ΕΡΧΕΤΑΙ ΘΥΕΛΛΑ; Το Σημείωμα της 14ης Δεκ.που "χάθηκe" στον δαίδαλο των blogs
Μια εξήγηση προλογικά:
Το Σημείωμα αυτό γράφτηκε προχθές, όταν ξέσπασε η γνωστή ιστορία της διαμάχης Λαζαριστών-ΚΘΒΕ. Σήμερα καθώς τελείωνα ένα δεύτερο και συμπληρωματικό Σημείωμα, ανακάλυψα πως για κάποιο λόγο το Σημείωμα που ακολουθεί χάθηκε κάπου στον δαίδαλο των κινήσεων- θα πάτησα κατά λάθος, κάποιο πλήκτρο μάλλον (!) και τελικά δεν υπήρξε.Τα παρουσιάζω εδώ- έστω και ετεροχρονισμένα- γιατί διαφορετικά δεν θα γίνει κατανοητό το σημερινό.
Η επιστολή την οποία απηύθυνε προς το ΚΘΒΕ εκ μέρους του Διοικ. Συμβουλίου του πολιτιστικού συγκροτήματος των Λαζαριστών, ο Πρόεδρός του, Νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης, πολύ φοβούμαι πως θέτει σε κίνηση ένα ανεξέλεγκτο μηχανισμό, που αργά ή γρήγορα – και μάλλον γρήγορα- θα ανατρέψει μια στρατηγική επιλογή ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής της βορειοδυτικής Θεσσαλονίκης.
Είναι χαρακτηριστικοί οι τίτλοι των σημερινών δημοσιευμάτων:
«ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ» : «Απειλει με έξωση το ΚΘΒΕ»
«ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» : Θα κλείσουν οι σκηνές του ΚΘΒΕ;»
Το έχω ξαναγράψει και το υποστηρίζω με αδιαμφισβήτητα στοιχεία, τον καταλυτικό ρόλο της οργάνωσης και η λειτουργίας του Πολιτιστικού Συγκροτήματος των Λαζαριστών στην πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της άλλοτε υποβαθμισμένης βορειοδυτικής Θεσσαλονίκης.
Νέα καταστήματα, μεγάλα βιβλιοπωλεία, ένα μεγάλο Ξενοδοχείο, πολυκαταστήματα, υπόγεια πάρκινγκ, η αξιοποίηση της μεγάλης καπναποθήκης με την εγκατάσταση εκεί του τμήματος Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών, αλλά και έργα ευρύτερης σημασίας, όπως κυκλοφοριακά και άλλα το ετήσιο φεστιβάλ της Μονής και οι λειτουργίες της μεγάλης θεατρικής αίθουσας, να φιλοξενεί και άλλα κοινωνικά και πολιτιστικά γεγονότα, έχουν αλλάξει την συνολική εικόνα της περιοχής.
Η απόφαση λοιπόν του Δ.Σ., που κακώς προσωποιήθηκε στον Παν. Ψωμιάδη- αυτό βέβαια διαμορφώνει μια αίσθηση- , ζητά τα αυτονόητα.
Την εξόφληση δηλαδή της οικονομικής συμβολής, που οφείλει και καταβάλλει εδώ και εφτά χρόνια το ΚΘΒΕ, διαχειριζόμενο το μεγαλύτερο μέρος του συγκροτήματος, όπου λειτουργεί το μεγάλο Θέατρο η «Σκηνή Σ. Καραντινός», το Μικρό Θέατρο και την Δραματική του Σχολή εκτός των βοηθητικών χώρων των αποθηκών κλπ.
Εκείνο που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν η απειλή της Εταιρίας του Συγκροτήματος των Λαζαριστών και η διαφαινόμενη προσδοκία, να διακόψει την συνεργασία και να αναλάβει αυτό την διαχείριση των χώρων , που θα εγκατέλειπε το ΚΘΒΕ και κυρίως η «ανακούφιση» που εκφράστηκε από πλευράς ΚΘΒΕ, ότι μπορεί επί τέλους να «απαλλαγεί» από τα οικονομικά και λειτουργικά βάρη της παρουσίας του εκεί.
Το Δ.Σ. των «Λαζαριστών» πρέπει να επανεξετάσει την «κρυφή ατζέντα» του , που περιλαμβάνει την απομάκρυνση του ΚΘΒΕ και την μελλοντική αναχώρηση του ΚΜΣΤ, γιατί οι σκέψεις ότι θα καταφέρει να «αξιοποιήσει» τους χώρους αυτούς, είτε οικονομικά, είτε καλλιτεχνικά, είναι εκτός λογικής, εκτός της παραμικρής γνώσης των πραγμάτων.
Μια τέτοια πραγματικότητα- αν ποτέ διαμορφωθεί- θα σημάνει την παρακμή και την εγκατάλειψη. Θα κρατούν στην πλήρη διαχείρισή τους ένα νεκρό και κενό μαυσωλείο. Εκείνοι που κατέληξαν στο σημερινό σχήμα, το έκαναν ύστερα από μελέτη, με στρατηγική επιλογή την ανάπτυξη της περιοχής.
Το δε ΚΘΒΕ, αν επιχειρήσει την κίνηση θα προσθέσει ένα ακόμη έλλειμμα στον θεσμικό του ρόλο, που προκύπτει ήδη από την απουσία του από την ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Ελλάδας.
Μια λογική που οδηγεί στο «μικρό και ένδοξο ΚΘΒΕ» θα είναι ένα ακόμη δείγμα των θεσμικών αδυναμιών, που ταλανίζουν το μεγάλο Θέατρο εδώ και πολύ καιρό.
Ένας καλλιτεχνικός Διευθυντής τριετούς θητείας, θα ήθελε ασφαλώς λίγα έργα, ελεγχόμενες θεατρικές αίθουσες, όχι οικονομικές στενοχώριες, όχι σύνθετα οργανωτικά, λειτουργικά και άλλα προβλήματα προς επίλυση.
Κάποιοι οραματίζονται ένα ΚΘΒΕ, με μια θεατρική σκηνή, άντε και ένα μικρό χώρο για «πειραματικές» παραστάσεις. Θα ήταν δηλαδή ευτυχείς με την παλιά αίθουσα της ΕΜΣ και το «Υπερώο» της, χωρίς την Όπερα, χωρίς το Χοροθέατρο και γιατί όχι χωρίς την Δραματική Σχολή.
Δεν θα είναι όμως ευτυχής και η Θεσσαλονίκη, που θέλει ζωντανό τον πολιτιστικό «κόμβο» των Λαζαριστών, δεν θα είναι ευτυχής όταν αγωνίστηκε επί δεκαετίες για να αποκτήσει την δική της Όπερα, όταν πάλεψε να διασώσει το Χοροθέατρό της, και φυσικά δεν θα είναι ευτυχείς ούτε οι φιλότεχνοι, πολύ δε περισσότερο οι νέοι καλλιτέχνες, του χώρου, της μουσικής, του χορού και των σ επαγγελμάτων , που συνοδεύουν και υποστηρίζουν τις τέχνες αυτές.
Και ύστερα μοιρολογούμε σε κάθε ευκαιρία γιατί το «παμφάγο» κέντρο καταβροχθίζει κάθε νέο ταλέντο, που εμφανίζεται σ αυτήν την πόλη.
Όποιος δεν μπορεί, ή δεν θέλει να υπερασπιστεί την πόλη, τις κατακτήσεις της, τον μέλλον της, το θεσμικό πολιτιστικό κεκτημένο της και θέλει την ησυχία και την σιγουριά του, ας τα αναζητήσει στην ιδιότευση, στην αποστρατεία, ας επιλέξει κάτι άλλο στην ζωή του.
Αυτήν δικαιούται να την διαχειριστεί όπως ο ίδιος νομίζει.
Τέλος ας ξεχάσουμε κάποτε αυτό το επιχείρημα ότι το ΚΘΒΕ χρειάζεται 2.000 θεατές ημερησίως για να καλύψει με πληρότητα 100% τους θεατρικούς χώρους που διαχειρίζεται.
Ανάμεσα στο 1 εκατομμύριο 4οο χιλιάδες κατοίκους της Θεσσαλονίκης και στις 500.000 του κοντινού της περιβάλλοντος μπορούν να βρεθούν, αν όχι 2.000, αν όχι 1.000, οπωσδήποτε 500. Γιατί μια πληρότητα 40% αντί αυτού του 20%, ή του 10%, όπως συχνά συμβαίνει, δεν μας είναι ικανοποιητικό;
Αλλά για κάτι τέτοιο χρειάζεται κίνητρο, πρόκληση, ενδιαφέρον, ποιότητα και αυτό δεν υπάρχει.
Και γιατί μας διαφεύγει ποιος είναι ο ρόλος των κρατικών θεάτρων; Γιατί υποτιμούμε τον παιδευτικό του ρόλο την αξία της Μύησης, την ευαισθητοποίηση και δίνουμε τόση μεγάλη σημασία στην «οικονομική αντιπαροχή»;
Εφ όσον προβληματίζονται με τις 5 σκηνές και ταυτόχρονα ζητούν την δίκαιη εξίσωση της επιχορήγησης με αυτήν του Εθνικού Θεάτρου, ας μετρήσουν τις σκηνές του Εθνικού, τις παραγωγές του, τους θεατές και τις εισπράξεις του.
Και κάτι άλλο. Εδώ και χρόνια η Όπερα και το Χοροθέατρο διεκδικούν το Θέατρο της ΕΜΣ για τις δικές τους παραγωγές. Και θα μπορούσαν κάλλιστα να καλύψουν μια χειμερινή σαιζόν και όχι μόνο αυτό. Θα αποκτούσαν επιτέλους την δική τους αυτόνομη καλλιτεχνική προσωπικότητα και τον χρόνο προετοιμασίας που χρειάζονται και δεν θα εκλιπαρούσαν ως παρίες, ελάχιστες ημέρες για πρόβες και παραστάσεις.
Αλλά αυτό απαιτεί «αίσθηση πόλης» όταν διαχειρίζεσαι τον μεγαλύτερο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό Οργανισμό της.
Υ.Γ. Να μην παρεξηγηθούμε όμως. Τα κείμενα του Blog δεν είναι συγκροτημένες μελέτες. Σχολιάζουν άμεσα την επικαιρότητα, καμιά φορά με αυθορμητισμό, αλλά με αρκετά καλή γνώση των πραγμάτων και πάντοτε με κριτήριο την πόλη ως σύνολο, ως Θεσσαλονίκη. Δεν έχουν προσωπικά κίνητρα ,σκοπιμότητες και επιδιώξεις.Αυτά τελείωσαν – στο βαθμό που υπήρχαν- προ πολλού.
Το Σημείωμα αυτό γράφτηκε προχθές, όταν ξέσπασε η γνωστή ιστορία της διαμάχης Λαζαριστών-ΚΘΒΕ. Σήμερα καθώς τελείωνα ένα δεύτερο και συμπληρωματικό Σημείωμα, ανακάλυψα πως για κάποιο λόγο το Σημείωμα που ακολουθεί χάθηκε κάπου στον δαίδαλο των κινήσεων- θα πάτησα κατά λάθος, κάποιο πλήκτρο μάλλον (!) και τελικά δεν υπήρξε.Τα παρουσιάζω εδώ- έστω και ετεροχρονισμένα- γιατί διαφορετικά δεν θα γίνει κατανοητό το σημερινό.
Η επιστολή την οποία απηύθυνε προς το ΚΘΒΕ εκ μέρους του Διοικ. Συμβουλίου του πολιτιστικού συγκροτήματος των Λαζαριστών, ο Πρόεδρός του, Νομάρχης Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Ψωμιάδης, πολύ φοβούμαι πως θέτει σε κίνηση ένα ανεξέλεγκτο μηχανισμό, που αργά ή γρήγορα – και μάλλον γρήγορα- θα ανατρέψει μια στρατηγική επιλογή ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής της βορειοδυτικής Θεσσαλονίκης.
Είναι χαρακτηριστικοί οι τίτλοι των σημερινών δημοσιευμάτων:
«ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ» : «Απειλει με έξωση το ΚΘΒΕ»
«ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» : Θα κλείσουν οι σκηνές του ΚΘΒΕ;»
Το έχω ξαναγράψει και το υποστηρίζω με αδιαμφισβήτητα στοιχεία, τον καταλυτικό ρόλο της οργάνωσης και η λειτουργίας του Πολιτιστικού Συγκροτήματος των Λαζαριστών στην πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της άλλοτε υποβαθμισμένης βορειοδυτικής Θεσσαλονίκης.
Νέα καταστήματα, μεγάλα βιβλιοπωλεία, ένα μεγάλο Ξενοδοχείο, πολυκαταστήματα, υπόγεια πάρκινγκ, η αξιοποίηση της μεγάλης καπναποθήκης με την εγκατάσταση εκεί του τμήματος Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών, αλλά και έργα ευρύτερης σημασίας, όπως κυκλοφοριακά και άλλα το ετήσιο φεστιβάλ της Μονής και οι λειτουργίες της μεγάλης θεατρικής αίθουσας, να φιλοξενεί και άλλα κοινωνικά και πολιτιστικά γεγονότα, έχουν αλλάξει την συνολική εικόνα της περιοχής.
Η απόφαση λοιπόν του Δ.Σ., που κακώς προσωποιήθηκε στον Παν. Ψωμιάδη- αυτό βέβαια διαμορφώνει μια αίσθηση- , ζητά τα αυτονόητα.
Την εξόφληση δηλαδή της οικονομικής συμβολής, που οφείλει και καταβάλλει εδώ και εφτά χρόνια το ΚΘΒΕ, διαχειριζόμενο το μεγαλύτερο μέρος του συγκροτήματος, όπου λειτουργεί το μεγάλο Θέατρο η «Σκηνή Σ. Καραντινός», το Μικρό Θέατρο και την Δραματική του Σχολή εκτός των βοηθητικών χώρων των αποθηκών κλπ.
Εκείνο που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν η απειλή της Εταιρίας του Συγκροτήματος των Λαζαριστών και η διαφαινόμενη προσδοκία, να διακόψει την συνεργασία και να αναλάβει αυτό την διαχείριση των χώρων , που θα εγκατέλειπε το ΚΘΒΕ και κυρίως η «ανακούφιση» που εκφράστηκε από πλευράς ΚΘΒΕ, ότι μπορεί επί τέλους να «απαλλαγεί» από τα οικονομικά και λειτουργικά βάρη της παρουσίας του εκεί.
Το Δ.Σ. των «Λαζαριστών» πρέπει να επανεξετάσει την «κρυφή ατζέντα» του , που περιλαμβάνει την απομάκρυνση του ΚΘΒΕ και την μελλοντική αναχώρηση του ΚΜΣΤ, γιατί οι σκέψεις ότι θα καταφέρει να «αξιοποιήσει» τους χώρους αυτούς, είτε οικονομικά, είτε καλλιτεχνικά, είναι εκτός λογικής, εκτός της παραμικρής γνώσης των πραγμάτων.
Μια τέτοια πραγματικότητα- αν ποτέ διαμορφωθεί- θα σημάνει την παρακμή και την εγκατάλειψη. Θα κρατούν στην πλήρη διαχείρισή τους ένα νεκρό και κενό μαυσωλείο. Εκείνοι που κατέληξαν στο σημερινό σχήμα, το έκαναν ύστερα από μελέτη, με στρατηγική επιλογή την ανάπτυξη της περιοχής.
Το δε ΚΘΒΕ, αν επιχειρήσει την κίνηση θα προσθέσει ένα ακόμη έλλειμμα στον θεσμικό του ρόλο, που προκύπτει ήδη από την απουσία του από την ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Ελλάδας.
Μια λογική που οδηγεί στο «μικρό και ένδοξο ΚΘΒΕ» θα είναι ένα ακόμη δείγμα των θεσμικών αδυναμιών, που ταλανίζουν το μεγάλο Θέατρο εδώ και πολύ καιρό.
Ένας καλλιτεχνικός Διευθυντής τριετούς θητείας, θα ήθελε ασφαλώς λίγα έργα, ελεγχόμενες θεατρικές αίθουσες, όχι οικονομικές στενοχώριες, όχι σύνθετα οργανωτικά, λειτουργικά και άλλα προβλήματα προς επίλυση.
Κάποιοι οραματίζονται ένα ΚΘΒΕ, με μια θεατρική σκηνή, άντε και ένα μικρό χώρο για «πειραματικές» παραστάσεις. Θα ήταν δηλαδή ευτυχείς με την παλιά αίθουσα της ΕΜΣ και το «Υπερώο» της, χωρίς την Όπερα, χωρίς το Χοροθέατρο και γιατί όχι χωρίς την Δραματική Σχολή.
Δεν θα είναι όμως ευτυχής και η Θεσσαλονίκη, που θέλει ζωντανό τον πολιτιστικό «κόμβο» των Λαζαριστών, δεν θα είναι ευτυχής όταν αγωνίστηκε επί δεκαετίες για να αποκτήσει την δική της Όπερα, όταν πάλεψε να διασώσει το Χοροθέατρό της, και φυσικά δεν θα είναι ευτυχείς ούτε οι φιλότεχνοι, πολύ δε περισσότερο οι νέοι καλλιτέχνες, του χώρου, της μουσικής, του χορού και των σ επαγγελμάτων , που συνοδεύουν και υποστηρίζουν τις τέχνες αυτές.
Και ύστερα μοιρολογούμε σε κάθε ευκαιρία γιατί το «παμφάγο» κέντρο καταβροχθίζει κάθε νέο ταλέντο, που εμφανίζεται σ αυτήν την πόλη.
Όποιος δεν μπορεί, ή δεν θέλει να υπερασπιστεί την πόλη, τις κατακτήσεις της, τον μέλλον της, το θεσμικό πολιτιστικό κεκτημένο της και θέλει την ησυχία και την σιγουριά του, ας τα αναζητήσει στην ιδιότευση, στην αποστρατεία, ας επιλέξει κάτι άλλο στην ζωή του.
Αυτήν δικαιούται να την διαχειριστεί όπως ο ίδιος νομίζει.
Τέλος ας ξεχάσουμε κάποτε αυτό το επιχείρημα ότι το ΚΘΒΕ χρειάζεται 2.000 θεατές ημερησίως για να καλύψει με πληρότητα 100% τους θεατρικούς χώρους που διαχειρίζεται.
Ανάμεσα στο 1 εκατομμύριο 4οο χιλιάδες κατοίκους της Θεσσαλονίκης και στις 500.000 του κοντινού της περιβάλλοντος μπορούν να βρεθούν, αν όχι 2.000, αν όχι 1.000, οπωσδήποτε 500. Γιατί μια πληρότητα 40% αντί αυτού του 20%, ή του 10%, όπως συχνά συμβαίνει, δεν μας είναι ικανοποιητικό;
Αλλά για κάτι τέτοιο χρειάζεται κίνητρο, πρόκληση, ενδιαφέρον, ποιότητα και αυτό δεν υπάρχει.
Και γιατί μας διαφεύγει ποιος είναι ο ρόλος των κρατικών θεάτρων; Γιατί υποτιμούμε τον παιδευτικό του ρόλο την αξία της Μύησης, την ευαισθητοποίηση και δίνουμε τόση μεγάλη σημασία στην «οικονομική αντιπαροχή»;
Εφ όσον προβληματίζονται με τις 5 σκηνές και ταυτόχρονα ζητούν την δίκαιη εξίσωση της επιχορήγησης με αυτήν του Εθνικού Θεάτρου, ας μετρήσουν τις σκηνές του Εθνικού, τις παραγωγές του, τους θεατές και τις εισπράξεις του.
Και κάτι άλλο. Εδώ και χρόνια η Όπερα και το Χοροθέατρο διεκδικούν το Θέατρο της ΕΜΣ για τις δικές τους παραγωγές. Και θα μπορούσαν κάλλιστα να καλύψουν μια χειμερινή σαιζόν και όχι μόνο αυτό. Θα αποκτούσαν επιτέλους την δική τους αυτόνομη καλλιτεχνική προσωπικότητα και τον χρόνο προετοιμασίας που χρειάζονται και δεν θα εκλιπαρούσαν ως παρίες, ελάχιστες ημέρες για πρόβες και παραστάσεις.
Αλλά αυτό απαιτεί «αίσθηση πόλης» όταν διαχειρίζεσαι τον μεγαλύτερο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό Οργανισμό της.
Υ.Γ. Να μην παρεξηγηθούμε όμως. Τα κείμενα του Blog δεν είναι συγκροτημένες μελέτες. Σχολιάζουν άμεσα την επικαιρότητα, καμιά φορά με αυθορμητισμό, αλλά με αρκετά καλή γνώση των πραγμάτων και πάντοτε με κριτήριο την πόλη ως σύνολο, ως Θεσσαλονίκη. Δεν έχουν προσωπικά κίνητρα ,σκοπιμότητες και επιδιώξεις.Αυτά τελείωσαν – στο βαθμό που υπήρχαν- προ πολλού.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου