ΠΕΡΙ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ - Λίγα και αιρετικά

Επανέρχομαι σε ένα προσφιλές – και πάντα επίκαιρο δυστυχώς- θέμα.
Τα δεινά της πόλης, που προέρχονται από την βαθιά ριζωμένη, πεποίθηση των συμπολιτών μας, από τον ιό που κυκλοφορεί στους ιστούς της πόλης και δεν την αφήνει να βλέπει με καθαρό μάτι τα προβλήματά της και τις αιτίες που τα προκαλούν.

Να αναζητούμε δηλαδή μόνιμα κάποιον τρίτον, κυρίως το «αθηναϊκό κέντρο», που μας αδικεί, μας περιθωριοποιεί, μας εκμεταλλεύεται. Εκεί βρίσκεται η αιτία όλων των ελλείψεων, των δεινών, των προβλημάτων.

Και πως απαντάμε σ αυτό; Με την διαρκή γκρίνια, την καταγγελία, τους εντυπωσιασμούς των μαύρων σημαιών, ή του κλεισίματος των αυτοδιοικητικών καταστημάτων. Δηλαδή στην πραγματικότητα, με γελοία παιχνίδια μικροπολιτικής και σκοπιμοτήτων.

Σκεφτόμαστε και λειτουργούμε ωσάν να ανακαλύπτουμε πρώτοι και μόνοι εμείς, πως ζούμε σε ένα από τα πιο συγκεντρωτικά κράτη της Ευρώπης και ταυτόχρονα ξεχνούμε πως για τον δικό μας περίγυρο ισχύει ότι και μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Ρωτήστε κάποτε τους Κιλκισιώτες, του Σερραίους ή τους πιο μακρινούς …Καστοριανούς..

Έχουν ακριβώς τα ίδια παράπονα.Χωρίς όμως αυτό να αποτελεί και λόγο ουσιαστικής παράλυσης, απουσίας πρωτοβουλιών, δημιουργικής επιθετικότητας.

Παρακολουθώ τα σχόλια σχετικά με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, κατά τα άλλα πολύ αξιόλογων δημοσιογράφων, πολιτικών, στελεχών της αυτοδιοίκησης.

Και διαβάζω πολύ χειρότερα πράγματα απ αυτά των αθηναϊκών εφημερίδων εναντίον του Φεστιβάλ, ευτυχώς όχι απ όλες τις πλευρές.Και με ποιά επιχειρήματα; Την κλασσική πια κατηγόρια περί του «αθηναϊκού φεστιβάλ», που ανηφορίζει κατά την Θεσσαλονίκη για να πουλήσει στην τοπική επαρχιακή αγορά, τα προϊόντα που ετοίμασε στην Αθήνα,που σχεδίασε στην Αθήνα, που συμφώνησε στην Αθήνα, που ανέθεσε στην Αθήνα,που υπέγραψε στην Αθήνα, που ανήγγειλε στην Αθήνα και πάει λέγοντας.
Ας υποθέσουμε πως όλα αυτά είναι αλήθεια.
Ακούσατε ποτέ στις ανταποκρίσεις, ή στις τηλεοπτικές μεταδόσεις, των Όσκαρ, ή του Φεστιβάλ των Καννών, ή της Βενετίας, ή του Βερολίνου, να μιλά κανείς, να ενδιαφέρεται κανείς, αν οι σχετικές ετοιμασίες έγιναν αλλού, αν οι επιλογές έγιναν στο Παρίσι, ή στην Ρώμη, ή στην Ν. Υόρκη;
Μας ερεθίζει το γεγονός της σπατάλης- που όντως υπάρχει- στην όλη διοργάνωση, το καταγγέλουμε με έμφαση αγνοώντας το αυτονόητο, πως οι δαπάνες τελικά πραγματοποιούνται εδώ, στα ξενονοδοχεία, στις αίθουσες, στα εστιατόρια,στα καφέ, στις μετακινήσεις, στην απασχόληση,στις εκδόσεις- όχι όλες βέβαια-, στις εκδηλώσεις των Μουσείων,στις συναυλίες. Η πόλη ζει ένα μεγάλο πανηγύρι και η οικονομική της ζωή δέχεται μια ισχυρή- έστω και πρόσκαιρη- ανάσα.

Αυτή η ιστορία μου θυμίζει, από την ανάποδη βέβαια, την θριαμβολογία των υπευθύνων της Διεθνούς Έκθεσης, όταν είχαν ξεκινήσει το Εκθεσιακό Κέντρο στην Αθήνα. Ξεχνούσαν την ολοφάνερη και δραματική διάσταση, ότι στην πραγματικότητα μετείχαμε στην μεταφορά της εκθεσιακής δραστηριότητας του δήθεν «εθνικού εκθεσιακού φορέα» στην Αθήνα, αποδυναμώνοντας ουσιαστικά την τοπκή οικονομική δραστηριότητα. Μας αρκούσε ότι πάνω στο τεράστιο εκείνο Εκθεσιακό Κέντρο αναγραφόταν το «Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης»...

Αλλού όμως είναι η ουσία του ζητήματος. Ότι αυτή η πόλη δεν κατάφερε να αναδείξει ένα Καλλιτεχνικό Διευθυντή, έστω έναν αναπληρωτή, για το Φεστιβάλ αυτό. ΄Οτι δεν κατάφερε, ή καλύτερα δεν ενδιαφέρθηκε καν να επιβάλει την θεσμοθέτηση των «Νέων Οριζόντων» του Δ.Εϊπίδη και τον άφησε να παλεύει μόνος του για να διασώσει ότι μπορούσε. Ότι δεν αναγνωρίζεται καν η τοπική – επαγγελματική- οργάνωση των σκηνοθετών του κινηματογράφου.Τα μεγάλα Μέσα ενημέρωσης, βρίσκονται στην Αθήνα. Η κινηματογραφική παραγωγή, η διανομή, οι κινηματογραφικές επαγγελματικές ενώσεις, των σκηνοθετών, των κριτικών κινηματογράφου, των τεχνικών ,των αιθουσαρχών, των ηθοποιών, τα στούντιο,βρίσκονται στην Αθήνα.Και όλα αυτά διαμορφώνουν μια αξεπέραστη πραγματικότητα.
΄Ενα Μουσείο Κινηματογράφου ξεκινήσαμε πριν από την Αθήνα και πέσανε να το διαλύσουν με κάθε τρόπο, βρίσκοντας δυστυχώς συμμάχους και μάλιστα τους πιο σκληρούς πολέμιους του, εδώ σ αυτήν την πόλη.

Όταν ο Β.Βενιζέλος είδε πως η δημιουργία Ακαδημίας Κινηματογράφου, συναντούσε εμπόδια και την ισχυρή αντίδραση όλων αυτών των οργανωμένων συμφερόντων και βρήκε ως πρώτο και ουσιαστικό βήμα, για την διαμόρφωση μιας κινηματογραφικής πραγματικότητας στην Θεσσαλονίκη, την ίδρυση τμήματος Κινηματογράφου στην Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης, πόσο υποστήριξε την εξέλιξη εκείνη η πόλη;

Το πιο ισχυρό όπλο της Θεσσαλονίκης για το Φεστιβάλ , της το δίνει απλόχερα το κοινό, που κατέκλυσε τους χώρους των προβολών στο Ολύμπιον και στις αίθουσες του Λιμανιού, οι σινεφίλ, οι νέοι και κυρίως ο φοιτητόκοσμος. Ποιός θα επιχειρήσει να θίξει ένα Φεστιβάλ, όταν έχει αυτό το απίστευτο κοινό, σε όγκο, σε ενθουσιασμό, σε φανατισμό σχεδόν; Αλλά εμάς δεν μας συγκινεί κάτι τέτοιο.
Τέλος πάντων, για άλλα ξεκίνησα και αλλού κατέληξα. Ζητώ την κατανόηση όσων θα αντέξουν να διαβάσουν μέχρι τέλους το Σημείωμα αυτό, αλλά κάποτε πρέπει να δούμε κάποιες αλήθειες, όσο πικρές κι άν είναι.