ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ…Και αυτήν την φορά την συνοδεύουν σοβαροί κίνδυνοι

«Και ας ελπίσουμε ότι εκεί θα ρίξει επιτέλους το βάρος η κυβέρνηση και κυρίως ότι θα εγκαταλείψει την τακτική της επικοινωνιακής πολιτικής που έχει ως μοναδικό στόχο να πείσει τους Έλληνες ότι το Μνημόνιο είναι παρελθόν και « τρόικα πήγε σπίτι της».

Αυτό ήταν το κεντρικό θέμα του τελευταίου Σημειώματος με ημερομηνία 10 Μαρτίου.

Γι αυτό και κάθε φορά που από τότε επιχειρούσα να σκιαγραφήσω την εξέλιξη των πραγμάτων στην χώρα, κατέληγα στο συμπέρασμα, ότι επαναλαμβάνω τα ίδια εκείνα.

 Εκείνα δηλαδή που τόνιζα στο Σημείωμα του Μαρτίου.

 Από τότε πέρασε  κοντά ενάμιση μήνας, χρονικό διάστημα η σημασία του οποίου δεν είναι μιας απλής χρονοκαθυστέρησης. Και η κατάσταση παραμένει ασάλευτα η ίδια.

Η «διαπραγμάτευση», αν αυτό που συμβαίνει μπορεί να ονομαστεί διαπραγμάτευση, εξελίσσεται μέσα από κωλυσιέργια, καθυστερήσεις, υπεκφυγές και συνεχώς υπό την απειλή άλλοτε δημοψηφίσματος και άλλοτε εκλογών.

Κάθε τόσο χρειάζεται μια συνάντηση, ή επαφή  σε υψηλό επίπεδο το αποτέλεσμα της οποίας είναι δηλώσεις του τύπου «ξεκινούν στην Αθήνα τα τεχνικά κλιμάκια», ενώ οι πληροφορίες από το εξωτερικό μιλούν και πάλι για απογοήτευση των εταίρων, για αδυναμία να προχωρήσουν ουσιαστικά οι συνομιλίες, για άρνηση των ελληνικών αρχών να θέσουν υπ όψιν τους τα στοιχεία που ζητούνται.

Και όλα αυτά να διανθίζονται με τις γνωστές απειλητικές και συχνά προσβλητικές δηλώσεις υπουργών, που αντιμετωπίζουν τους εταίρους με την προεκλογική ρητορική «θέλουν αίμα» δήλωσε ένας υπουργός, με προσφυγή σε εκλογές, ή δημοψήφισμα απειλεί ο άλλος.

Τα ίδια «πολιτικά» ζητήματα, όπως εάν θα συναντηθούν στην Αθήνα και πότε, τα τεχνικά κλιμάκια, πως και που θα ενημερώνονται, εάν η διαπραγμάτευση θα είναι «πολιτική», συνοδευόμενα από τις  «κόκκινες γραμμές» και την «ρήξη», ως απειλή από επίσημα στόματα, εάν θα πληρωθεί μια δόση που εκκρεμεί, μόνο εφ όσον πληρωθούν μισθοί και συντάξεις και αφού έχουν δεσμευθεί τα διαθέσιμα των ασφαλιστικών ταμείων, των δημόσιων οργανισμών, των Περιφερειών. Και φυσικά δεν καταβάλλονται οι υποχρεώσεις του κράτους προς επιχειρήσεις με  τις συνέπειες που αυτό έχει στην αγορά, που ήδη «λιμοκτονεί» για κεφάλαια

Ο απλός πολίτης αναρωτιέται τι ακριβώς συμβαίνει πίσω από αυτήν την θολούρα και την ανακατωσούρα.

Γίνονται διαπραγματεύσεις που κάπου σκοντάφτουν, ή μήπως όπως καταγγέλλουν οι ξένοι δεν υπάρχουν από την πλευρά της Ελλάδας στοιχεία και προτάσεις, δεν αναλαμβάνονται δεσμεύσεις απλώς ο χρόνος κυλά και τώρα οδεύει προς το επόμενο κρίσιμο ραντεβού αυτό του επόμενου Eurogroup όπου όμως πρέπει να έχει συμφωνηθεί προηγουμένως ένα σαφές κοστολογημένο πρόγραμμα.

 Αναρωτιέμαι αν η κυβέρνηση πράγματι πιστεύει ότι πείθει με την πολιτική και την τακτική της αυτήν τον κόσμο ότι «διαπραγματεύεται σκληρά», όπως φαίνεται να επιθυμεί.

Η τελευταία, πράξη του δράματος είναι οι απερίφραστες πλέον δηλώσεις κορυφαίων στελεχών στην Ευρώπη, ή στα διεθνή ΜΜΕ για χρεωκοπία εντός ή εκτός ευρώ, και  στο κατά πόσο η Ευρώπη και η διεθνής οικονομία έχουν προεξοφλήσει την χρεωκοπία και ελαχιστοποιήσει τις επιπτώσεις της, σε όλους τους άλλους εκτός της Ελλάδος.

Η χώρα ζει στο σκοτάδι κυριολεκτικά σχετικά με το περιεχόμενο  των συνομιλιών και τα ζητήματα διαφωνίας.

Ακόμη και οι τελευταίες δηλώσεις του πρωθυπουργού περί των κόκκινων γραμμών, είναι αμφίσημες.

Το να επικεντρώνει την αρνητική στάση του όχι στην ουσία και τις συνέπειες εφαρμογής του άλφα ή του βήτα μέτρου, αλλά στις προεκλογικές δεσμεύσεις του, δείχνει την άγνοια των θεσμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την δραματική απειρία των κυβερνητικών στελεχών. Φανταστείτε ένα σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας των θεσμών σε μια υπερεθνική ένωση , όπως αυτήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που κάθε αποτέλεσμα εκλογών σε μια από τις μετέχουσες χώρες θα αναιρεί  τις συνθήκες, τους όρους, τις συμφωνίες και τις δεσμεύσεις των κρατών μελών

Το πώς και για ποια θέματα και ποια επιχειρήματα διαπραγματεύεται η κυβέρνηση είναι απολύτως άγνωστο. Οι κατά καιρούς δημοσιευόμενες λίστες έχουν χάσει την αξία  και την σοβαρότητα  τους, αφού πριν ακόμη τεθούν στο τραπέζι, είτε θα απορρίπτονται συλλήβδην από τους «θεσμούς», είτε θα αντικαθίστανται με νεώτερες άγνωστου περιεχομένου και αυτές.

Και ταυτόχρονα δεν υπάρχει ούτε μία κυβερνητική δήλωση περί της πορείας των «διαπραγματεύσεων» που να μην διαψεύδεται από διαρροές και ανώνυμους αξιωματούχους, τον τελευταίο μάλιστα καιρό έμμεσα αλλά με σαφήνεια από κεντρικά όργανα, ή κορυφαία στελέχη των περίφημων «θεσμών», μεταξύ των οποίων φυσικά και των ελάχιστων «φιλικών» χωρών, αν υπάρχει πλέον αυτή η κατηγορία εταίρων.

Και έτσι έχουμε συμπληρώσει με τούτα και με κείνα κοντά τρεις μήνες από την ανάδειξη της κυβέρνησης και η συζήτηση για την Ελλάδα κατέληξε να γίνεται πλέον για χρεωκοπία εντός ή εκτός ευρώ για τα ποσοστά του Grexit, ή  του Grexident, ή και του εναλλακτικού νομίσματος…

Και στο μεταξύ η αγορά και οι επιχειρήσεις καταρρέουν, η ύφεση ξανασηκώνει κεφάλι ,το πρωτογενές πλεόνασμα γίνεται όνειρο εαρινής νυκτός, οι τράπεζες αιμορραγούν και ζουν μόνο χάρις στην ΕΚΤ.
Συμπέρασμα;
Ένα από τα δύο μπορεί πλέον να συμβαίνει.
Ή η άγνοια και η απειρία της κυβέρνησης αποτελεί φαινόμενο στην πολιτική ιστορία της Ευρώπης, αλλά και της χώρας,
Ή υπάρχει όντως κάποιο σχέδιο ανομολόγητο, ένα PLAN B όπως λέγαμε πριν από μερικά χρόνια
Ούτως ή άλλως μην αφήνουμε από το βλέμμα και την σκέψη μας τον Ιούνιο, που έρχεται φορτωμένος με πολλά…