Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΑΣ, ή καλύτερα, η δημοκρατικότητά μας.

Μέσα στο κλίμα των ημερών, στην οργή από τις απερίγραπτες βιαιότητες εναντίον του Κύπριου φοιτητή, κυρίως όμως από την απροκάλυπτα φασιστική εικόνα, που εξέπεμπε η παρουσία και ο λόγος - για πολλοστή φορά- του γνωστού πλέον συνδικαλιστή της Αστυνομίας, τα στοιχεία μιας έρευνας της Economist Intelligence Unit (ΤΑ ΝΕΑ 21/11/06), για την Δημοκρακρατικότητα σε διάφορες χώρες, είναι ενθαρρυντικά και θάλεγα αισιόδοξα για την Ελλάδα.

Στον πίνακα των 27 «άρτιων Δημοκρατιών», στην οποία κατ αρχήν εντάσσει, η Ελλάδα βρίσκεται στην 22η θέση, πάνω όμως από την Μ.Βρετανία και την ..Γαλλία. Την αισιοδοξία γεννούν όμως δύο επί μέρους στοιχεία υψηλής βαθμολογίας.

Με άριστα λοιπόν το 10, έχουμε βαθμολογηθεί με 9,58, στην «εκλογική διαδικασία-πλουραλισμό» και με 9,12 στον «σεβασμό των ελευθεριών του πολίτη». Για μας, με τα προηγηθέντα του Εμφυλίου και του αστυνομικού κράτους – και του παρακράτους- που τον διαδέχθηκαν και επέζησαν για πολλά χρόνια, οι βαθμολογίες αυτές δείχνουν μια αξιοσημείωτη δημοκρατική κατάκτηση.
Στα υπόλοιπα καίρια επίσης ερωτήματα, η βαθμολογία είναι χαρακτηριστική και αποκαλυπτική.

Με ένα χαμηλό 7,50 βαθμολογείται η «λειτουργία της κυβέρνησης», βαθμός πολύ μεγαλύτερος πιστεύω από αυτό που εισπράττουμε καθημερινά από την λειτουργία της, ως συνόλου και ως υπουργείων, αλλά και με ένα επίσης χαμηλό 7.50 η «ύπαρξη δημοκρατικής κουλτούρας». Ανησυχητικό και απογοητευτικό αυτό το τελευταίο γιατί αυτή θα μπορούσε να επηρεάσσει την πρώτη , δηλαδή τον τρόπο λειτουργίας της κυβέρνησης.

Η μικρότερη βαθμολογία, ένα ισχνό 6,67 αφορά στην «συμμετοχή των πολιτών» και αποτυπώνει την τραγική έλλειψη και την αδυναμία συλλογικής οργάνωσης και κινητοποίησης της περίφημης «κοινωνίας των πολιτών».

Στην παρουσίαση των αποτελεσμάτων της έρευνας ακολουθούν και 30 «υβριδικά καθεστώτα» και 55 «απολυταρχικά» για να έχουμε μια σφαιρική εικόνα της «πλανητικής δημοκρατίας».

Ποιός αμφιβάλλει ότι η δημοκρατική κουλτούρα και η ενεργοποίηση των πολιτών, είναι η αποκλειστική ή τουλάχιστον κύρια ευθύνη μας και ότι αυτά τα στοιχεία και μόνο μπορούν μακροχρόνια να επηρεάσουν και να διαμορφώσουν την «λειτουργία της κυβέρνησης»;

Η «κοινωνία των πολιτών» θα μείνει μια συνθηματολογία, μια καραμέλα καθημερινής χρήσης , αν δεν την προσεγγίσουμε ως ατομική, ως προωπική υπόθεση και ευθύνη.