Η ΟΠΕΡΑ Θεσσαλονίκης στο μπαρ της Ε.Μ.Σ.

Στους πιο πολλούς, αυτό το σημερινό Σημείωμα θα κάνει εντύπωση.Τι να σημαίνει άραγε η επιλογή αυτού του θέματος;
Μήπως διαφυγή ,δραπέτευση από τα παρόντα και δύσκολα;
Μήπως απορία ψάλτου βηξ;
Μήπως αποθημένα;
Μήπως καϋμός, γιατί δεν τόκανα εγώ;

Δεν ξέρω τι απ όλα αυτά ισχύει. Ίσως και κάτι άλλο

Κοιτάζω λοιπόν αυτήν την φωτογραφία, στο μπαρ του 8ου ορόφου του Θεατρου της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, μια κλασσική φωτογραφία ελληνικών «εγκαινίων», με το τραπέζι του αγιασμού,το δοχείο του νερού, τον βασιλικό, τον παπά, α, εδώ τον ίδιο τον Μητροπολίτη να τελεί τον αγιασμό, το μικρό κοινό, επισήμων και αγνώστων και μπροστά μπροστά στην φωτογραφία, την μεγαλόπρεπη σκάλη που οδηγεί στον επάνω κυκλικό μεσόροφο και θυμάμαι την απελπισία να μην μπορεί να βρεθεί μια λύση, ώστε να λειτουργήσει αυτός ο υπέροχος- λίγο κιτς βέβαια διακοσμημένος- χώρος, με την εξαιρετική θέα στον Λευκό Πύργο, την θάλασσα και τον Όλυμπο.

Όλα τα σκέφτηκαν οι αρχιτέκτονες, που σχεδίασαν – μάλλον ξανασχεδίασαν- τις διαρρυθμίσεις στο εσωτερικό του θεάτρου, εκτός από το γεγονός, πως ένα μπαρ στον 8ο όροφο ενός κτιρίου, με ανοικτές όλες τις διαφυγές και τις προσπελάσεις,προς τα γραφεία του και τις διοικητικές υπηρεσίες, τους εξώστες και τα φουαγιέ του θεάτρου, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να λειτουργήσει.

Και έτσι αφού παρέμεινε για μήνες,- νομίζω και κάποια χρόνια- κενός, καταλήφθηκε προσωρινά από την τότε Όπερα Δωματίου και τώρα σκέτη Όπερα Θεσσαλονίκης, για να φιλοξενήσει το ..βεστιάριό της, τα κοστούμια των παραγωγών όπερας, που μεταφερόταν δεξιά και αριστερά και , ως συνήθως, κατά τις διαδρομές έστριβαν στην γωνία και εξαφανίζονταν κάποια από τα «συλλεκτικά» λεγόμενα κοστούμια..

Ταίριαζαν βέβαια στο περιβάλλον των καθρεφτών, των έντονων χρωμάτων και των πολυελαίων, που άστραφταν, αυτά τα φανταχτερά κοστούμια και οι ακόμη πιο περίεργες σκηνογραφικές δημιουργίες των έργων, που είχε ανεβάσει η Όπερα.Χρειάστηκαν κάποιες μετακινήσεις επίπλων και βίαιες αλλαγές κατασκευών, αλλά τελικά η εικόνα έμοιαζε κάπως κινηματογραφική, λίγο μουσειακή, λίγο μυθική και πάντως αρκετά εξυπηρετική.

Έτσι έμειναν τα πράγματα, ώσπου η ταλαίπωρη Όπερα Θεσσαλονίκης, το «παραπαίδι» του ΚΘΒΕ – ή για να χρησιμοποιήσω την νομική ορολογία, το «αυτόνομο τμήμα του ΚΘΒΕ» - που κυκλοφορεί ως πρόσφυγας και συχνά ως επαίτης,στους πολλούς διαδρόμους, τα γραφεία, τις αίθουσες των παραστάσεων του ΚΘΒΕ , κατάφερε να πείσει τους αρμόδιους να δεχτούν το βεστιάριό της στην αγκαλιά του μεγάλου και ιστορικού βεστιαρίου του ΚΘΒΕ και έτσι να εγκαταστήσει εκεί, στον χώρο του μπαρ, τα Γραφεία της, την διοικητική λειτουργία και εξυπηρέτησή της. Γι αυτό έγινε ο αγιασμός..

Χάρηκα αυτό το ελάχιστο και αυτονόητο βήμα, που πέτυχε η Όπερα Θεσσαλονίκης. Που της δίνει τουλάχιστον μια αξιοπρέπεια και μια αίσθηση της «αυτονομίας» της. Εγκατέλειψε όπως δήλωσε η Διευθύντρια της Όπερας Λίζα Ξανθοπούλου, το καμαρίνι των 3 τ.μ. όπου μέχρι τώρα στεγαζόταν η όπερα, «με ικανοποίηση και πολύ όρεξη για δουλειά».
Τρέφω την κρυφή ελπίδα πως κάποια στιγμή το Θέατρο της Ε.Μ.Σ. θα διατεθεί στο μεγαλύτερο μέρος της θεατρικής σαιζόν, στην Όπερα και το Χοροθέατρο. Αυτό θα είναι το μεγάλο άλμα.

Σημειώνω , με ικανοποίηση, πως στην «σεμνή τελετή» παρευρέθηκαν ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής και ο Πρέδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κ.Θ.Β.Ε. αλλά και η Ιωάννα Μανωλεδάκη, η Πρόεδρος της Όπερας στην προηγούμενη διοίκησή της. Ελπιδοφόρο δείγμα «πολιτικής πολιτισμού», κάτι που δεν βλέπουμε συχνά σ αυτήν την πόλη. Και ειδικά για την όπερα. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στην πόλη, που μπορούν να την υπηρετήσουν με γνώση, εμπειρία, αγάπη και αναγνώριση. Και για να πάει μπροστά «χρειάζονται όλοι».

Αυτά, από την σημερινή φωτογραφία του αγιασμού στο πάλαι ποτέ μπαρ του Θεάτρου της Ε.Μ.Σ