ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ και μια απροσχημάτιστη επίθεση.

Καταπιάστηκα με το Αρχείο, για να ξεδιαλύνω κάποια πράγματα σχετικάμε το τελευταίο Σημείωμά μου για την ΥΦΑΝΕΤ.

Και αποξεχάστηκα,είχα αφήσει και πολλές δουλειές στον αέρα, περίμενα και τον Σάββα –έχω αρχίσει να μπατέρνω προς την λογική των blogs- και έτσι απουσίασα από την «στήλη».

Και θα απουσίαζα μέχρι αύριο, αν δεν διάβαζα σήμερα ένα κείμενο του Γιάννη Ζουμπουλάκη στο ΒΗΜΑ, με τίτλο «Κρίμα το μπόι σου».

Ένα κείμενο για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης...

Λοιπόν είμαι μαθημένος σε κάτι τέτοια δημοσιεύματα για την Θεσσαλονίκη και τις δραστηριότητές της, εννοώ τις πολιτιστικές.
Αλλά εδώ έχουν ξεπεραστεί όλα τα όρια της κακότητας,της απροσχημάτιστης διαστρέβλωσης,της κακοπιστίας.

Ανθολογώ:

«Ρε συ υπάρχει ακόμη το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης;»

«Τα τελευταία χρόνια, κατά την διάρκεια της παραμονής μου στη συμπρωτεύουσα, όποτε έχω αθηναϊκή κλήση στο κινητό μου δεν λείπει η ερώτηση: «Μα τι κάνεις στην Θεσσαλονίκη;» Στην ίδια την πόλη ταξιτζήδες, ψιλικατζήδες, μπακάληδες, καφετζήδες, αναρωτιούνται τι γίνεται στο Λιμάνι (όπου διεξάγεται το Φεστιβάλ) ».

«Οι Θεσσαλονικείς γκρινιάζουν ότι το φεστιβάλ είναι αθηναϊκό. Τι αθηναϊκό , αφού σχεδόν ουδείς στην Αθήνα γνωρίζει την ύπαρξή του».

«Για 5.000 ανθρώπους λοιπόν διοργανώνεται ένα πανηγύρι τριών (και κάτι) εκατ.ευρώ. Εμποροπανήγυρις...»

«Ο Τύπος ασχολείται με την ανάδειξη προσώπων που δεν αφορούν κανέναν και που κανένας ποτέ δεν θα μάθει. Οι έλληνες σκηνοθέτες πηγαίνουν (με τα λεφτά του φεστιβάλ) για να δείξουν στη μαμά τους την ταινία που έκαναν. Και πασίγνωστοι σκηνοθέτες από όλο τον κόσμο, που δεν τους ξέρει η δική τους μαμά, πληρώνονται αδρά από τα ίδια χρήματα για να παρουσιάσουν την ταινία τους που κανείς αργότερα δεν θα δει...»
«Και που να πιάσουμε τα βραβεία. Άλλο ανέκδοτο. Η απόλυτη σύγχχυση. Κανείς δεν καταλαβαίνει ποιος βραβεύτηκε, από ποιον και πότε. Πρώτα απονέμονται τα βραβεία του διεθνούς τμήματος και την επομένη ακολουθεί η βλαχοοσκαρική απονομή των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας, για τα οποία έχουν ήδη ψηφίσει από την Αθήνα.»
«Ακόμη θυμάμαι την κουβέντα που είχα πριν από μερικά χρόνια με τον προηγούμενο καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ, τον Μισέλ Δημόπουλο. Με παράπονο μου έλεγε ότι θεωρείται ντροπή να μπαίνει στην διαφημιστική καταχώρηση μιας ταινίας το γεγονός ότι κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο.»

Είχα μείνει με την εντύπωση ότι το 1997 είχε ξοδευτεί όλο το δηλητήριο κατά της Θεσσαλονίκης. Όχι πως δεν δίνουμε αφορμή και ευκαιρίες. Κάθε άλλο, κυρίως όμως από την πλευρά της πολιτικής και αυτοδιοικητικής εκπροσώπησης και λιγώτερο από την πλευρά της πολιτιστικής ζωής της πόλης.

Με όλα του προβλήματα, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, είναι ακριβώς ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η Θεσσαλονίκη, με διεθνή αναγνώριση, προβολή και εκτίμηση.

Τι μπορεί να σημαίνει λοιπόν ένα τέτοιο σχόλιο; Δεν υπήρξα ποτέ οπαδός των θεωριών συνωμοσίας και κάθε φορά που ακούω σχετικές ερμηνείες και εξηγήσεις κουμπώνομαι.

Εδώ όμως η εφημερίδα, εν γνώσει της, αφού σ αυτήν διαβάζω τα καλύτερα σχόλια για το φεστιβάλ, πέραν της αναμενόμενης λογικά κριτικής, επιλέγει να δώσει μια ιδιαίτερη διάσταση. Να βάλει δηλαδή το κείμενο του Γ. Ζουμπουλάκη σε πλαίσιο. Ακόμη και αν αυτό δεν σημαίνει τίποτε, το γεγονός της διαστρέβλωσης της αλήθειας της απροσχημάτιστης επίθεσης, της άδικης και εκτός πραγματικότητας κριτικής πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις.