Η «ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ»

ΚΑΙ Η  ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ

 ΤΩΝ 58

Παρ όλο ότι η χώρα δοκίμασε στην πράξη την λεγόμενη «κουλτούρα συνεργασίας» που  συνεχίζει να λειτουργεί  στο πλαίσιο ενός κυβερνητικού «Μεγάλου Συνασπισμού»,  αρνούμαστε να μπούμε στην ουσία των πραγμάτων και να συναγάγουμε τα αναγκαία  συμπεράσματα.

Συμπεράσματα που θα επηρεάσουν και τις μελλοντικές συνεργασίες, όπως αυτές  που  θα προκύψουν από τις προσεχείς εκλογές.

Συμπέρασμα πρωταρχικό.

Η χώρα δοκιμάζει μια πρωτόφαντη πολιτική κουλτούρα καθώς δύο κόμματα που από την Μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα  αντιδικούσαν και εξέφραζαν κυριολεκτικά δύο «διαφορετικούς κόσμους» συνεργάζονται τώρα κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, όχι χωρίς ισχυρούς κραδασμούς, αποχωρήσεις, διαγραφές κλπ και καταφέρνουν να οδηγήσουν το καράβι σε ένα δρόμο και ένα τελικό στόχο, που έχει αρχίσει να φαίνεται στο βάθος.

Ο λαός παρακολουθεί το πείραμα διατηρεί τις επιφυλάξεις του, οι οπαδοί των δύο κομμάτων δεν λησμονούν το βάραθρο που ιδεολογικά και κοινωνικά  τους χώριζε, ταυτόχρονα όμως ζει μια πραγματικότητα, που στην δεύτερη τουλάχιστον κυβέρνηση , την δικομματική, έπαυσε να τροφοδοτεί εσωτερικές έριδες και γκρίνιες,  την εντύπωση μια συνεχούς διελκυστίνδας  αντιπαράθεσης και   να τροφοδοτεί την αίσθηση μιας άτυπης εκτός θεσμικών διαδικασιών διανομής εξουσίας,

Ταυτόχρονα όμως εισπράττει και τα θετικά αποτελέσματα της πολιτικής που με αργό και  οδυνηρό βηματισμό οδηγεί σε ένα «τέλος», στην απεμπλοκή από το Μνημόνιο και την τρόικα, στην αυτοδύναμη οικονομική διαχείριση και στην νέα προσπάθεια να διευθετηθεί με το καλύτερο δυνατό τρόπο το κρίσιμο ζήτημα του χρέους και να εξασφαλιστούν προϋποθέσεις ανάπτυξης και άρα αντιμετώπισης της ανεργίας, έστω και σε βάθος χρόνου.

Τι δείχνει  η εμπειρία αυτή;

Οι παλιές ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές, οι πολιτικές που δεν μπορούν να συμβιώσουν σε πολλούς τομείς, οι κληρονομημένες ενστάσεις και τα βιώματα, δεν στάθηκαν εμπόδιο στην πορεία αυτήν.

Γιατί;

Γιατί η πρωταρχική πολιτική επιδίωξη, αυτή της παραμονής στο ευρώ, προϋποθέτει την εντός  καθιερωμένου πλαισίου πολιτική λειτουργία, και αυτό το κυρίαρχο πλαίσιο έχει σαφή και αυστηρά χαρακτηριστικά.

Χαρακτηριστικά που επιβλήθηκαν με «επιτυχία» μέχρι τώρα στις άλλες χώρες της κρίσης,  που φαίνεται ότι την ξεπερνούν, αλλά και σε μεγάλες χώρες όπως η Γαλλία και άλλες.

Μένοντας στην Ευρώπη και στην Ευρωζώνη δεν έχεις δυνατότητες  πολιτικής άλλης  από αυτήν που κυριαρχικά έχει  επιβληθεί.

Οπότε τα περιθώρια διαφορετικών προσεγγίσεων από τα συνεργαζόμενα κόμματα είναι ανύπαρκτα και μόνο με πολιτική επιμονή  και ευστροφία μπορείς να επιτύχεις κάποιους στόχους, που δεν συνδέονται αναγκαστικά με την προσπάθεια εξόδου από την κρίση.

Κάτω λοιπόν από τα δεδομένα αυτά, ποιος μπορεί να είναι ο στόχος, και άρα ο λόγος ύπαρξης του κινήματος της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, της αποκαλούμενης και ελληνικής Ελιάς;

Μια «Κεντροαριστερά» με τα όσα αυτό εξέφραζε  σε όλη την μακρά περίοδο της  Μεταπολίτευσης;

Ένα νέο «Δημοκρατικό Κέντρο», πιο ανοικτό και με βαρύτητα σε άλλες πτυχές του ελληνικού προβλήματος;

Τα συνθήματα που ακούγονται εναντίον της «Συντηρητικής Παράταξης» και της «λαϊκιστικής Αριστεράς», δεν προοιωνίζονται με σαφήνεια το μέλλον, μια και εκ των πραγμάτων υπηρετούν   προεκλογικές ανάγκες.

Όταν όμως θα χρειαστεί να διαμορφωθεί ένας αξιόπιστος και με αντοχές  προγραμματικός λόγος, τότε αυτός θα πρέπει αναγκαστικά να στηριχθεί  στην ισχύουσα και κυριαρχούσα ευρωπαϊκή πραγματικότητα, μια και η κυρίαρχη πολιτική απόφαση είναι η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Συνθήματα όπως η «Ευρώπη των λαών» ή  «το Μέτωπο του Νότου» δεν είναι παρά άλλη μια  έκφραση του παλαιοκομματικού λαϊκισμού, μια και δεν ανταποκρίνονται  σε τίποτε στο ορατό  παρόν της Ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Αντίθετα, η Δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου, το κοινωνικό κράτος, η αλληλεγγύη, η αντιμετώπιση της φτώχειας και της ανεργίας, έχουν βάση και κυρίως επείγουσα ανάγκη αντιμετώπισης τους.

Δεν διαφεύγει στην αντίληψη κανενός, ότι η Δημοκρατία και οι θεσμοί της έχουν πληγεί εξ ίσου με την καθημερινότητα των πολιτών και τα ερωτηματικά που γεννήθηκαν στις συνειδήσεις του κόσμου δεν κάνουν τίποτε άλλο από τα να τροφοδοτούν την επιρροή των ακραίων πολέμιων της.

Ένα νέο πολιτικό σύστημα, που θα σαρώσει και τα τελευταία υπολείμματα της κληρονομιάς της Μεταπολίτευσης και θα διαμορφώσει τους όρους για ένα κανονικό κράτος- επιτέλους-,είναι αιτήματα των πολιτών και της εποχής.

Και πέραν αυτών πρέπει να θέσει στο επίκεντρο της πολιτικής του, κατά τρόπο σαφή και συνεπή  την εθνική ανάγκη  ανάπτυξης μιας κουλτούρας συνεργασίας, συνέργειας, αλληλεγγύης σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικά πολιτιστικά, οικονομικά και πολιτικά.

Η ελληνική κοινωνία έχει διασπαστεί, έχει κυριολεκτικά διαμελιστεί και αυτό υποβαθμίζεται και υποτιμάται.

Εξελίσσεται  κάτι πολύ χειρότερο πέραν αυτού.

Το σύνθημα «ή αυτοί, ή εμείς» που ανενδοίαστα και ανιστόρητα εκστόμισε ο Α. Τσίπρας είναι η επιτομή  και η συνταγή της καταστροφής των συνδετικών κρίκων,  εκείνων που επιτρέπουν σε μια κοινωνία να  λειτουργεί, να επιβιώνει και να αντιμετωπίζει προβλήματα  εθνικών και ιστορικών διαστάσεων.

Εκείνων που επιτρέπουν στην Δημοκρατία να καθορίζει τους κανόνες.

Η περιφρόνηση του προσώπου του άλλου, γιατί περί αυτού πρόκειται, η ανάδειξη του ως επικίνδυνου εχθρού, η φρασεολογία της προσβολής, της υποτίμησης, των ακροτήτων οδήγησαν στα φαινόμενα του σύγχρονου  εκβαρβαρισμού της πολιτικής και κατ επέκταση της κοινωνίας.

Έχει να πει κάτι γι αυτό η Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη;

Υ.Γ.

Η ανάπτυξη είναι το  πρωταρχικό ζητούμενο στο πρόγραμμα μιας νέας πολιτικής παράταξης, ιδιαίτερα Δημοκρατικής και προοδευτικής.

Όταν όμως δεν υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια, όταν δεν προβλέπεται ότι θα υπάρξουν σχετικές πολιτικές από την Ευρώπη, τότε μήπως πρέπει να μπει στο τραπέζι η πρόταση έκδοσης ενός ομολόγου 10 δισ. Ακόμη και  με το επιτόκιο των 5-6%, μια και τα επιτόκια των δανείων μας όπως φαίνεται θα κυμαίνονται γύρω στο 1% και αυτό να διατεθεί αποκλειστικά και μόνο στην κατεύθυνση μια ελεγχόμενης και μέσα στον νέο προσανατολισμό της οικονομίας ανάπτυξης;

Με τον τρόπο αυτό θα έχουμε βγει στις αγορές και ταυτόχρονα θα πείσουμε ότι επιτέλους η χώρα κινείται προς την σωστή κατεύθυνση εγκαταλείποντας τις αθλιότητες και τις σπατάλες του παρελθόντος που γέμισαν την χώρα με άχρηστα πρόχειρα κατασκευασμένα κουφάρια και  τροφοδότησαν τραπεζικούς λογαριασμούς σε Ελβετία και offshore εταιρίες.

Υ.Γ.2

Διαβάζω πως οι 58 αιφνιδιάστηκαν δυσάρεστα για την απόφαση καθιέρωσης σταυρού στα ψηφοδέλτια των Ευρωεκλογών.

Αν αυτό αληθεύει θα μου κάνει εντύπωση.

Κανείς κατ αρχήν δεν μπορεί να αμφισβητήσει την σημασία και την αξία της απόφασης, ούτε φυσικά  τις σκοπιμότητες της στιγμής τις οποίες επίσης υπηρετεί.

Δεν πρέπι όμως  να υποτιμάται ότι από τον Κατάλογο αποκλειστικής επιλογής του αρχηγού, που καθόριζε με την σειρά προτεραιότητας ποιοι θα είναι οι ευρωβουλευτές, πάμε στο δημοκρατικό σύστημα να το αποφασίζει ο ψηφοφόρος.

Και ακόμη.

Γιατί αυτός ο πανικός;

Τόση λίγη εμπιστοσύνη έχουν στην απήχηση τους ως μιας νέας πολιτικής κίνησης απαλλαγμένης από τα βάρη και τις δεσμεύσεις του παρελθόντος;

Και σε τελική ανάλυση, ποιος είναι ο πρωταρχικός στόχος της πρωτοβουλίας των 58;

Να ενώσουν έστω κάτω από το σχήμα μιας «Ελιάς» τις διάσπαρτες δυνάμεις του δημοκρατικού και προοδευτικού κόσμου και να παρουσιάσουν στον λαό μια νέα πρόταση και να προσφέρουν μια νέα ελπίδα.

Και κυρίως να παρουσιάσουν στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα το σχήμα που θα ισορροπεί και θα εξασφαλίζει  την πολιτική σταθερότητα σε ένα αβέβαιο περιβάλλον που θα προκύψει από τις εκλογές.

Το τελευταίο που ενδιαφέρει τους πολίτες που προσβλέπουν στην πρωτοβουλία των 58 είναι αν θα εκλεγεί ευρωβουλευτής ο Γιάννης Βούλγαρης, ή ο Τάσος Γιαννίτσης, ή ο Γιώργος Παγουλάτος, ή ο Γιάννης Ανρτωνίου (;)  Το τελευταίο όντως.