Απελευθέρωση, Προσαρμογή, Ευρηματικότητα, Αλληλεγγύη

Οι νέες λέξεις της καθημερινότητας μας.

Είτε πετύχει πλήρως, είτε αποτύχει παταγωδώς το πρόγραμμα εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας, είτε παραμείνει στην χώρα μέχρι το 2012 η τρόικα είτε αποχωρήσει, είτε συμβιώσουμε με το ΔΝΤ, είτε μας …«αποδεσμεύσει» από τον «δράκο» ο Αντώνης Σαμαράς, είτε τα καταφέρουμε είτε αναγκαστούμε σε αναδιάρθρωση του χρέους, είτε παραμείνουμε στην Ευρωζώνη, είτε αποχωρήσουμε, ή εξαναγκαστούμε σε κάτι τέτοιο, είτε συνεχίσουμε να επιβιώνουμε με το ευρώ, είτε βρεθούμε αναγκαστικά αγκαλιά με την δραχμή, ένα είναι βέβαιο.

Αποχαιρετούμε οριστικά και για τα πολλά προσεχή χρόνια όλα όσα γνωρίζαμε και όλα όσα χαρακτήριζαν την καθημερινότητα του έλληνα.

Και καθώς σταδιακά και βίαια αλλάζει η ζωή μας, από πραγματικές, αλλά και από ψυχολογικές αιτίες, καθώς αναζητούμε το νέο status της καθημερινότητας μας, κάποιες λέξεις ξεχασμένες, αλλοιωμένες ως προς το πραγματικό περιεχόμενο τους, έρχονται στο προσκήνιο, από το παράθυρο, ή και από την πόρτα, χωρίς να χτυπήσουν, χωρίς να ζητήσουν την άδεια μας.

Και μαζί τους έρχονται νέες αντιλήψεις, καλύτερα αναβιώνουν στοιχεία της ζωής μας που τα άφησε πίσω η ευμάρεια, η κατανάλωση, η αποξένωση,

Μικρές, διάσπαρτες ψηφίδες, που περνούν τώρα απαρατήρητες, κυρίως ως προς το τι ακριβώς σημαίνουν, προβάλλουν στα αστικά κέντρα, αυθόρμητα, μέσα στις παλιές ξεχασμένες και αποδιαρθρωμένες γειτονιές.

Πρωτοβουλίες φωτισμένων ανθρώπων, έξω από τις δράσεις και επιδιώξεις δήμων, κομμάτων, συνδικάτων, επίσημων φορέων, ακόμη και πολλών «κινήσεων πολιτών», κυρίως εκείνων που διαμορφώθηκαν «άνωθεν» από κόμματα, ή προσωπικές επιδιώξεις και φιλοδοξίες και γρήγορα αναγορεύτηκαν σε μηχανισμούς πίεσης και εξυπηρέτησης συμφερόντων.

Με ευαισθησία σπάνια στις ημέρες μας και υπομονή, ο Τάκης Καμπύλης κατέγραψε και παρουσίασε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της περασμένης Κυριακής, μια απίστευτη για την έκταση και ποιότητά της κινητικότητα πολιτών, να ξαναδούν την γειτονιά τους να ζωντανεύει, τους γείτονες να συναντώνται και να γνωρίζονται, να διασκεδάζουν , να οργανώνουν προγράμματα για τα παιδιά τους, να μεταμορφώνουν τα μικρά τοπικά πάρκα σε χώρους ψυχαγωγίας και επικοινωνίας και κυρίως την νεολαία να βρίσκεται στην καρδιά αυτών των γεγονότων.

Και εδώ να υπενθυμίσω τι πέτυχε πριν λίγες ημέρες, ο Γιώργος Τούλας και το Περιοδικό Παράλλαξη γιορτάζοντας τα είκοσι χρόνια του λαμπρού αυτού εκδοτικού και όχι μόνο εγχειρήματος.

Οι δεκάδες εκδηλώσεις, απλωμένες στην καρδιά την πόλης , συγκέντρωσαν τους Θεσσαλονικείς και θύμισαν σε πολλούς ημέρες του 1986 και της Μπιενάλε Νέων καλλιτεχνών της Μεσογείου, τόσο για την φρεσκάδα των δράσεων, όσο και για την επιλογή των ξεχασμένων χώρων, ή περιοχών σε παρακμή.

Και ακόμη τις νέες «αγορές» των μεταχειρισμένων, αλλά χρήσιμων ρούχων, τις ημέρες που βιβλία που διαβάστηκαν προσφέρονται δωρεάν και δεν πετιούνται στα σκουπίδια.

Πρόκειται για μηνύματα αισιοδοξίας και ελπίδας πιστεύω. Τα τελευταία χρόνια παρακολουθήσαμε όλοι με ανησυχία και φόβο, τις αλλαγές που σημειώθηκαν στο κοινωνικό σώμα. Την αποδιάρθρωση της κοινωνικής συνοχής, την απομόνωση, την αδιαφορία για τα κοινά, την επικίνδυνη απαξίωση του πολιτικού συστήματος, με τους αφανείς, αλλά εξαιρετικά σοβαρούς κινδύνους, που εγκυμονεί για το παρόν και το μέλλον της Δημοκρατίας.

Τα μικρά αυτά δείγματα αποκαλύπτουν μια διαφορετική εικόνα και πραγματικότητα, έστω και αν παραμένουν ακόμη μεμονωμένα, διάσπαρτα, και ουσιαστικά ελάχιστα μέσα στο χάος των σύγχρονων πόλεων.

Ευτυχώς. Γιατί η Αυτοδιοίκηση, η πιο «αρμόδια» και η μόνη που διαθέτει μηχανισμούς, πόρους, δυνατότητες να αντιληφθεί την νέα πραγματικότητα, ζει ακόμη στην λογική του παρελθόντος.

Όταν δεν κυριαρχείται από την πελατειακή λογική, συνεχίζει να σπαταλά πολύτιμους πόρους, σε συμβατικά, ανούσια, δαπανηρά γεγονότα, που δεν ενδιαφέρουν πλέον κανένα, ανίκανη να συλλάβει τα νέα δεδομένα, τις νέες ανάγκες, και σίγουρα τις νέες προκλήσεις και ευκαιρίες, ώστε η παρουσία και η παρέμβαση της να ενισχύσει αυτές τις νέες «εκ των κάτω» αυθεντικές και ακηδεμόνευτες πρωτοβουλίες των πολιτών.

Απελευθέρωση από τις νοοτροπίες του παρελθόντος, προσαρμογή, ευρηματικότητα, αλληλεγγύη, είναι ανάγκη να γίνουν οι λέξεις της καθημερινότητας μας. Και όχι μόνο αυτό.

Να γίνουν οι νέες πραγματικότητες, της σκέψης και της συμπεριφοράς μας.

Και η οργή από τις ανατροπές; Η διαμαρτυρία; Η αντίσταση;

Η οργή για την ανευθυνότητα των πολιτικών διαχειριστών της πορείας της χώρας, η διαμαρτυρία για την αδικία των μέτρων, η αντίσταση για την προστασία όσων μπορούν να διασωθούν, μέσα στην καταιγίδα που δεν λέει να κοπάσει, δεν έχει τέλος και κανείς δεν γνωρίζει μέχρι που μπορεί να φτάσει ακόμη ,είναι και αυτά στοιχεία μιας ζωντανής κοινωνίας, που καταφέρνει να στέκεται όρθια.

Αλλά από μόνα τους δεν αρκούν επειδή η ζωή συνεχίζεται, οι οικογένειες πρέπει να επιβιώσουν, οι κοινωνίες να μην διαλυθούν