Τα Μυστήρια του "Μεγάρου" και η γοητευτική Σαλαμίνα

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
(Από ένα ηρωϊκό Χρονικό, που γράφεται και δεν ξέρω αν και πότε θα τελειώσει).

"Η βίλα Καπαντζή στην Βασ. Όλγας, στην περιοχή του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου, πάνω ακριβώς από την γέφυρα του φοβερού χειμάρρου Κυβερνείου, το «Μέγαρο», όπως το αποκαλούσαν οι 32 προσφυγικές οικογένειες, που κατοικούσαν σ αυτό, δέσποζε με τον όγκο την εγκατάλειψη και την γραφικότητά της στην περιοχή.

Καθώς συνόρευε με τις 7 καντίνες, που έστησαν οι Εγγλέζοι με την απελευθέρωση , ανάμεσα σ αυτό και τον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο, η τσακαλαρία του «Μεγάρου», έβρισκε εκεί πολλά και ποικίλα ενδιαφέροντα.

Μικρολεηλασίες, ψάξιμο στα σκουπίδια, υπόλοιπα σε κονσέρβες για φάγωμα, παρακολούθηση των περίεργων παιχνιδιών των στρατιωτών,σφαίρες – για τα απαγορευμένα και επικίνδυνα παιχνίδια τους-σπάνια «χαρτάκια»,εξώφυλλα από πακέτα τσιγάρων.

Τα δικά τους παιχνίδια, η τσαταλίνα ματαλίνα ( η μακριά γαϊδούρα), το μπίκο, το αγιούτο, το τζαμί, οι καουμπόϋδες και ινδιάνοι, το ατέλειωτο σεργιάνι στις τρεις μικρές παραλίες της περιοχής, που διαμορφώθηκαν από τις πλημμύρες του χειμάρρου, διακόπτονταν πότε πότε από τις καζούρες και καμιά φορά και τα «πολεμικά παιχνίδια» με τους Εγγλέζους, τους «τζώνυδες»

Κάθε τέτοια μάχη άρχιζε με άγριο πετροβολητό στις καντίνες στην ντάλα του μεσημεριού το καλοκαίρι, τότε που οι Εγγλέζοι στρατιώτες κατέφευγαν στο εσωτερικό τους, αποχαυνωμένοι και μπαϊλντισμένοι από την ζέστη και συνεχιζόταν με άγριο κυνηγητό, πότε προς την θάλασσα, πότε προς τον λαβύρινθο των χώρων του «Μεγάρου».

Αλλά εκεί τους περίμεναν τρεις όροφοι με τεράστια σαλόνια, συνολικά έξη, πάνω από 40 δωμάτια, σκάλες βεράντες αυθαίρετες κατασκευές στα σαλόνια,για την δημιουργία υποτυπώδους κουζίνας, που διαμόρφωναν ένα σκηνικό κατάλληλο για τον αποπροσανατολισμό των στρατιωτών.
Τα σκυλιά που καμιά φορά έφερναν μαζί τους επιδείνωναν την κατάσταση και το χάος καθώς έπεφταν πάνω στις δεκάδες γάτες ,που συμβίωναν με τους κατοίκους παντού.

Οπότε αρκούσαν οι φωνές των μανάδων, για να τρομοκρατήσουν τους εγγλέζους και να τους τρέψουν σε φυγή.

Οι «δράστες» είχαν προ πολλού καταφύγει στους σκοτεινούς και απρόσιτους χώρους μεταξύ στέγης και οροφής, όπου ούτε οι πάντα ανήσυχες μάνες τους , ήταν δυνατόν να τους βρουν.

Τα βράδια του καλοκαιριού όμως, η γειτονικη Σαλαμίνα, με την απέραντη χωματένια πλατεία της, η ιχθυόσκαλα και τα κέντρα διασκέδασης γύρω γύρω γίνονταν η προσφυγής καταφυγή για άλλες ευχάριστες και πιο χαλαρές ώρες.

Τα μαγαζιά τρία τέσσερα όλα κι όλα, ο φουρνάρης, το γαλακτοπωλείο, ένα ψιλικατζίδικο, τα μικρομάγαζα με είδη αλιείας και τα πολλά κέντρα διασκέδασης, , ήταν όλος ο κόσμος της περιοχής. Το πρωϊ η ψαραγορά της ιχθυόσκαλας αντιβούϊζε από τις φωνές και τους πλειστηριασμούς, οι πλανόδιοι ψαράδες με τις τάβλες στο κεφάλι, ξεχύνονταν στις γειτονιές, και η τοπική ψαραγορά δεχόταν τους δικούς της επισκέπτες.

Το μεσημέρι τα πάντα στην πλατεία νεκρώνονταν, περιμένοντας το σούρουπο, για να αποκτήσουν μια άλλη διαφορετική αυτή την φορά ζωή.
Την απόλυτη σιγή διέκοπτε μόνο το τραμ, που κι αυτό βαρύ και αργοκίνητο διέσχιζε την γειτονική Βασ. Όλγας.

Με την δύση του ήλιου στο βάθος του Θερμαϊκού, κατέφταναν στην πλατεία σταδιακά οι παρέες, τα ανδρόγυνα, οι νέοι και οι πιτσιρικάδες, με τελευταίους τους επισκέπτες των κέντρων διασκέδασης. Αυτοί ήταν άλλης τάξης άνθρωποι από όλη την Θεσσαλονίκη, αστοί, έμποροι, δικηγόροι ,φυσικά οι χονδρέμποροι της ψαραγοράς, ο περίεργος κόσμος των σκοτεινών υποθέσεων της κατοχής αλλά και της απελευθέρωσης, δημόσιοι υπάλληλοι, χωροφύλακες και στρατιωτικοί. Πότε, πότε και εγγλέζοι ,αυτοί κυρίως από περιέργεια .

Όλοι οι άλλοι βολτάριζαν στην πλατεία πάνω κάτω ανάμεσα από τους υπαίθριους πάγκους των μικροπωλητών, σάμαλι, στραγάλια και σπόρια, γκαζόζες, χειροποίητα από εφημερίδες φουρφούρια, παγωτό χωνάκι και κασάτο, διάφορες πολύχρωμες κρέμες-ευρεσιτεχνία της εποχής-.

Όλοι πάντως διασκέδαζαν και οι εντός και οι εκτός των κέντρων. Γιατί τα όργανα,τα μπουζούκια, οι κιθάρες τα ακορντεόν και οι μουσικοί , ο Τσιτσάνης, οι Στελλάκης-Βαγγελάκης, ο Καζαντζίδης και η Μαρινέλα αντιλαλούσαν στην πλατεία και έφταναν μέχρι τις πρώτες βίλες της Βασ. Όλγας.

Γύρω στις 11 η πλατεία ερήμωνε από κόσμο.Όλοι επέστρεφαν στο «Μέγαρο» σταδιακά ,γιατί αύριο θα ξημέρωνε μια μέρα για μεροκάματο, σχολείο και νοικοκυριό στον λαβύρινθο και τα μυστήρια του εσωτερικού του. Και αργά το μεσημέρι-ποιός ξέρει;-κάτι άλλο θα σκαρφίζονταν οι αδιόρθωτοι πιτσιρικάδες."