ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΗ

Η ΡΕΥΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΚΗΝΙΚΟΥ

ΟΙ  "58",  ΤΟ  "ΠΟΤΑΜΙ", Ο ΣΥΡΙΖΑ, ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ

 

Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει που θα καταλήξουν αυτές οι συνεχείς αλλαγές και ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό των οποίων γινόμαστε μάρτυρες, σχεδόν καθημερινά

Ο κατακερματισμός, κύριο χαρακτηριστικό του πολιτικού συστήματος, αλλάζει κάθε τόσο στο εσωτερικό  του στην κατανομή και ανακατανομή της δύναμης των κομμάτων, επιμένει να τα κρατά όλα σε χαμηλά ποσοστά, ενώ την ίδια στιγμή κανένα από τα κόμματα του Κοινοβουλίου δεν μπορεί να  είναι ήσυχο για την εσωτερική συνοχή του .

Τα σημαντικότερα όμως εξελίσσονται έξω από την κοινοβουλευτική εικόνα.

Η κίνηση των «58», δημιούργησε αίσθηση, έδειξε ότι όντως υπάρχει κενό και χώρος για την πολιτική έκφραση της κεντροαριστεράς, προκάλεσε αναταράξεις στα κόμματα που εκφράζονται στον χώρο αυτόν και όχι μόνο.

 Με την βοήθεια του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού κόμματος τέθηκε σε κίνηση μια συγκέντρωση των διάσπαρτων δυνάμεων κινήσεων και πρωτοβουλιών, που θα μπορούσαν αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές να θέσουν στο τραπέζι το μεγάλο ζήτημα μιας ενιαίας Κεντροαριστεράς, που θα μπορούσε να ανατρέψει το υπάρχον σκηνικό, κυρίως στην κατεύθυνση του να εξασφαλίσει μια σταθερότητα στο πολιτικό σύστημα και μια νέα προσέγγιση στην οργάνωση του κράτους και την πολιτική που θα ασκηθεί στην νέα φάση, που διανοίγεται ήδη μπροστά μας.

Γρήγορα όμως ανέδειξε και τις ενδογενείς αδυναμίας της και μάλιστα στα όρια της αυτοαναίρεσης.

Η πρώτη γνωστή βιαστική , υστερόβουλη  καταγγελία  του Γ.Βούλγαρη  εναντίον της θέσπισης του  σταυρού προτίμησης στις Ευρωεκλογές,  διαμόρφωσε τους όρους της δυσπιστίας και η μέσα σε λίγες ημέρες νέα απόφαση να μην συμμετάσχουν και οργανωτικά, δηλαδή ουσιαστικά, στην προετοιμασία και την διεξαγωγή του αγώνα για τις ευρωεκλογές,  κατάφερε ένα καίριο  κτύπημα, στην κίνηση, πιθανόν μοιραίο για την δυνατότητα της να συσπειρώσει τις διάσπαρτες δυνάμεις της Κεντροαριστεράς.

Επιβεβαίωσε τα χειρότερα σενάρια και τις εκτιμήσεις ότι όσοι αποτελούν την κίνηση  είναι εντελώς ξεκομμένοι από την καθημερινή πολιτική, από την πραγματικότητα με λίγα λόγια.

Και απογοήτευσε πολύ κόσμο το γεγονός ότι  η διαφοροποίηση τους και η ανατροπή της πορείας τους είχε ως μοναδική αιτία  την συμμετοχή ,ή όχι στις εκλογές ,υπό την προϋπόθεση της εξασφάλισης εκλογής μελών τους στην Ευρωβουλή. Και μάλιστα χωρίς την ψήφο  των πολιτών, στο όνομα των οποίων επιχείρησαν ό,τι επιχείρησαν.

Η ζωή απεχθάνεται το κενό υποστηρίζεται συχνά.

Και αυτό επιβεβαιώθηκε με   και τόσο αιφνίδια , όπως προέκυψε στην συνέχεια, εμφάνιση του «Ποταμού» του Στ. Θεοδωράκη , που μέσα σε ελάχιστο χρόνο κατάφερε να θέσει δίπλα στο 58 ένα μεγάλο ερωτηματικό και να επισύρει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του.

Τα  λάθη των «58», οι εμμονές του  Γ.Βούλγαρη και της ηγετικής ομάδας, έδειξαν πως η πρωτοβουλία που φάνταζε λυτρωτική , όχι μόνο για ένα τμήμα της κεντροαριστεράς, αλλά και για το πολιτικό σύστημα γενικότερα ,είχε όρια .

Απέδειξαν ότι δεν έχουν επαφή με την ελληνική κοινωνία και ιδίως με την νεολαία  στην οποία διακηρύσσουν την εμπιστοσύνη τους και την οποία θέλουν να προωθήσουν στο κέντρο της πολιτικής ζωής.

Αποδείχτηκε ότι αγνοούν  τους κώδικές επικοινωνίας της, τις αξίες που την καθορίζουν και την συγκινούν, υποτίμησαν τους κυρίαρχους μηχανισμούς και τα κανάλια προσέγγισης τους.

Η άμεση και αυθόρμητη αντίδραση της μικρής αλλά σοβαρής περιφερειακής οργάνωσης των «58», η επακολουθήσασα αλλαγή στάσης, κράτησε  την η ελπίδα  ζωντανή στο εγχείρημα της ΕΛΙΑΣ.

Στον αντίποδα ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να μην αξιολογεί σωστά, την παγίωση της δημοσκοπικής του οροφής, και τις αλλεπάλληλες διαψεύσεις των στόχων του.

Οι εξελίξεις στην οικονομία θα αναιρέσουν τα οποιαδήποτε «πολιτικά» χαρακτηριστικά του περιβόητου νέου πολιτικού διαχωρισμού μεταξύ «μνημονιακών και αντιμνημονιακών»

Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές ο τεχνητός αυτός διαχωρισμός, που δεν έχει  καμιά απολύτως  πολιτική και ιδεολογική βάση, θα εξαερώνεται, θα χάνει και τα τελευταία υπολείμματα της πειστικότητας του.

Το κλίμα στην χώρα αλλάζει αργά αλλά καθοριστικά.

Δυστυχώς η Αξιωματική Αντιπολίτευση  δεν δείχνει σημάδια επανεξέτασης της πολιτικής της και προσαρμογής της στις νέες πραγματικότητες, που διαμορφώνονται στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Το αντίθετο. Μεταφέρει και στην επερχόμενη  μάχη στην Αυτοδιοίκηση την ίδια λογική, επιχειρεί να μετατρέψει τις εκλογές για την ανάδειξη Δημάρχων και Περιφερειαρχών σε μάχη μεταξύ «υποστηριχτών» και «πολέμιων» του Μνημονίου!...

Η γνωστή αναφορά της Ρένας Δούρου, της υποψήφιας Περιφερειάρχη για την Αττική ότι «αλλιώς μαζεύει τα σκουπίδια ένας μνημονιακός και αλλιώς ένας αντιμνημονιακός» δεν προκάλεσε μόνο απορίες και  ειρωνικά σχόλια . Έδειξε την τραγική άγνοια του πολιτικού προσωπικού του ΣΥΡΙΖΑ για τις παρούσες ανάγκες και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και τον εγκλωβισμό του  σε έναν πρωτοφανή τυφλό  δογματισμό.

Ακολούθησε η δήλωση του εκπροσώπου του κόμματος κ. Σκουρλέτη; : «Πρέπει το αντιμνημονιακό μήνυμα να φανεί και στις τρεις κάλπες. Οι δικοί μας άνθρωποι, οι οποίοι ενδεχομένως θα εκλεγούν να συστρατευθούν σε αυτήν την εθνική προσπάθεια για να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο».

Δηλαδή οι υποψήφιοι Δήμαρχοι Περιφερειάρχες και Ευρωβουλευτές δεν χρειάζεται να έχουν προτάσεις για την πόλη την Περιφέρεια και την Ευρώπη. Αρκεί μια ανέξοδη αντιμνημονιακή εκστρατεία  και θα έχουν επιτελέσει το εθνικό τους καθήκον.

Πού βγάζουν όλα αυτά;

Ο κατακερματισμός θα συνεχιστεί. Νέα κόμματα, ή κινήματα θα εμφανίζονται και θα εξαφανίζονται σε χρόνο ρεκόρ, η ελληνική κοινωνία θα διασπαστεί ακόμη περισσότερο και θα  παρασυρθεί σε μια άγονη αντιπαράθεση, τα πραγματικά προβλήματα θα ξεχαστούν, οι πολιτικές διαμάχες  θα αποκτήσουν χαρακτήρα ακραίας σύγκρουσης («ή εμείς, ή αυτοί»), ενώ  τα περίφημα «κοινωνικά δίκτυα» θα μπορούν να επιβάλλουν πρόσωπα και ιδέες, να τροφοδοτούν τις υπερβολές και τους μύθους.

Το χειρότερο που θα χρειαζόταν η χώρα την περίοδο αυτήν.