" Tων ημερών..."

Βομβαρδίζομαι και εγώ, όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι, από τις προκλήσεις των ημερών.
Αλλά όσο και αν το προσπαθώ δεν καταφέρνω να βρω χρόνο – και ησυχία- για να περιγράψω τα αισθήματα και τις σκέψεις μου για όλα αυτά.

Δεν είναι σε προτεραιότητα τα αυτοδιοικητικά, ή τουλάχιστον τα αυτοδιοικητικά του προσκηνίου.Όχι πως μ αφίνουν αδιάφορο. Κάθε άλλο. Με εξοργίζουν όμως και με απογοητεύουν όλα αυτά, που τα ΜΜΕ θεωρούν ενδιαφέροντα, ελκυστικά , ή επίκαιρα.Σε πιάνει απελπισία όταν παρακολουθείς επί τρία τέταρτα δελτία ειδήσεων και ακούς δύο τρείς, ή τέσσερις το πολύ «ειδήσεις» εμπλουτισμένες με τα «σχόλια» των παραθύρων, τις συγκρούσεις των προσκεκλημένων, τις τεχνητές εντάσεις και τους καυγάδες, όπου όλοι μιλούν, κανείς δεν ακούγεται και φυσικά το «αστέρι» της τηλεόρασης δεν κάνει τον κόπο να βάλει μια τάξη. Και διερωτάσαι. Δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν πως όλο αυτό το άθλιο κουβάρι, που το λένε «ειδήσεις των 8» αρέσει στον κόσμο;
Και στο βάθος μια φωνή σου ψιθυρίζει με κακεντρέχεια, πως για να το συνεχίζουν, μάλλον θα αρέσει..

Γι αυτό και θάθελα πολύ να σχολιάσω κάποιες άλλες δευτερεύουσες ειδήσεις, όπως εκείνη που λέει ότι το 32% των δασκάλων-καθηγητών αποφεύγουν την χρήση, ή την αναφορά στις νέες τεχνολογίες, λόγω έλλειψης των απαιτούμενων γνώσεων, ή εκείνων του 22% , που υποστηρίζουν ότι το μάθημά τους δεν «προσφέρεται για χρήση υπολογιστή».
«Τα συγκριτικά στοιχεία καταδεικνύουν» λέει η είδηση, «ότι στη χώρα μας παρατηρείται μεταξύ των εκπαιδευτικών έλλειμμα ικανότητας και κινήτρων, για την διείσδυση των υπολογιστών στην σχολική αίθουσα»

Τι σημαίνει αυτό; Μια ολόκληρη -τουλάχιστον- γενιά δεν θα διδαχθεί σωστά την σημασία του ηλεκτρονικού υπολογιστή στην πληροφόρηση, την ενημέωση, δεν θα γνωρίσει αυτό το απίστευτο , το μυθικό σχεδόν ταξίδι στον κόσμο, δεν θα πειραματίζεται στο να ανακαλύπτει νέους τρόπους και νέα συστήματα ,ή σωστότερα θα συνεχίσει να καταναλανώνει απέραντες πολύτιμες ώρες σε τηλεπαιχνίδια, ηλεκτρονικές συζητήσεις και περιπλανήσεις στα πιο απίθανα αλλά πάντοτε ελκυστικά τηλεοπτικά προϊόντα, που διακινούνται πλέον ελεύθερα και ανενόχλητα στο διαδίκτυο.

Θα ήθελα ακόμη να σχολιάσω την επερχόμενη, σε δύο περίπου μήνες, ένταξη της Βουλγαρίας και Ρουμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις θεμελιώδεις ανατροπές στρατηγικής που επέρχονται στην Ελλάδα και φυσικά στην πόλη μας.
Πάνε τα προνόμια και οι ψευδαισθήσεις της «πρωτεύουσας των Βαλκανίων», πάει η «ελκυστικότητα» των πρωτοβουλιών και των δράσεών της, πάνε δηλαδή οι ευκαιρίες και οι προκλήσεις των διαβόητων «ευρωπαϊκών προγραμμάτων», πάει η μοναδικότητα πάνω στην οποία στηρίξαμε τα τελευταία είκοσι χρόνια την στρατηγική μας για ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή. Ακούσατε μήπως οτιδήποτε, το παραμικρό έστω, κατά την διάρκεια αυτής της προεκλογικής περιόδου για την μεγάλη αυτήν ανατροπή;

Ακούσαμε κατά κόρον ιδέες , θεωρίες και προτάσεις, γύρω από ένα «όραμα για την πόλη». Μήπως είδατε ή ακούσαμε οτιδήποτε που να σας θυμίζει την παρακάτω αναφορά του καθ. Γιάννη Βούλγαρη σε ένα πρόσφατο σημείωμά του;

«Οι πόλεις, η ζωή μας στις μεγάλες ιδίως πόλεις,αποτελούν ένα από τα μέγιστα θέματα της σημερινής πολιτικής.Αυτές και άν είναι big issues.
Γύρω τους εμπλέκονται οράματα για τον σύγχρονο τρόπο ζωής, αξίες
Για την οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων, ιεραρχούνται ανάγκες, οργανώνονται συμφέροντα, δρουν και εκκολάπτονται πολιτικά στελέχη.Όσο οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις υποτιμούν το θέμα, θα τρέχουν την τελευταία στιγμή να αποφύγουν τα χειρότερα».

Σε ποιο «όραμα» σε ποιο πρόγραμμα Δημοτικής Παράταξης , σε ποιά διακήρυξη είδαμε κάτι σχετικό;

Στο μεταξύ τα περιστατικά αυτολογοκρισίας ανά την Ευρώπη αυξάνονται και πληθύνονται. Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Δανία,Ολλανδία, η μία μετά την άλλη οι χώρες της Ευρώπης, προσθέτουν σ αυτόν τον «κατάλογο του φόβου», μια σχετική μαρτυρία του επώδυνου αυτού φαινομένου. Αν και θα έφτανε μόνο η περίπτωση της όπερας του Βερολίνου να μας συνταράξει, όλα αυτά που δημοσιοποιούνται και ασφαλώς πολύ περισσότερα άλλα, που δεν φτάνουν στα μέσα ενημέρωσης , επιβεβαιώνουν την δραματική διαπίστωση μιας φοβερής οπισθοδρόμησης για τον πολιτισμό, για την ελευθερία και τα δημοκρατικά δικαιώματα.

Που και που ακούω μια φωνή να επαλαμβάνει το κατεπείγον αίτημα, που προέκυψε με τρόπο κραυγαλέο από αυτές τις εκλογές.

«Να οριοθετήσουμε την ταυτότητα της πόλης».

Ε λοιπόν θα το πω με παρρησία. Σ αυτό το καίριο ζήτημα, που συνδέεται αποφασιστικά με το μέλλον της Θεσσαλονίκης και την επιβίωσή της μέσα στον υπάρχοντα και επερχόμενο ανταγωνισμό, ουδείς προσέφερε το ελάχιστο.

Αυτό όμως είναι το ένα και μοναδικό, το πρωταρχικό ζήτημα, που επειγόντως πρέπει να απασχολήσει την πόλη, γιατί μόνο πάνω σε μια ρεαλιστική προσέγγιση και ορθή αποτύπωση αυτής της ταυτότητας, μπορεί να σχεδιαστεί ένα πετυχημένο μέλλον.