ΥΦΑΝΕΤ Νο 2- Παρ ολίγον στο..."INTERNI" το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης!...
Η περίοδος Κούβελα,θα μπορούσε – με νηφαλιότητα το λέω- να χαρακτηριστεί μεταξύ των άλλων,που είναι πασίγνωστα ήδη, με κορυφαία την περιβόητη «τρύπα του μετρό», και ως μια κρίσιμη περίοδος «χαμένων ευκαιριών»...
Κι αυτό γιατί η θητεία του Σ.Κούβελα , από την προεκλογική περίοδο ήδη, έδινε την εντύπωση μιας δυναμικής διαχείρισης και διεκδίκησης, απέναντι σε μια κεντρική εξουσία, που είχε μπει σε μια κρίση, όχι μόνο οικονομική, αλλά και γενικώτερη.
Το ατύχημα ήταν πως ο Σωτήρης Κούβελας υπηρέτησε κατά προτεραιότητα –δυναμικά βεβαίως- τις προσωπικές και κομματικές του επιδιώξεις και σκοπιμότητες , με αποτέλεσμα να χαθούν ευκαιρίες και κυρίως να εμπλακεί η πόλη σε περιπέτειες, όπως αυτή του Μετρό και να τροφοδοτηθεί με αυταπάτες, αλλά και ακρότητες, η γνωστή και μοιραία για την Θεσσαλονίκη «αντίθεση» με την Αθήνα.
Και παρά τις καλές προθέσεις, που έδειξε στην συνέχεια η διάδοχη κατάσταση στον Δημαρχιακό θώκο ,(ο Κ.Κοσμόπουλος διαδέχτηκε τον Σ.Κούβελα) και στην αντιδημαρχία Πολιτισμού ( ο Β.Καλφόπουλος είχε ήδη διαδεχθεί τον Α. Παντολέων) στην καλύτερη των περιπτώσεων, απλώς έπαψε το κυνήγι των μαγισσών, η καταδίωξη των στελεχών , η υποβάθμιση, ή η κατάργηση των θεσμών πολιτισμού, που είχαν συσταθεί στην εποχή Μαναβή.
Μέσα σ αυτό το περιβάλλον, δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς πρωτοβουλίες.πολύ δε περισσότερο, μαχητική διεκδίκηση και προτεραιότητες, ώστε να υπάρξει μια συνέχεια γύρω από τα ζητήματα του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και κατά συνέπεια και της ΥΦΑΝΕΤ.
Άλλωστε κυριαρχούσε ήδη η αντίληψη ότι ο Δήμος ασχολείται –και ενδιαφέρεται-μόνο με τα δικά του τα ακραιφνώς «δημοτικά» πολιτιστικά πράγματα και συνεπώς όλα τα άλλα ανήκουν στην αρμοδιότητα και την ευθύνη της κεντρικής κυβέρνησης. Και σε «όλα τα άλλα», ακόμη και τώρα, ο Δήμος περιλαμβάνει τους μεγάλους πολιτιστικούς οργανισμούς, κρατικούς και ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αλλά και τα μικρά σχήματα θεατρικά, χορού,μουσικής κλπ.
Αλλά αυτό, παρ όλο ότι είναι ένα από τα κρίσιμα θέματα-κλειδιά, που διαμορφώνουν την συνολική πολιτιστική προοπτική της πόλης, είναι ένα άλλο ζήτημα,–μεγάλο βέβαια- αλλά όχι της στιγμής.
Αρκετά όμως με την περιγραφή της εποχής, του «περιβάλλοντος», εντός του οποίου προέκυψε ξαφνικά ένα ενδιαφέρον του Δήμου για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Στα τέλη του 1989, ένα ιδιαίτερα κρίσιμο πρόβλημα απασχόλησε την πόλη τα Μέσα Ενημέρωσης και το Δημοτικό Συμβούλιο.
Το γνωστό αυθαίρετο «Αναψυκτήριο» της παραλίας, το σημερινό «ΙΝΤΕΡΝΙ».Είχε τότε ανεγερθεί από τον Δήμο ένα κτίσμα, με ισόγειο 36Χ12 τ.μ. και υπόγειο 36Χ8 τ.μ., ένα «Αναψυκτήριο της Παραλίας», την ενοικίαση του οποίου είχε προκηρύξει ο Δήμος.
Ο διαγωνισμός παρά τις αντιρρήσεις και τις καταγγελίες, πραγματοποιήθηκε, αλλά κηρύχθηκε «άγονος» . Φαίνεται πως οι ενδιαφερόμενοι ιδιώτες ζήτησαν επάκταση και άλλες διευκολύνσεις και έτσι ο Δήμαρχος εισηγήθηκε στο Δημ.Συμβούλιο να αναλάβει ο Δήμος την ολοκλήρωσή του και την απ ευθείας παραχώρηση της εκμετέλλευσής του σε ιδιώτη.
Ενώ λοιπόν συζητείται το ζήτημα αυτό στο Δημοτικό Συμβούλιο, εν μέσω διαφωνιών και καταγγελιών από την πλευρά της αντιπολίτευσης, αρχίζει να διακινείται ατύπως, και προφορικά ,μεταξύ των Δημοτικων Συμβούλων μία πρόταση για την στέγαση στο κτίσμα αυτό του ... Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης!...
Όπως ήταν φυσικό κλήθηκε ο Δήμαρχος να απαντήσει τι τελικά προτείνει για το «Αναψυκτήριο».
Η απάντησή του μνημειώδης : « Ναί κ. Σαλπιστή. Ο κ. Αντιδήμαρχος έχει μια δική του πρόταση, που θα σας την αναπτύξει στην συνέχεια»...
Μια ανάπτυξη που δε έγινε βέβαια ποτέ, γιατί η συνεδρίαση εκείνη έληξε «λόγω πέρατος της ώρας». Στην συνεδρίαση όμως της 8.2.90 επανήλθε το θέμα « Απ ευθείας ανάθεση της παραχώρησης του δικαιώματος εκμετάλλευσης του κτίμσατος που βρίσκεται στην Ν.Παραλία, προκειμένου να λειτουργήσει σαν Αναψυκτήριο»..Και φυσικά εγκρίθηκε από την πλειοψηφία. Η απίθανη εκείνη ιδέα χάθηκε ακόμη και από το περιθώριο της επικαιρότητας, αφού έκανε ένα γύρο με δημοσιεύματα, που κατέκριναν την αντιπολίτευση για «μικροκομματικά παιχνίδια, που εμποδίζουν την στέγαση του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης»!...
Στα δημοσιεύματα εκείνα απάντησα με ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε στον τύπο και επανέφερε με την ευκαιρία και το αίτημα στέγασης του Μουσείου στην ΥΦΑΝΕΤ, ή στον πρώτο προβλήτα του Λιμανιού.
Απάντησα και στην συγκεκριμμένη πρόταση, τονίζοντας χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων:
«Καί τόνισα, πως είναι δυνατόν, μόνο και μόνο επειδή ο διαγωνισμός για το αναψυκτήριο «κατέστη άγονος», να καταλήξουμε στο εύκολο συμπέρασμα, πως μπορούμε να στεγάσουμε εκεί το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης; Είναι δυνατόν ένα πολιτιστικό και καλλιτεχνικό ίδρυμα των διαστάσεων, των δυνατοτήτων και των σκοπών ενός Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, να δημιουργείται έτσι, μ αυτόν τον τρόπο και γι αυτόν τον λόγο»;
Αυτά συνέβησαν -δυστυχώς- όλο κι όλο στην Θεσσαλονίκη,για την υπόθεση του Μουσείου και της ΥΦΑΝΕΤ,από το 1986 και μετά και μέχρι τον Οκτώβριο του 1992, όταν ανακοινώνεται η ίδρυση στην Αθήνα Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, χωρίς οποιαδήποτε αναφορά στην Θεσσαλονίκη...
Βρισκόμαστε ήδη στην διαδρομή για την «Πολιτιστική Πρωτεύουσα» και όπως είναι φυσικό, η εξέλιξη αυτή προκαλεί σάλο.
Αλλά γι αυτά και τα όσα σημαντικά ακολούθησαν, σε επόμενο Σημείωμα.
Καταλαβαίνω πως όλη αυτή η αναλυτική περιγραφή μπορεί να κριθεί και ως ανιαρή. Αλλά έχει την σημασία της ,τουλάχιστον γιατί αναδεικνύει με εύγλωτο τρόπο ,πως η πόλη αυτή χειρίστηκε συχνά τα κρίσιμα ζητήματα της πολιτιστικής της ζωής.
Κι αυτό γιατί η θητεία του Σ.Κούβελα , από την προεκλογική περίοδο ήδη, έδινε την εντύπωση μιας δυναμικής διαχείρισης και διεκδίκησης, απέναντι σε μια κεντρική εξουσία, που είχε μπει σε μια κρίση, όχι μόνο οικονομική, αλλά και γενικώτερη.
Το ατύχημα ήταν πως ο Σωτήρης Κούβελας υπηρέτησε κατά προτεραιότητα –δυναμικά βεβαίως- τις προσωπικές και κομματικές του επιδιώξεις και σκοπιμότητες , με αποτέλεσμα να χαθούν ευκαιρίες και κυρίως να εμπλακεί η πόλη σε περιπέτειες, όπως αυτή του Μετρό και να τροφοδοτηθεί με αυταπάτες, αλλά και ακρότητες, η γνωστή και μοιραία για την Θεσσαλονίκη «αντίθεση» με την Αθήνα.
Και παρά τις καλές προθέσεις, που έδειξε στην συνέχεια η διάδοχη κατάσταση στον Δημαρχιακό θώκο ,(ο Κ.Κοσμόπουλος διαδέχτηκε τον Σ.Κούβελα) και στην αντιδημαρχία Πολιτισμού ( ο Β.Καλφόπουλος είχε ήδη διαδεχθεί τον Α. Παντολέων) στην καλύτερη των περιπτώσεων, απλώς έπαψε το κυνήγι των μαγισσών, η καταδίωξη των στελεχών , η υποβάθμιση, ή η κατάργηση των θεσμών πολιτισμού, που είχαν συσταθεί στην εποχή Μαναβή.
Μέσα σ αυτό το περιβάλλον, δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς πρωτοβουλίες.πολύ δε περισσότερο, μαχητική διεκδίκηση και προτεραιότητες, ώστε να υπάρξει μια συνέχεια γύρω από τα ζητήματα του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και κατά συνέπεια και της ΥΦΑΝΕΤ.
Άλλωστε κυριαρχούσε ήδη η αντίληψη ότι ο Δήμος ασχολείται –και ενδιαφέρεται-μόνο με τα δικά του τα ακραιφνώς «δημοτικά» πολιτιστικά πράγματα και συνεπώς όλα τα άλλα ανήκουν στην αρμοδιότητα και την ευθύνη της κεντρικής κυβέρνησης. Και σε «όλα τα άλλα», ακόμη και τώρα, ο Δήμος περιλαμβάνει τους μεγάλους πολιτιστικούς οργανισμούς, κρατικούς και ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αλλά και τα μικρά σχήματα θεατρικά, χορού,μουσικής κλπ.
Αλλά αυτό, παρ όλο ότι είναι ένα από τα κρίσιμα θέματα-κλειδιά, που διαμορφώνουν την συνολική πολιτιστική προοπτική της πόλης, είναι ένα άλλο ζήτημα,–μεγάλο βέβαια- αλλά όχι της στιγμής.
Αρκετά όμως με την περιγραφή της εποχής, του «περιβάλλοντος», εντός του οποίου προέκυψε ξαφνικά ένα ενδιαφέρον του Δήμου για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Στα τέλη του 1989, ένα ιδιαίτερα κρίσιμο πρόβλημα απασχόλησε την πόλη τα Μέσα Ενημέρωσης και το Δημοτικό Συμβούλιο.
Το γνωστό αυθαίρετο «Αναψυκτήριο» της παραλίας, το σημερινό «ΙΝΤΕΡΝΙ».Είχε τότε ανεγερθεί από τον Δήμο ένα κτίσμα, με ισόγειο 36Χ12 τ.μ. και υπόγειο 36Χ8 τ.μ., ένα «Αναψυκτήριο της Παραλίας», την ενοικίαση του οποίου είχε προκηρύξει ο Δήμος.
Ο διαγωνισμός παρά τις αντιρρήσεις και τις καταγγελίες, πραγματοποιήθηκε, αλλά κηρύχθηκε «άγονος» . Φαίνεται πως οι ενδιαφερόμενοι ιδιώτες ζήτησαν επάκταση και άλλες διευκολύνσεις και έτσι ο Δήμαρχος εισηγήθηκε στο Δημ.Συμβούλιο να αναλάβει ο Δήμος την ολοκλήρωσή του και την απ ευθείας παραχώρηση της εκμετέλλευσής του σε ιδιώτη.
Ενώ λοιπόν συζητείται το ζήτημα αυτό στο Δημοτικό Συμβούλιο, εν μέσω διαφωνιών και καταγγελιών από την πλευρά της αντιπολίτευσης, αρχίζει να διακινείται ατύπως, και προφορικά ,μεταξύ των Δημοτικων Συμβούλων μία πρόταση για την στέγαση στο κτίσμα αυτό του ... Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης!...
Όπως ήταν φυσικό κλήθηκε ο Δήμαρχος να απαντήσει τι τελικά προτείνει για το «Αναψυκτήριο».
Η απάντησή του μνημειώδης : « Ναί κ. Σαλπιστή. Ο κ. Αντιδήμαρχος έχει μια δική του πρόταση, που θα σας την αναπτύξει στην συνέχεια»...
Μια ανάπτυξη που δε έγινε βέβαια ποτέ, γιατί η συνεδρίαση εκείνη έληξε «λόγω πέρατος της ώρας». Στην συνεδρίαση όμως της 8.2.90 επανήλθε το θέμα « Απ ευθείας ανάθεση της παραχώρησης του δικαιώματος εκμετάλλευσης του κτίμσατος που βρίσκεται στην Ν.Παραλία, προκειμένου να λειτουργήσει σαν Αναψυκτήριο»..Και φυσικά εγκρίθηκε από την πλειοψηφία. Η απίθανη εκείνη ιδέα χάθηκε ακόμη και από το περιθώριο της επικαιρότητας, αφού έκανε ένα γύρο με δημοσιεύματα, που κατέκριναν την αντιπολίτευση για «μικροκομματικά παιχνίδια, που εμποδίζουν την στέγαση του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης»!...
Στα δημοσιεύματα εκείνα απάντησα με ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε στον τύπο και επανέφερε με την ευκαιρία και το αίτημα στέγασης του Μουσείου στην ΥΦΑΝΕΤ, ή στον πρώτο προβλήτα του Λιμανιού.
Απάντησα και στην συγκεκριμμένη πρόταση, τονίζοντας χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων:
«Καί τόνισα, πως είναι δυνατόν, μόνο και μόνο επειδή ο διαγωνισμός για το αναψυκτήριο «κατέστη άγονος», να καταλήξουμε στο εύκολο συμπέρασμα, πως μπορούμε να στεγάσουμε εκεί το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης; Είναι δυνατόν ένα πολιτιστικό και καλλιτεχνικό ίδρυμα των διαστάσεων, των δυνατοτήτων και των σκοπών ενός Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, να δημιουργείται έτσι, μ αυτόν τον τρόπο και γι αυτόν τον λόγο»;
Αυτά συνέβησαν -δυστυχώς- όλο κι όλο στην Θεσσαλονίκη,για την υπόθεση του Μουσείου και της ΥΦΑΝΕΤ,από το 1986 και μετά και μέχρι τον Οκτώβριο του 1992, όταν ανακοινώνεται η ίδρυση στην Αθήνα Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, χωρίς οποιαδήποτε αναφορά στην Θεσσαλονίκη...
Βρισκόμαστε ήδη στην διαδρομή για την «Πολιτιστική Πρωτεύουσα» και όπως είναι φυσικό, η εξέλιξη αυτή προκαλεί σάλο.
Αλλά γι αυτά και τα όσα σημαντικά ακολούθησαν, σε επόμενο Σημείωμα.
Καταλαβαίνω πως όλη αυτή η αναλυτική περιγραφή μπορεί να κριθεί και ως ανιαρή. Αλλά έχει την σημασία της ,τουλάχιστον γιατί αναδεικνύει με εύγλωτο τρόπο ,πως η πόλη αυτή χειρίστηκε συχνά τα κρίσιμα ζητήματα της πολιτιστικής της ζωής.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου