ΜΕΤΡΟ-ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ : Καιρός να απαλλαγούμε από το καταστροφικό σύνδρομο

Τα εργοτάξια έχουν στηθεί, οι συμβάσεις έχουν υπογραφεί, τα «νομικά προβλήματα» έχουν ξεπεραστεί, Μετρό και υποθαλάσσια αρτηρία έχουν δρομολογηθεί.

Από δω και πέρα θα υποστούμε την ταλαιπωρία , την επιδείνωση των σοβαρότερων προβλημάτων της πόλης, του κυκλοφοριακού και της βεβαρυμένης σε όρια εθνικού ρεκόρ ατμόσφαιρας, χωρίς την ελπίδα ότι κάποια στιγμή η πόλη θα ανασάνει και το κυκλοφοριακό θα έχει βελτιωθεί. Τουλάχιστον σε κάποια αναλογία σε σχέση με το γιγαντιαίο κόστος και την ταλαιπωρία.
Για όσους από μας υπήρξαμε ριζικά αντίθετοι στην λύση του μετρό και της υποθαλάσσιας, όλα αυτά θα αποδειχθούν μια ακόμη χίμαιρα..

Αλλά εδώ δεν πρόκειται περί αυτού.

Η Θεσσαλονίκη έζησε τα τελευταία 20 χρόνια με το «σύνδρομο μετρό», επικεντρώνοντας σ αυτό όχι μόνο τις προσδοκίες της για ανάπτυξη, εκσυγχρονισμό, καλύτερη ζωή, αλλά και τροφοδοτώντας την γνωστή μόνιμη γκρίνια της κατά του «αθηνοκεντρικού κράτους», μια στάση που την παραλύει, την εμποδίζει να πάρει πρωτοβουλίες, να τολμήσει, να κινηθεί στον ανοικτό προκλητικό ορίζοντα του σκληρού ανταγωνισμού των πόλεων.

Και τώρα είναι καιρός να αναρωτηθούμε , τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους;

Υπάρχει όμως και μια αισιόδοξη πλευρά και σ αυτήν θέλω να επικεντρωθώ.

Ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος της πόλης;

Πώς θα συμφωνηθεί ώστε να ενοποιήσει τους φορείς και εκπροσώπους της, να ενώσει και να κινητοποιήσει την απαθή κοινωνία της;

Και κυρίως . Πως θα επιλεγεί ο στόχος αυτός; Από ποιον; Με ποια κριτήρια; Με ποιο όραμα, ή καλύτερα ποιο Σχέδιο για το αύριο της πόλης;

Η πόλη αυτή έχει κυριολεκτικά δεινοπαθήσει, ώστε θα είμαστε αδικαιολόγητοι και ένοχοι απέναντι στην ιστορία της, αν συνεχίσουμε την ίδια τακτική, των πολλών κέντρων αποφάσεων, των πολλών απόψεων, των διαφορετικών προτεραιοτήτων.

Μετά την ατυχή εξέλιξη της υπόθεσης EXPO 2008 , ο ορίζοντας πλημμύρισε από ημερομηνίες-στόχους όπως το 2012 το ιωβηλαίο των 100 χρόνων της νεοελληνικής Θεσσαλονίκης, το 2012 ως νέος στόχος για την EXPO, το 2025 τα 100 χρόνια της ΔΕΘ, το 2032 η διεκδίκηση των Ολυμπιακών Αγώνων…..

Δεν υποτιμώ καθόλου αυτήν την λογική των στόχων- ουσιαστικών ή συμβολικών- γιατί γνωρίζω πολύ καλά πως αν επικεντρωθούμε σοβαρά και επίμονα σε κάποιον από αυτούς και τον καταστήσουμε θέμα της κοινωνίας , και σχεδιάσουμε τα βήματα και τα στάδια των ενεργειών, των δράσεων και των παρεμβάσεων, αν δυναμικά και ανυποχώρητα τα διεκδικήσουμε και δεν τα εγκαταλείψουμε καθ οδόν , όπως με την ατυχή διεκδίκηση της EXPO 2008, η πόλη θα αποκτήσει την «σημαία» που θα την ενώσει και θα την ζωογονήσει.

Διαφορετικά θα παρακολουθούμε την Σόφια και το Βουκουρέστι να μπαίνουν εκ των πραγμάτων στο προσκήνιο, την Κωνσταντινούπολη στην κίνησή της προς το 2010, ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, την Σμύρνη να διεκδικεί και να οργανώνει την EXPO 2015,
με ό,τι αυτό σημαίνει για τον ανταγωνισμό, την διεκδίκηση μιας κυρίαρχης οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά θέσης, στην ευρύτερη περιοχή, γεγονός ζωτικό για τον μέλλον της πόλης.

‘Ότι δεν κινείται και δεν προχωρεί, δεν μένει απλώς στάσιμο. Υποχωρεί και περιθωριοποιείται.

Δυστυχώς τα πρώτα μηνύματα είναι απογοητευτικά.

Τα «στρατηγικά σχέδια» για το μέλλον της Θεσσαλονίκης αυξάνονται και πληθύνονται. Ευχάριστο από μια άποψη γεγονός. Που δείχνει την αγωνία και το ενδιαφέρον όλων, αρμοδίων και μη.

Αλλά όταν εμφανίζονται στρατηγικά σχέδια για το μέλλον, από τον Δήμο Θεσσαλονίκης, το Tεχνικό Επιμελητήριο, το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης την ΔΕΘ, τον Οργανισμό Ρυθμιστικού, τον Σύνδεσμο Βιομηχάνων και τώρα των υποψηφίων Δημάρχων και Νομαρχών, και όταν ο καθένας από αυτούς διεκδικεί ρόλο μοναδικού εκπροσώπου, ή του θεσμικά αρμοδίου, ή πολιτικά ισχυρού να επιβάλει την δική του άποψη για το αύριο της Θεσσαλονίκης, το μόνο βέβαιο είναι ότι η πόλη ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΔΙΟ, η κοινωνία δεν ευαισθητοποιείται και δεν συσπειρώνεται γύρω από αυτό, τελικά η πόλη δεν έχει φωνή.

Αυτόν τον Γόρδιο δεσμό δεν μπορεί όπως φαίνεται να τον λύσει κανείς.

Επειδή επί πλέον πίσω από τον κάθε φορέα ορθώνεται προστατευτικά ένα υπουργείο, άλλοτε το ΥΠΕΧΩΔΕ, άλλοτε το Ανάπτυξης, άλλοτε των Οικονομικών, άλλοτε των Εσωτερικών..

Μια ελπίδα ίσως μπορεί να προκύψει από τις ρυθμίσεις για την «Μητροπολιτική Θεσσαλονίκη», που όπως φαίνεται θα θεσπιστεί μέχρι το τέλος του χρόνου αυτού, για τον πρόσθετο λόγο ότι πρόκειται για αυτοδιοικητικό και συνεπώς αντιπροσωπευτικό φορέα.

Αν εκεί κατοχυρωθεί νομοθετικά και με σαφήνεια ,ότι σ αυτήν ανήκει η αρμοδιότητα να συντονίσει , να συνεργαστεί και να καθορίσει το Στρατηγικό Σχέδιο Ανάπτυξης, τότε ίσως θα έχει γίνει ένα βήμα, προς την σωστή – και λυτρωτική- κατεύθυνση.