ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: "Υπάρχει έλλειμμα τιμής στους πνευματικούς ανθρώπους"

Ο καθ. της Ιστορίας της Τέχνης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ο πρώτος καλλιτεχνικός Διευθυντής του Κ.Μ.Σ.Τ. Μίλτος Παπανικολάου, πιστεύει πως τα υπαίθρια γλυπτά της Θεσσαλονίκης, έχουν κύριο προσανατολισμό την ιστορία και τους εθνικούς αγώνες. Η συνολική εικόνα διαμορφώνεται χωρίς κάποια συγκεκριμένη πολιτική από πλευράς Δήμου Θεσσαλονίκης, ή κανόνες αισθητικής, με κυρίαρχη την παρουσία γλυπτών ως προσφορά σωματείων εθνικοτοπικών συλλόγων κλπ.
Έχει κυκλοφορήσει μάλιστα και μια σχετική μελέτη του για τα υπαίθρια γλυπτά της Θεσσαλονίκης.

Είναι γνωστό το πρόβλημα και οι αιτίες που το προκαλούν και το αναπαράγουν, είναι επίσης γνωστοί οι προβληματισμοί και οι διαμαρτυρίες για την αισθητική των περισσοτέρων από τα γλυπτά που κοσμούν τις πλατείες της πόλης.

Θα σταθώ όμως σε μια παρατήρησή του, ως γενικό συμπέρασμα: «Υπάρχει έλλειμμα τιμής στους πνευματικούς ανθρώπους».

Και με αφορμή αυτό θα αναφερθώ σε δύο περιπτώσεις, που ζω καθημερινά, που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν απόλυτα την δήλωση αυτή.

Πρόκειται για μια περίπτωση παρόμοια με εκείνη στην οποία αναφέρθηκε πρόσφατα ο Γ. Σκαμπαρδώνης με αφορμή τις συζητήσεις γύρω από την αλλαγές στην πλατεία Αριστοτέλους, που ως γνωστόν παραμένει το μοναδικό στοιχείο από το μεγάλο και φιλόδοξο σχέδιο του Ερν.Εμπράρ, να σχεδιαστεί μια νέα Θεσσαλονίκη, μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1917.
Ο Ερνέστ Εμπράρ λοιπόν τιμάται στην Θεσσαλονίκη με ένα σκοτεινό δρομάκι, χαμένο κάπου μέσα στα Λαδάδικα. Το έχω δει και εγώ και δεν πίστευα ότι αναφερόταν στον γνωστό αρχιτέκτονα και πολεοδόμο.

Έχω λοιπόν την τιμή να κατοικώ στην μοναδική πολυκατοικία στο πλάι της οποίας έχει βρεθεί χώρος για την ανάρτηση της πινακίδας ονομασίας του μικρού αδιέξοδου, που δεν το περνούν παρά ελάχιστοι κάτοικοι της περιοχής. Μόνο αυτοί που γνωρίζουν ότι το αδιέξοδο καταλήγει σε ένα μικρό μονοπάτι, που οδηγεί στην οδό Βούλγαρη.
Σ αυτό λοιπόν το αδιέξοδο έχει δοθεί το όνομα του Μανόλη Τριανταφυλλίδη, του γλωσσολόγου, κορυφαίου εκπροσώπου της γενιάς του δημοτικισμού, μια σημαντική φυσιογνωμία της πνευματικής ζωής του τόπου μας.
Μοναδική συντροφιά και παρηγοριά του ,η άλλη πινακίδα στην πίσω πλευρά της ίδιας πολυκατοικίας, με το όνομα του μεγάλου βυζαντινολόγου ακαδημαϊκού Μανόλη Χατζηδάκη.
Ούτε και αυτός θα έχει την χαρά να δει σε κάποια επιστολή, ή έστω σε ένα λογαριασμό της ΔΕΗ το όνομά του, αφού και οι τέσσερις πολυκατοικίες του δρόμου, του δείχνουν επιδεικτικά τα νώτα τους.
Δύο δρομάκια, ένα αδιέξοδο και ένας παράδρομος βρέθηκαν για να τιμήσουν δύο λαμπρούς εκπροσώπους της πνευματικής ζωής του τόπου, που άφησαν πίσω τους ένα εξαιρετικό έργο.Ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης μάλιστα και το γνωστό κληροδότημά του , το Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών.
Φαντάζομαι πως σε κάποιο χώρο του Πανεπιστημίου θα έχουν στηθεί οι προτομές τους, αλλά αυτό αφορά και τιμά την ακαδημαϊκή κοινότητα, όχι την πόλη.