ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΖΩΗ : Μια νέα Αντίληψη και μια Στρατηγική. Να τι χρειαζόμαστε επειγόντως.

Οι ημέρες της προεκλογικής έντασης ,των προγραμμάτων και των υποσχέσεων,είναι ήδη μια ανάμνηση. Δυστυχώς για τα ζητήματα της πολιτιστικής ζωής και της ανάπτυξης, δεν είναι καν ανάμνηση. Όσο και αν επιχειρήθηκε μια διακεκριμένη παρουσίασή τους από ορισμένους εκ των υποψηφίων Δημάρχων, δεν αναδείχθηκε ούτε σε δευτερεύον ζήτημα της εκλογικής αντιπαράθεσης.
Και θα παραμείνει φοβούμαι στο περιθώριο των συζητήσεων και του ενδιαφέροντος, αφού η επικαιρότητα θα κυριαρχείται από τα μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας,που παραμένουν στο προσκήνιο επιτακτικά , με την συνεχή επιδείνωσή τους.

Θα αναδεικνύεται σε θέμα των συζητήσεων μόνο περιστασιακά, με αφορμή –ως συνήθως- κάποια καταγγελία,κάποια διαμαρτυρία,ή και σπανιότερα κάποια παραίτηση, ή απομάκρυνση ενός πολιτιστικού παράγοντα, ή καλλιτεχνικού Διευθυντή.

Για να ξεχαστεί στην συνέχεια, ή να παραμεριστεί από την τρέχουσα επικαιρότητα.

Εν τούτοις, αυτά τα ίδια τα προγράμματα των υποψηφίων Δημάρχων,για τον πολιτισμό, έθεσαν με τον πιο δραματικό τρόπο, τις ελλείψεις, και τις αδυναμίες, αλλά κυρίως την λάθος προσέγγιση στο μέγα αυτό ζήτημα.
Όχι μόνο με την αοριστία τους, με τις γενικότητές τους, με την πρόχειρη και ως αγγαρεία σχεδόν συμπερίληψη τους στο Πρόγραμμα των υποψηφίων, με την ανούσια επανάληψη μια ρουτίνας, που καθημερινά βιώνει η πόλη, αλλά κυρίως γιατί έχουν στραμμένο το βλέμμα πίσω, είτε ως νοσταλγία, είτε ως καταγγελία, είτε- και αυτό είναι το χειρότερο-ως θριαμβολογία.

Την επομένη ημέρα των εκλογών και για όλες τις επερχόμενες ημέρες, η Θεσσαλονίκη μοιάζει να βολεύεται με την αδράνεια, την στασιμότητα και την κούφια αυταρέσκειά της.

Ξεκομμένη από το διεθνές περιβάλλον, από τις εξελίξεις,που παρουσιάζονται στα μεγάλα κέντρα της καλλιτεχνικής ανάπτυξης,με ερμητικά κλειστά τα παράθυρα στον κόσμο,αδυνατεί να αντιληφθεί και να εκτιμήσει τι συμβαίνει και άρα δεν ανησυχεί, δεν προβληματίζεται, δεν προετοιμάζεται, δεν σχεδιάζει κάτι νέο.

Δεν υποτιμώ πτυχές της πολιτιστικής ζωής, που δείχνουν να έχουν ξεπεράσει την στασιμότητα αυτήν, όπως είναι το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η επιχειρούμενη διεθνοποίηση του εικαστικού project “Πεδίο Δράσης Κόδρα”,, μικρά φεστιβάλ διεθνούς συμμετοχής, που επιδιώκουν να κατοχυρώσουν την συνέχεια και την ανάπτυξή τους, ούτε την εξαγγελία για μια Εικαστική Μπιενάλε του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
Και οπωσδήποτε δεν τολμώ να αμφισβητήσω το έργο των λαμπρών προσωπικοτήτων στους σημαντικούς πολιτιστικούς φορείς της πόλης και πολύ περισσότερο δεν υποτιμώ τις δυσμενείς συνθήκες κάτω από τις οποίες επιμένουν- και αντέχουν- χρόνια τώρα να λειτουργούν Ούτε την ιστορία των φορέων αυτών και την συμβολή τους ,ώστε να διαμορφωθεί η υπάρχουσα πολιτιστική και καλλιτεχνική ζωή της Θεσσαλονίκης.

Αλλά όλα αυτά και άλλα που πιθανόν τώρα ξεχνώ,δεν αρκούν για να αναδείξουν την Θεσσαλονίκη, σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη, που παρακολουθεί και συμμετέχει ενεργά στην τρέχουσα διεθνή καλλιτεχνική ζωή.

Θα τολμούσα να ισχυριστώ, πως είναι απόλυτη ανάγκη και προτεραιότητα ένας συνολικός επανασχεδιασμός της πολιτιστικής ζωής, τουλάχιστον στους τομείς της κρατικής και αυτοδιοικητικής δραστηριότητας,αλλά και εκεί όπου η ουσιαστική επιβίωση οφείλεται ακριβώς στην κρατική συμβολή.

Θα τολμούσα ακόμη να προτείνω ότι είναι πλέον καιρός να βγει από την “δημοτική” του λογική ο Δήμος Θεσσαλονίκης και να προσεγγίσει την συνολική πολιτιστική δραστηριότητα και την καλλιτεχνική παραγωγή της πόλης, ως θέμα πρωταρχικού του ενδιαφέροντος. Να διαμορφώσει τους όρους ενός αξιόπιστου και δημιουργικού διαλόγου, να ζητήσει από τους κάθε είδους αρμόδιους παράγοντες των κρατικών οργανισμών, να εγκαταλείψουν την λογική του αποκομμένου “πολιτιστικού φέουδου”, και της “ιδιοκτησίας”, που χαρακτηρίζει συχνά την δράση τους και να αναζητήσουν μια συμφωνία πορείας, που να φέρει την Θεσσαλονίκη στο προσκήνιο του πολιτιστικού ενδιαφέροντος, τουλάχιστον για την ευρύτερη περιοχή της.

Και αν τίποτε από αυτά δεν γίνει, γιατί δεν συμφωνούν εκείνοι που τώρα διαχειρίζονται και καθοδηγούν την πολιτιστική ζωή της πόλης, τότε ας τους ζητήσουμε το ελάχιστο. Να ανησυχούν και να προβληματίζονται για την συνολική εικόνα της Θεσσαλονίκης, στην χώρα και στο διεθνές περιβάλλον.