Η «ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ»

ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΤΗΣ.

Κυρίως όμως ενώπιον των ευθυνών της για το μέλλον των κοινωνικών κινημάτων

Στην γνωστή ιστοσελίδα των «Δώδεκα» εξακολουθεί να βρίσκεται στην κορυφή ,όπου αναρτήθηκε από τις 13 Σεπτεμβρίου το κείμενο με τον τίτλο «Ήρθε η ώρα το «εμείς» να επικρατήσει του «εγώ»., του Κώστα Νικολάου, γνωστού πρωταγωνιστικού στελέχους των «Δώδεκα» και της «συμμαχίας». Κείμενο που δημοσιεύτηκε όπως είναι γνωστό αυθημερόν και στην εφημερίδα «Μακεδονία». Στο τέλος αυτού του Σημειώματος, θα κάνω ένα μικρό σχόλιο για το «Εγώ» και το Εμείς».

Αλλά ο λόγος αυτής της αναφοράς είναι άλλος.

Την καταχώρηση του κειμένου του Κώστα Νικολάου ακολούθησαν εξελίξεις, μία τουλάχιστον από τις οποίες λογικά θα έβρισκε την θέση της στην ιστοσελίδα, όπως η ανακοίνωση ότι η Συμμαχία επανέρχεται και προτείνει ως νέον υποψήφιο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, μετά την «απόσυρση» του Τάσου Τζήκα, τον δημοσιογράφο Χρήστο Μάτη, από την «Οικολογική» συνιστώσα της Συμμαχίας.

Είχε προηγηθεί η αναμενόμενη καθ όλα έντιμη και συνεπής προς τις αρχικές του δηλώσεις, παραίτηση του Τάσου Τζήκα από την θέση του υποψηφίου Δημάρχου, στην οποία τον ανέδειξε με τις γνωστές διαδικασίες η Συμμαχία, λίγες ημέρες πριν.

Σ ένα «Σημείωμά» μου της 23ης Αυγούστου με τίτλο «ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ;» ,αναφέρθηκα στα όσα εξελίσσονταν στο εγχείρημα εκείνο της «Πολύχρωμης» Συμμαχίας επεσήμανα τους κατά την γνώμη μου κινδύνους που καραδοκούσαν να καταστήσουν αναξιόπιστη την σημαντικότερη πρωτοβουλία κοινωνικών και αυτοδιοικητικών κινήσεων πολιτών και κατέληγα:

«Θα επαναλάβω λοιπόν την στέρεη πεποίθησή και αγωνία μου, πως καθώς ποι συνθήκες μεταβάλλονται και τα δεδομένα ανατρέπονται, αυτό που έχει να αντιμετωπίσει η Συμμαχία ως προτεραιότητα, δεν είναι η υπόδειξη ενός προσώπου ως υποψηφίου για τις δημοτικές εκλογές αλλά η σοφή διαχείριση της διαμορφωθείσας πραγματικότητας και των κινδύνων απαξίωσης μιας πρωτοβουλίας που γέννησε ελπίδες κυρίως στην κατεύθυνση της ενότητας των κοινωνικών κινημάτων την δυνατότητας τους να συνδυαμορφώνουν προτάσεις και προγραμματικές αρχές και εν τέλει να παρεμβαίνουν ουσιαστικά στις εξελίξεις».

Ήταν φανερό ότι όπως διαμορφώθηκαν τα πράγματα στην πολιτική σκηνή αλλά κυρίως στο εσωτερικό της «Συμμαχίας», τα περιθώρια να αναδείξει με αξιόπιστες διαδικασίες μια πρόταση υποψηφιότητας είχαν ελαχιστοποιηθεί για να μην πω εκμηδενιστεί. Και ότι κάθε πεισματική απόπειρα να προχωρήσει θα είχε εκ των προτέρων και αντικειμενικά ελάχιστη αξιοπιστία και επιρροή στις εκλογικές εξελίξεις. Και το χειρότερο θα ήταν εκ των πραγματικών δεδομένων, μια τραυματική εμπειρία εσωτερικών συμβιβασμών, που ούτε τον υποψήφιο θα τιμούσε, ούτε το σημαντικότερο θα προστάτευε από τα χειρότερα, την «Συμμαχία», ή καλύτερα ότι είχε απομείνει από αυτήν.

Το τι ακολούθησε είναι γνωστό. Το πώς υποδέχτηκαν τα Μέσα και η κοινή γνώμη την πρόταση εκείνη είναι επίσης πολύ γνωστά.

Για να φτάσουμε τελικά στην γνωστή δήλωση με την οποία συνόδευσε την παραίτησή του από την υποψηφιότητα ο Τάσος Τζήκας επισημαίνοντας τρία σημεία.

Τον στόχο της «ενότητας για την αλλαγή», την σημασία της «συλλογικής δράσης», και την πεποίθηση του ότι «μετά τις τελευταίες εξελίξεις, δεν μπορεί να υπάρξει μια κοινή υποψηφιότητα», προερχόμενη από την Συμμαχία.

Ανεξάρτητα από το τι σήμαιναν όλα αυτά για την διαμόρφωση του προεκλογικού πεδίου στην Θεσσαλονίκη, η παραίτηση του Τάσου Τζήκα και κυρίως οι δηλώσεις που την συνόδευαν έδιναν μια ακόμη, την τελευταία, ευκαιρία στην «Συμμαχία» να επανεξετάσει τα δεδομένα, την εσωτερική πραγματικότητα της και να επιχειρήσει με ψυχραιμία και νηφαλιότητα να επαναδιατυπώσει την νέα παρουσία της στην πορεία προς τις δημοτικές εκλογές.

Να προσφέρει δηλαδή κάτι ουσιαστικό κάτι που θα επηρέαζε την πορεία των πραγμάτων θα διαμόρφωνε ένα διαφορετικό κλίμα θα υπερασπιζόταν τις πρώτες βασικές θεσμικές και προγραμματικές της συμφωνίες και θα επιχειρούσε να τις εντάξει ρεαλιστικά στο προεκλογικό παιχνίδι.

Αντί αυτών, δρομολόγησε μια νέα δια «κοινωνικής περιφοράς» διαδικασία εξεύρεσης υποψηφίου, ωσάν και αυτό να ήταν το ζητούμενο της προεκλογικής πραγματικότητας, που είχε διαμορφωθεί ήδη στην Θεσσαλονίκη. Δεν γνωρίζω με ποια διαδικασία και με ποιους πλέον παρόντες και μετέχοντες «εξέλεξε» ανακοίνωσε στην συνέχεια ,με ελάχιστες λέξεις ότι η «Συμμαχία», ανέδειξε και προτείνει νέο υποψήφιο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης, τον γνωστό δημοσιογράφο και δημοτικό σύμβουλο Αγίου Παύλου ,από την πλευρά των μετεχόντων στην Συμμαχία Οικολόγων Χρήστο Μάτη.

Και έτσι ήρθε η σειρά των Οικολόγων Πράσινων, που είχαν κατά την διαδικασία κατάθεσης των υποψηφιοτήτων προτείνει τον εαυτό τους και τον Τάσο Τζήκα, όπως έπραξε και εκείνος στην συνέχεια, να θεωρήσουν ότι «ήρθε η σειρά τους».

Αναρωτιέμαι όμως. Υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα να ελπίζει κανείς σε κάποιο αποτέλεσμα, προτείνοντας έναν υποψήφιο Δήμαρχο 45 ημέρες πριν τις εκλογές, ακόμη και αν αυτός είναι δημοσιογράφος και κατά την γνωστή λογική έχει καλύτερες προσβάσεις – για να μην πω και μεταχείριση- από τα ΜΜΕ, ακόμη και αν αυτός είναι ο Χρήστος Μάτης των Οικολόγων;

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση. Παρακολούθησα όλες αυτές τις ημέρες με σχολαστικότητα θα έλεγα, την τακτική και τις πρωτοβουλίες των Οικολόγων-Πράσινων, ιδιαίτερα στην περίοδο της ανάδειξης των υποψηφιοτήτων για τον Δήμο Θεσσαλονίκης και την Περιφέρεια.

Και τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η «πολιτική» όπως την βιώνουμε στην χώρα μας είναι μια πανίσχυρη μηχανή ενσωμάτωσης σε λογικές, διαδικασίες, μεθοδεύσεις και πάρε-δώσε. Και οι Οικολόγοι Πράσινοι, τουλάχιστον στις κρίσιμες εκείνες στιγμές της κρίσης που πέρασε η «Συμμαχία», αλλά και γενικότερα στις διαβουλεύσεις και οτις συζητήσεις για την επιλογή ενός προσώπου που θα εξέφραζε το αίτημα της αλλαγής, ενήργησαν, ως αυθεντικό ενσωματωμένο τμήμα του πολιτικού κατεστημένου.

Και όπως ήταν αναμενόμενο αφαίρεσα από την ταυτότητα των «Σημειωμάτων» ,συμβολικά, όπως συμβολικά και το τοποθέτησα το Σήμα του κόμματος «Οικολόγοι-Πράσινοι».

Αλλά αυτό είναι μια δευτερεύουσα υπόθεση αναγκαία ίσως για τον σχολαστικό παρατηρητή που θα προσέξει την απουσία

Τα πράγματα στην πόλη τρέχουν και καθημερινά νέα δεδομένα προβάλλουν.

Αποχώρησε ο Σάκης Τζακόπουλος, θεωρώντας ότι οι συνθήκες που υπάρχουν δεν προσφέρονται για μια πρωτοβουλία όπως η δική του, προσφέροντας μια υπηρεσία και ανακούφιση, λογική άλλωστε, στον Κ. Γκιουλέκα.

Αιφνιδίως και από το πουθενά, ο Μάκης Στεργίου δηλώνει με καταχώρηση στις εφημερίδες την υποψηφιότητά του και λίγες ημέρες αργότερα ο Γ. Καρατζαφέρης ξεκαθαρίζει ότι αυτός είναι ο υποψήφιος του ΛΑΟΣ στην Θεσσαλονίκη, παρά τα όσα πολλά και αλληλοαναιρούμενα σενάρια κυκλοφορούσαν τις τελευταίες ημέρες.

Δεν είναι γνωστό αν ο Μ. Στεργίου θα συγκεντρώσει το ποσοστό του ΛΑΟΣ στην πόλη, αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι ο ποσοστό αυτό θα προστεθεί στην δύναμη που Κ. Γκιουλέκα την δεύτερη Κυριακή, ύστερα μάλιστα από τις γνωστές δηλώσεις του Γ. Καρατζαφέρη και τις διαδόσεις περί Κεμάλ Ατατούρκ και άλλες παρόμοιες αθλιότητες.

Ο Στ. Παπαθεμελής, αν πιστέψουμε τις μετρήσεις που δημοσιεύθηκαν δείχνει μια απροσδόκητη αποδοχή, του 5.5% γεγονός που αν συνεχιστεί θα τον κρατήσει στην κούρσα της πρώτης Κυριακής, θα του εξασφαλίσει μια θέση στο νέο «Καλλικράτειο» Δημοτικό Συμβούλιο, και άρα στην πολιτική επικαιρότητα της πόλης, και ταυτόχρονα τον καθιστά ισχυρό διαπραγματευτή και αποτελεσματικό σύμμαχο, για την δεύτερη Κυριακή.

Δεν αναφέρομαι όπως πάντα στο ΚΚΕ και τον ΣΥΝΣΥΡΙΖΑ, μια και οι γνωστές θέσεις τους, δεν πρόκειται να επηρεάσουν , ή τουλάχιστον να διαμορφώσουν τα δεδομένα στην ανάδειξη του νέου Δημάρχου της Θεσσαλονίκης, πέραν της «καταμέτρησης» ενός αυθεντικού Αντιμνημονιακού και αντικαλλικρατικού κλίματος.

ΟΙ εκλογές είναι κλίμα και τελικώς μαθηματικά. Το αποτέλεσμα θα κρίνουν οι διαμορφούμενοι όροι που συμβάλλουν στην πρόσθεση, στην αφαίρεση , στον πολλαπλασιασμό , ή την διαίρεση.

Αν η Συμμαχία με ό,τι τώρα εκφράζει και εμπεριέχει συνεχίσει να υπάρχει, θα πρέπει να αποφασίσει ποιον από τους παραπάνω όρους θα υπηρετήσει και θα προωθήσει ώστε να υπηρετήσει το κυρίαρχο γενεσιουργό μάλιστα αίτημα της , αυτό της αλλαγής.

Γιατί ο καταλυτικός παράγων , που θα κρίνει το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών θα είναι η έκταση και την ένταση του αισθήματος και του κλίματος «αλλαγής», που θα διαμορφωθεί.

Υ.Γ.

Αν το «μήνυμα» του Κ. Νικολάου στο σημείωμα του περί του «Εμείς» και του «Εγώ» απευθυνόταν στο εξωτερικό της «Συμμαχίας» και φυσικά στον Γιάννη Μπουτάρη, τότε θα μου επιτρέψει να του υπενθυμίσω την αυτονόητη άλλωστε αλήθεια ,ότι συχνά το «Εμείς» δεν υποκρύπτει παρά ελάχιστα και όχι πάντοτε ανιδιοτελή «εγώ».