βιβλία του. Για μας τουλάχιστον.
Αλλά αρκούσαν ελάχιστες στιγμές, για να δεις την γαλήνη και το χαμόγελο που του έφερναν οι παλιές αναμνήσεις .Και τότε πολύ εύκολα γυρίζαμε στα χρόνια της αθωότητας, έστω για λίγο, όσο διαρκούσε και η φευγαλέα συνάντηση.

Ο Τηλέμαχος, όμως ήρεμος, λιγόλογος, ευγενής, ένας ακαταπόνητος εργάτης και ταυτόχρονα ευπατρίδης των γραμμάτων, έλεγε πάντα τόσο λίγα, υπονοούσε τόσα πολλά, πάντα με ένα δικό του τρόπο, μοναδικό, απόλυτα προσωπικό, κάτι σαν αναλλοίωτη σφραγίδα.

Από μακριά μπορούσες να δεις την ψιλόλιγνη φιγούρα, να διασχίζει το πεζοδρόμιο, με ένα τρόπο διακριτικό, προσεκτικό, σχεδόν επιφυλακτικό σαν να προσπαθούσε να μην ενοχλήσει κανένα.

Για τα άλλα, έχουν μιλήσει πολλοί και είπαν όσα έπρεπε και τους αναλογούσαν.

Εμείς βιώνουμε μια απουσία, μια στέρηση, μια αξεπέραστη θλίψη, που θα μας συνοδεύει.

Η πόλη όμως έχασε πολύτιμα πετράδια της ιδιοπροσωπείας της.