Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού
ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ – ΠΡΟΚΕΧΩΡΗΜΕΝΟ – ΦΥΛΑΚΙΟ
ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ

 

Μέσα στην καταιγίδα της οικονομικής κρίσης που οδήγησε το κοινωνικό κράτος στα όρια των φτώχειας, ο Πολιτισμός, όπως πάντοτε δυστυχώς, έχει δεχθεί καίρια κτυπήματα από τους   περιορισμούς, τις μειώσεις των επιχορηγήσεων,  τις απολύσεις, την αδρανοποίηση τομέων και τμημάτων των πολιτιστικών οργανισμών , ιδιαίτερα του δημοσίου και συχνά  την αναστολή της λειτουργίας τους.
Τα διάσπαρτα περιστατικά και οι δραματικές εκκλήσεις κορυφαίων πολιτιστικών οργανισμών της χώρας το επιβεβαιώνουν.
Το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού όμως είχε και μια διαφορετική διάσταση.
Σύμφωνα με τους εμπνευστές και τις ιδρυτικές του πράξεις, επρόκειτο να του ανατεθεί η επίσημη εκπροσώπηση του πολιτισμού της χώρας ,η προβολή της πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά και της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας στο εξωτερικό  ο ρόλος δηλαδή ενός πρεσβευτή του ελληνικού πολιτισμού και άρα της χώρας συνολικά
Αυτή η εκπροσώπηση έχει πολλαπλές διαστάσεις κυρίως όμως πολλαπλούς σκοπούς να υπηρετήσει.
Νομίζω πως πρέπει να μείνω μόνο σ αυτά ελπίζοντας ότι έγινε κατανοητή και πιθανόν να είναι ήδη γνωστή η ιδιαίτερη σημασία και ο εθνικός ρόλος που έχει ανατεθεί στο Ε.Ι.Π.
Όσοι όμως ασχολούνται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την πολιτιστική δραστηριότητα, ή και όσοι την παρακολουθούν γνωρίζουν πως η πορεία του ΕΙΠ κάθε άλλο παρά ανέφελη ήταν.
Ακόμη και σε περιόδους όπου στην χώρα «έρρεε μέλι και γάλα» χάρις στα δάνεια και τις ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις, όταν οι πολιτιστικοί φορείς και οργανισμοί είχαν απρόσκοπτη χρηματοδότηση και συχνά σπάταλη διαχείριση, το ΕΙΠ έδινε μάχες για να εξασφαλίσει τους μισθούς του προσωπικού στην Ελλάδα και τα παραρτήματα στο Βερολίνο, την Αλεξάνδρεια, την Οδησσό, στα Γραφεία του Λονδίνου και της  Ουάσιγκτον και στις Εστίες Βελιγραδίου, Βουκουρεστίου, Σόφιας, Τιράνων, Τεργέστης, Μελβούρνης.
Οι επικεφαλής των Παραρτημάτων αυτών έζησαν ημέρες εγκατάλειψης, αντιμετώπισαν την αγωνία των υπαλλήλων και τις πιέσεις των ιδιοκτητών των ακινήτων όπου φιλοξενούνταν  το ΕΙΠ και συχνά τις δικαστικές περιπέτειες και τους εξευτελισμούς.
Έτσι προέβαλε αυτή η χώρα τον Πολιτισμό της για τον οποίο οι ιθύνοντες έχουν πάντοτε διθυραμβικούς χαρακτηρισμούς .
Μια τις θλιβερές συνέπειες αυτής της πολιτικής ήταν και η συχνή αλλαγή των Προέδρων και των Διοικητικών Συμβουλίων του Ιδρύματος, καθώς οι παραιτήσεις ήταν η μοναδική διέξοδος των ανθρώπων που αντιμετώπιζαν αυτήν την αδιάφορη και αμοραλιστική συμπεριφορά των αρμόδιων του Πολιτισμού.
Και φτάσαμε τώρα στο τέλος.
Ένα τέλος εξευτελιστικό, ως απόφαση της πολιτείας και ηλίθιο ως χειρισμοί των προσώπων που διορίστηκαν να εκτελέσουν το έργο της …εξυγίανσης, της ανανέωσης και της λειτουργίας του Ιδρύματος σε νέες βάσεις, υποτίθεται.
Υποτίθεται.
Γιατί με ένα κείμενο που υπογράφει ο κ. Χριστόδουλος Γιαλουρίδης φίλος του κ. Πρωθυπουργού από την «Δίκτυο 21» ,που πρόσφατα διορίστηκε Πρόεδρος του νέου Διοικ. Συμβουλίου του Ιδρύματος, γνωστοποιεί στους Διευθυντές των Παραρτημάτων ότι τα Παραρτήματα  κλείνουν, οι διευθυντές απολύονται και οι χώροι στέγασης εγκαταλείπονται.
Αυτά ως προϋποθέσεις δήθεν επανασχεδιασμού , επανεκκίνησης και λειτουργίας σε νέες βάσεις των Παραρτημάτων.
Προσθέτει μάλιστα και δύο στοιχεία για να τονίσει τις νέες αντιλήψεις που κυριαρχούν στο ΕΙΠ.
Θα ενοικιαστούν νέες εγκαταστάσεις, μικρότερης εμβέλειας και κόστους και θα δοθεί η δυνατότητα στους Διευθυντές να επανέλθουν στις θέσεις σε εθελοντική βάση, τουτέστιν αμισθί!..
Ένα ακόμη «Greek story», όπως πολύ εύγλωττα γράφτηκε…

Μεταξύ αυτών των δραστηριοτήτων που καταργούνται είναι και τα τμήματα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας, με ότι αυτό σημαίνει στο πλαίσιο της πολιτικής διαμόρφωσης «φιλελληνικού κλίματος» και την συνέχιση των σπουδών σε ελληνικά πανεπιστήμια. Ό,τι δηλαδή κάνουν  τα ξένα Ινστιτούτα στην Ελλάδα.
Αναρωτιέται κανείς γιατί όλα αυτά τα προσχήματα και δεν λένε καθαρά ότι καταργείται το ΕΙΠ, όπως έκαναν  για το ΕΚΕΒΙ.
Το οποίο μαζί με τον διορισμό του Χριστ. Γιαλουρίδη περιήλθε –για εκκαθάριση;- στο ΕΙΠ.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη εξήγηση.
Πρόκειται για μια εκ βάθρων ανατροπή της μέχρι στιγμής πολιτικής και υποκατάσταση της από μια πιο «αντιπροσωπευτική» των αντιλήψεων και των ιδεών του κ. Γιαλουρίδη και του «Δικτύου 21». Έτσι μπορεί να εξηγήσει κανείς και την επιλογή του για την θέση του Προέδρου του ΕΙΠ.
Θα ζήσουμε συνεπώς  ημέρες δόξης για την σοβαρότητα και την συνέπεια της εξωτερικής μας πολιτικής, μέρος της οποίας ήταν και η ίδρυση Παραρτημάτων και η λειτουργία τους όλα αυτά τα χρόνια , ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το ΕΙΠ δεν υπαγόταν τυπικά στο Υπουργείο Εξωτερικών. Όπως συμβαίνει άλλωστε και με τα ανάλογα ξένα Ινστιτούτα στην Ελλάδα. Κρατούνται τα προσχήματα.
Για λόγους αντικειμενικότητας και ανάδειξης της αυθεντικότητας των ιδεών που κυριαρχούν  σημειώνω την σχετική δήλωση του Χριστ. Γιαλουρίδη:
«Η στρατηγική μου , την οποία συμφώνησα με τον υπουργό (Πολιτισμού) είναι ότι δεν αναζητούμε υπαλλήλους του ελληνικού πολιτισμού, αλλά προσωπικότητες που θα γίνουν πρεσβευτές του και θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους δωρεάν.
Θα είναι διατεθειμένοι ακόμη και να δίνουν χρήματα οι ίδιοι γι αυτόν τον σκοπό. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.
Σαφώς και θα υπάρχουν άτομα που θα πληρώνονται για να «τρέχουν» ορισμένα πράγματα, αλλά οι επικεφαλής θα πρέπει να είναι υπεράνω υπαλληλίας, δεν μπορεί να περιμένουν να ζήσουν από το ελληνικό κράτος»…
Πρόκειται για μια πρωτότυπη, όσο και πρωτοφανή  προσέγγιση, που δείχνει ανάγλυφα την τραγική άγνοια των προσώπων που κλήθηκαν να «λύσουν» το πρόβλημα του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού.
Ποιες θα είναι αυτές οι «προσωπικότητες» που θα τεθούν επικεφαλής των παραρτημάτων από τις ΗΠΑ έως την Αυστραλία και από το Βερολίνο έως την Οδησσό;
Υπομονή, δεν θα αργήσουν να ακουστούν και τα «χαμπέρια»..
Να σημειώσουμε μόνο την καινοφανή διάκριση ανάμεσα  στις «προσωπικότητες» και τα «άτομα», που θα κληθούν να στελεχώσουν , κάποτε, τα Παραρτήματα του ΕΙΠ.