Η ΝΕΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΙΔΡΥΣΗΣ ΦΟΡΕΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, ως η πλέον χαρακτηριστική πολιτική συνέπεια της οικονομικής κρίσης και των Μνημονίων, έφερε στο προσκήνιο το αίτημα μιας νέας πολιτικής κίνησης , της Κεντροαριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας , του Προοδευτικού Κέντρου,  του Προοδευτικού πόλου, όπως κατά καιρούς ονομάζεται αυτός ο χώρος, πάντοτε  φυσικά περιέχοντας, όχι τυχαία, και διαφορετικά  ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά.

Έχουν γραφεί μερικές χιλιάδες σελίδες πολιτικών αναλύσεων, έχουν αναληφθεί μερικές δεκάδες πολιτικές πρωτοβουλίες, έχουν εξαγγελθεί  συγκεκριμένες ενέργειες ,με μοναδικό στόχο να επιβεβαιωθεί η ανάγκη ίδρυσης ενός πολιτικού φορέα  μεταξύ των «δύο άκρων» του πολιτικού φάσματος της Αριστεράς και της Συντηρητικής Παράταξης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο βρήκε στέγη το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ , αφήνει αυτόν τον χώρο ελεύθερο   , χωρίς προς το παρόν να διατυπώνει την οποιαδήποτε πρόθεση του να μεταβληθεί σε Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, όπως συχνά πυκνά αναφέρεται εδώ και στο εξωτερικό.

Και προς το παρόν δεν δείχνει να ανησυχεί ότι στην πολιτική του έκφραση ισχύει το βιβλικό « οι μεν χείρες, χείρες  Ησαύ, η δε φωνή, φωνή Ιακώβ» ο λόγος δηλαδή  αριστερός, αλλά η πολιτική  δεξιά, του πλέον σκληρού Μνημονίου.

Η τελευταία εκδήλωση αυτού του αέναου εγχειρήματος, για να ξαναγυρίσουμε στην Σοσιαλδημοκρατία, είναι αναμφισβήτητα η κινητικότητα που έφερε στο πολιτικό σκηνικό η ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.

Τα μικρά κόμματα είδαν με διαφορετικό μάτι το καθένα την «απειλή» που εξέφραζε η εκλογή αυτή και κυρίως την κοινωνική δυναμική που έφερε το αουτσάιντερ των εκλογών στην νίκη.

Η αντίδραση του ΠΑΣΟΚ δια της Προέδρου του, βεβιασμένη και σπασμωδική, ανέδειξε τον φόβο του κάποτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, τόσο για την ενδεχόμενη απήχηση του  νέου πολιτικού ηγέτη  ευρύτερα στον χώρο του κέντρου, όσο και  μπροστά σε ένα δίλημμα   τύπου  ΣΥΡΙΖΑ ή Ν.Δ. που θα κυριαρχεί σε προσεχείς εκλογές.

Από την εποχή της «ΕΛΙΑΣ», το ΠΑΣΟΚ κινήθηκε χωρίς τόλμη , χωρίς καθαρούς στόχους, με  εμμονές στο όνομα και τα σύμβολα, με προσωπικές ατζέντες των «κορυφαίων» του, μέσα και έξω από το κόμμα.

Άφησε να αδρανοποιηθεί ακόμη και η ώριμη περίοδος, όταν η κίνηση των «58» έδειχνε ξεκάθαρα ότι όντως υπήρχε ζωτικός χώρος και έντονο το αίτημα μιας μερίδας της κοινωνίας για την δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, επηρεάστηκε από την επιδίωξη του Φ. Κουβέλη να αναλάβει και αυτός πρωτοβουλία για την συγκρότηση του προσχηματικού «Τρίτου Πόλου», και έδωσε την ευκαιρία στον Σταύρο Θεοδωράκη να κινηθεί εκείνος και να καλύψει, με τον τρόπο που το έκανε, το διάχυτο αίτημα .

Παρ όλα αυτά δεν δείχνει ακόμη και τώρα, που επιχειρείται μια ακόμη κίνηση, αόριστη όπως και αυτές που προηγήθηκαν, μια τολμηρή και ειλικρινή αποφασιστικότητα.

Δηλώνει ότι το μελλοντικό σχήμα που θα προκύψει είναι ανοικτό σε όλους, κόμματα, κινήσεις, προσωπικότητες και την ηγεσία του θα κληθεί να εκλέξει ο λαός, ταυτόχρονα όμως μιλά για ένα σχήμα ομπρέλα , κάτω από την οποία θα στεγαστούν τα υπάρχοντα-μετέχοντα κόμματα με το όνομα, την οργάνωση, και τις σημαίες τους, με διαφωνίες ήδη ως προς τον χρόνο του Συνεδρίου, τον χρόνο της εκλογής του επικεφαλής, το πρόγραμμα και την διαδικασία διαμόρφωσης του και άλλα.

Οι έκτός κόμματος «προσωπικότητες» από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, έσπευσαν να δηλώσουν τις διαφωνίες και τις επιφυλάξεις τους, οι εντός του κόμματος να καταθέσουν τις αντιρρήσεις τους  και να δηλώσουν «εν αναμονή», οι τρίτοι να διατυπώσουν τους προβληματισμούς τους.

 Γι αυτό και το νέο εγχείρημα ξεκινά με ερωτηματικά και απαισιοδοξία, καθώς κυριαρχούν οι συνήθεις υστεροβουλίες των κομμάτων και των ηγεσιών τους, δεν πείθουν τον κόσμο ότι κάτι όντως σοβαρό επιτέλους ξεκινά, ότι οι «θυσίες» που εξαγγέλλονται είναι φαινομενικές, αφού στην ουσία διατηρούνται ως έχουν τα πράγματα.

 Όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε καλείται ένα «Συνέδριο  ΕΛΙΑΣ»  του Πρόντι  και όχι ένα «Συνέδριο ΕΠΙΝΕ» όπως αυτό στην Γαλλία το 1971, από το οποίο προέκυψε το   νέο Σοσιαλιστικό κόμμα της Γαλλίας και αναδείχθηκε η ισχυρή πολιτική προσωπικότητα του χαρισματικού Φρανσουά Μιτεράν.

Μέσα στο ιδιαίτερα ρευστό πολιτικό  τοπίο, στο οποίο εξαγγέλλεται η νέα αυτή πρωτοβουλία,  και κυρίως με τα χαρακτηριστικά που την  προσδιορίζουν, η επιτυχία του φαντάζει εκ των προτέρων ναρκοθετημένη και αβέβαιη .

Θα καταφέρουν οι πρωταγωνιστές και οι μετέχοντες να αντιληφθούν έγκαιρα τις ιστορικές έναντι της χώρας ευθύνες τους;

Η  κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας επιδεινώνεται τα προβλήματα με την Ευρώπη (Προσφυγικό, Σένγκεν) φτάνουν σε επικίνδυνο αδιέξοδο.

Στον πολιτικό  ορίζοντα προβάλλει    ένας νέος  δικομματισμός με ιδεολογικό μάλιστα πρόσημο .

Ταυτόχρονα και κάτω από την πίεση ακριβώς των δεδομένων αυτών, εξαγγέλλεται η τροποποίηση του εκλογικού νόμου «επί το αναλογικότερο».

Μια εκρηκτική δηλαδή συγκυρία, που κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει με βεβαιότητα πως θα εξελιχθεί.

Θα κατανοήσουν επιτέλους οι πρωταγωνιστές της νέα πρωτοβουλίας ότι η ύπαρξη ενός νέου κόμματος της Κεντροαριστεράς , είναι ιστορική αναγκαιότητα για την χώρα, και λυτρωτική διέξοδος για την κοινωνία;