ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ: Μια Θεσσαλονίκη των ευεργετών,δωρητών και χορηγών

Η ανακοίνωση του Ιδρύματος “Σταύρος Νιάρχος”, ότι σκοπεύει να ανεγείρει σε έκταση 200 στρεμμάτων στον παλιό ιππόδρομο της Αθήνας, την νέα Εθνική Βιβλιοθήκη και το κτίριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, με παράλληλη διαμόρφωση του χώρου σε πάρκο διοργάνωσης πολιτιστικών, εκπαιδευτικών και ψυχαγωγικών εκδηλώσεων, ασφαλώς μας χαροποίησε όλους, χωρίς όμως η χαρά αυτή να μας απαλλάξει από τις θλιβερές σκέψεις για την Θεσσαλονίκη.

Αν εξαιρέσει κανείς το μεγάλο κληροδότημα του Καυτατζόγλου, στα πολλά χρόνια που ακολούθησαν, η Θεσσαλονίκη δεν κατόρθωσε να συγκινήσει κανένα από τους μεγάλους ευεργέτες και δωρητές, δεν κατάφερε να προκαλέσει ένα κάποιο ενδιαφέρον για μια από τις μεγάλες εκείνες χειρονομίες, που αφήνουν πίσω τους ένα μνημειακό έργο, ένα έργο μεγάλων διαστάσεων , που να διαμορφώνει μια νέα κατάσταση στα πολιτιστικά πράγματα της πόλης.

Δεν ξεχνούμε βέβαια, ούτε τον Γιώργο και την Αναστασία Βαφόπουλου, ούτε τον Τάσο Μπίλη ,για την συμβολή τους στην ανέγερση του Βαφοπούλειου, της Δημοτικής Βιβλιοθήκης και του Κέντρου Ιστορίας,. Ούτε φυσικά τον Οδυσσέα Φωκά για την κοινωνική ευαισθησία του.
Κοντά σ αυτά και εξ ίσου σημαντικά ,μπορούν να θεωρηθούν οι δωρεές του ζεύγους Τέλλογλου, καθώς και η δωρεά του Ιόλα, που στάθηκαν η κινητήρια δύναμη για την ίδρυση του Τελλόγλειου Ιδρύματος και του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
Αλλά αυτά τα έργα, που μετριούνται στα δάκτυλα ενός χεριού, όσο σημαντικά και αν είναι, δεν μπορούν να δώσουν απάντηση στα ερωτηματικά μας.

Δεν είναι ακόμη άσχετο το γεγονός, ότι μεγάλες εικαστικές συλλογές χάθηκαν για την Θεσσαλονίκη, από καθυστερήσεις, μικροψυχίες και αδικαιολόγητες διαμάχες και αν σ αυτά προσθέσει κανείς την ουσιαστική ανυπαρξία χορηγιών, που να μπορούν να υποστηρίξουν μεγάλα και σύνθετα γεγονότα, τότε πράγματι μπορεί να αναρωτηθεί τι φταίει για την κατάσταση αυτή;

Φταίει η πόλη, η πνευματική και πολιτική της ηγεσία, οι εν γένει ιθύνοντες της, το γενικότερο κλίμα και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που την περιβάλλουν, η εν γένει κοινωνική και οικονομική κατάσταση; Φταίει μήπως η μόνιμη μιζέρια, η γκρίνια , η καχυποψία και η εύκολη κριτική , που χαρακτηρίζουν την καθημερινότητά μας;

Το σίγουρο πάντως είναι ότι κάτι φταίει.