ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΩΝΥΜΟΥ 1/212.000...

Ομολογώ ότι πρόκειται για παραπλάνηση..
Αλλά μέρες που είναι, το περιβάλλον έχει πέραση...

Σε γενικές γραμμές γνωρίζαμε όλοι την μακρά και επώδυνη διαδρομή της συζήτησης για την ίδρυση ενός κόμματος της Κεντροαριστεράς στην χώρα τα τελευταία πέντε τουλάχιστον χρόνια, όταν πήρε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση  ένας διάλογος στα μέσα ενημέρωσης.

Και την απροσδόκητη εξέλιξη στην ανορθόδοξη πορεία ίδρυσης, όταν οι πρωταγωνιστές αποφάσισαν ότι η εκλογή Προέδρου θα προηγηθεί ενός ιδρυτικού Συνεδρίου.

Παρόλα αυτά ήρθε εκείνη η ευχάριστη έκπληξη της συμμετοχής των 212.000 πολιτών να δώσει μια διαφορετική διάσταση στο εγχείρημα μια και αποδείχτηκε περίτρανα ότι ένα  κόμμα της Κεντροαριστεράς έχει ρίζες και αποδοχή, έχει δηλαδή εξασφαλισμένο ένα σημαντικό ακροατήριο που το παρακολουθεί, ελπίζει σε αυτό και το στηρίζει.

Έπαιξε φυσικά καταλυτικό ρόλο η δήλωση δύο προσώπων ότι συμμετέχουν ήδη στο εγχείρημα, του Δημάρχου της Αθήνας Γ. Καμίνη και του Προέδρου του Ποταμιού Στ. Θεοδωράκη και φυσικά η παρουσία του Συνταγματολόγου Ν. Αλιβιζάτου, ως εγγύηση της τήρησης των κανόνων για την ελεύθερη και ανόθευτη έκφραση της βούλησης των ψηφοφόρων.

Και εδώ τελείωσαν τα ευχάριστα.

Εξελέγη η Πρόεδρος με κυριαρχούσα την αοριστία εάν θα προχωρήσουν οι  διαδικασίες ίδρυσης ενός ενιαίου κόμματος, ή θα συνεχίσει ως ιδιόρρυθμη «Ομοσπονδία» κομμάτων, κινήσεων, προσωπικοτήτων κλπ.

Παρόλα  αυτά το «καραβάνι προχωρά», ένα Συνέδριο προκηρύχθηκε και αμέσως μετά άρχισαν τα ευτράπελα, για να μην χρησιμοποιήσω μια χειρότερη, αλλά σωστότερη έκφραση.

Οι σύνεδροι δεν θα εκλέγονταν, αλλά θα διορίζονταν από τους αρχηγούς, ή τα κινήματα με βάση μια αυθαίρετη ποσόστωση , αποτέλεσμα σκληρών διαπραγματεύσεων και συναλλαγής. Ο λόγος; Ο κίνδυνος «επικυριαρχίας» του ισχυρού εταίρου, του ΠΑΣΟΚ δηλαδή, με κομματικούς μηχανισμούς υπαρκτούς ανά την Ελλάδα.

Ο φόβος της «πασοκοποίησης» του νέου κόμματος, χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για να εξασφαλιστεί η παρουσία όλων σε όλη την διαδρομή προς το Συνέδριο.

Έμεινε ως «φύλλο συκής», η εκλογή ενός ποσοστού συνέδρων από την βάση.

Αφού ταλαιπωρήθηκαν και οι υπεύθυνοι της διοργάνωσης  και ο κόσμος για το πώς και με ποια διαδικασία, κατέληξαν στην γνωστή μέθοδο. Οι 2.500 υποψήφιοι ονομάστηκαν σύνεδροι «ex officiο», αφού κατά την δήλωση των αρμοδίων ο αριθμός τους ταυτιζόταν με τον αριθμό όσων επρόκειτο να εκλεγούν!..

Στο μεταξύ είχαν συγκροτηθεί 15 Επιτροπές πάντα με την ίδια συνταγή, στις οποίες ανατέθηκε η σύνταξη των εισηγήσεων του Συνεδρίου, τα γνωστά δηλαδή το Καταστατικό, οι αρχές,  η ιδεολογία, η πολιτική, οι συνεργασίες, και οι θέσεις του Κινήματος Αλλαγής ( ονομασία που συμφωνήθηκε ανάμεσα στην Φ. Γεννηματά και τον Στ. Θεοδωράκη), οι οποίες και επρόκειτο να τεθούν να συζητηθούν και να εγκριθούν από το Συνέδριο.

Μέχρι την ημέρα έναρξης των εργασιών, τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν έτοιμο. Οι Επιτροπές θα συνεδρίαζαν και κατά την διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου, για να ολοκληρώσουν τις προτάσεις τους, κάτι που φυσικά δεν έγινε κατορθωτό και συνεπώς αφέθηκαν να παρουσιαστούν και συζητηθούν σε μια προσεχή σύγκλιση της  Κεντρικής Επιτροπής, που επρόκειτο να εκλεγεί.

Πολλά ευτράπελα συνέβησαν στην διάρκεια των «εργασιών» του Συνεδρίου.

Το Προεδρείο διορίστηκε με την γνωστή «ποσόστωση», από τους Αρχηγούς, οι οποίοι επέλεξαν και του ομιλητές, και όσοι ανέβηκαν στο βήμα καταναλώθηκαν να μιλούν για το κόμμα τους για την ιστορία του την προσφορά του, την…. δικαίωση του!

Η Κεντρική Επιτροπή  «συγκροτήθηκε» αργότερα  με βάση τους καταλόγους των εκλεκτών των αρχηγών, το ίδιο και το Εκτελεστικό Γραφείο.

Το τι επακολούθησε είναι γνωστό.

Ο Στ. Θεοδωράκης κινήθηκε δυναμικά ως Πρόεδρος του Ποταμιού, και στο τέλος Μαΐου έκανε έναν απολογισμό των δικής του δραστηριότητας, των βουλευτών του  και των  οργάνων του Ποταμιού. Λέξη για τις δραστηριότητες του ως στελέχους ή «μετόχου» του Κινήματος Αλλαγής.

Οι δύο Κοινοβουλευτικής ομάδες του ΠΑΣΟΚ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ διατήρησαν την αυτονομία τους και όταν έφτανε η στιγμή κρίσιμων ψηφοφοριών στην Βουλή, άρχιζε ένας παρασκηνιακός διάλογος με σκοπό να βρεθεί μια «μέση γραμμή» ώστε να μην εμφανιστούν να ψηφίζουν διαφορετικές θέσεις. Στο τραπέζι, η αναδοχή τέκνων, το «Μακεδονικό», το αίτημα εκλογών, οι μετεκλογικές συνεργασίες, η απλή αναλογική!...

Με λίγα λόγια όλα εκείνα τα κρίσιμα ζητήματα της πολιτικής επικαιρότητας, όπου ένα νέο κόμμα θα είχε την ευκαιρία να αναδείξει την πολιτική που το διακρίνει από τα άλλα κόμματα.

Είναι για γέλια και για κλάματα η ευρηματικότητα και τα λεκτικά και διαδικαστικά τερτίπια που εφευρίσκονται για να εξασφαλίσουν ένα ακόμη φύλλο συκής, που κάνει καταγέλαστο το Κίνημα Αλλαγής.

Αφού αυτή η αυτονομία πολιτικής και τακτικών κινήσεων έγινε αποδεκτή, την αξιοποίησε και ο Γ. Παπανδρέου και με αφορμή ένα από τα άπειρα ταξίδια του στο εξωτερικό, ζήτησε και «έγινε δεκτός» από τον πρωθυπουργό, τον υπουργό Εξωτερικών και τον πρόεδρο της Ν.Δ. (για ξεκάρφωμα φαντάζομαι) για να ενημερωθεί σχετικά με την πορεία των εθνικών θεμάτων…

Αυτά βλέποντας ο Πρόεδρος της  Δημοκρατικής Αριστεράς Θ.  Θεοχαρόπουλος κήρυξε «ανένδοτο» μη μετέχοντας στις συνεδριάσεις των οργάνων.

Και μετά όταν η απαράδεκτη κατάσταση της τεχνητής ενότητας έφτασε στο «ως εδώ και μη παρέκει» και ανταλλάχτηκαν σκληρές δημόσιες κατηγορίες, πραγματοποιήθηκε συνάντηση Φ.Γεννηματά- Στ. Θεοδωράκη, «τα βρήκαν» και κλήθηκαν τα όργανα,  το Πολιτικό Συμβούλιο, η Εκτελεστική Γραμματεία και η Κεντρική Επιτροπή, όπου διαβάστηκε από την Φ. Γεννηματά ένα απεραντολόγο κείμενο γραμμένο όχι με την λογική μιας αναλυτικής εισήγησης, επί της οποίας θα γίνει ένας σοβαρός διάλογος, αλλά ενός έτοιμου δημόσιου μανιφέστου, γενικού και αόριστου στα κρίσιμα σημεία, το οποίο εγκρίθηκε και πάμε για άλλα.

Τίποτε δεν εγγυάται ότι στο αμέσως προσεχές μέλλον δεν θα επαναληφθούν τα ίδια, ίσως και χειρότερα.

Παρατήρηση 1^η Είναι πρωτοφανές για ένα κόμμα της Κεντροαριστεράς να επιδεικνύει τέτοια περιφρόνηση στην εσωκομματική δημοκρατία και τέτοια αδιαφορία απέναντι στις προσδοκίες των  212.000 πολιτών που προσέτρεξαν στην πρόσκλησή του.

Παρατήρηση 2^η. Είναι πράγματι μοναδικό το φαινόμενο της επιμονής των πολιτών να συνεχίσουν να στηρίζουν το εγχείρημα, παρά την θλιβερή εικόνα που παρουσιάζει. Κάτι που προκύπτει φυσικά από το γεγονός της σταθερής παρουσίας του Κινήματος Αλλαγής στις σφυγμομετρήσεις με διψήφιο ποσοστό και φυσικά το συνεχιζόμενο κόρτε ένθεν κακείθεν.

Παρατήρηση 3^η. Επειδή δεν αμφισβητώ τις προθέσεις της Φ. Γεννηματά, νομίζω πως ο μόνος δρόμος που της απομένει προκειμένου να μην συνεχίζεται αυτή η απογοητευτική εικόνα, είναι μια πολιτική απόφαση ότι στο εξής τα όργανα θα λειτουργούν τακτικά, αδέσμευτα από πάτρωνες, και θα αποφασίζουν συλλογικά και δεσμευτικά για όλους, για κάθε τι που προκύπτει ως διαφωνία μεταξύ των «εταίρων». Και σε τελική ανάλυση, σε κρίσιμα εθνικών διαστάσεων ζητήματα, η προσφυγή στην βάση των 212.000  μελών και φίλων.

Κανένας δεν μπορεί να το αρνηθεί, αφού μετείχαν όλοι στην συγκρότηση τους και φυσικά να δηλώνει δημόσια ότι δεν συμφωνεί με την παραπομπή των θεμάτων αυτών στα  αρμόδια όργανα.

 Παρατήρηση 4^η: Ένα νέο Συνέδριο με ανάδειξη των συνέδρων από τους πολίτες , και ανάδειξη των οργάνων με ψηφοφορία, για να αποφασίσει για τα χαρακτηριστικά του Κινήματος , την πολιτική του πρόταση, τα όργανα του, τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων, πρέπει να τεθεί στον ορατό ορίζοντα του Κινήματος.

Οφείλουν όλοι να κατανοήσουν το αυτονόητο. Δεν ζούμε στην δεκαετία του 70, ή των αρχών του 80, για να ψηφίζει ο κόσμος «Μιχάλη, παρόλο του το χάλι»…

Όταν ο ανώνυμος 1/212.000 γυρίσει την πλάτη, οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και οι ευθύνες για όσα θα συμβούν στο πολιτικό σκηνικό και στην  πορεία της χώρας, ιστορικών διαστάσεων.