Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ, Δήμαρχος του Πειραιά

Γνώρισα από κοντά τον Παναγιώτη Φασούλα, όταν to 1990 εκλεχθήκαμε και οι δύο Δημοτικοί Σύμβουλοι με την Παράταξη του Δημήτρη Φατούρου, στον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Τις ημέρες που προηγήθηκαν των εκλογών, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω, με έκπληξη ομολογώ, την έκταση της λατρείας του κόσμου και ιδιαίτερα της νεολαίας, προς το πρόσωπό του.

Και όταν παρά την ατυχή εξέλιξη εκείνου του αγώνα, καθίσαμε δίπλα δίπλα στα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου- και εννοιωσα τον «εκμηδενισμό» της σύγκρισης-, θεώρησα πως, έστω και από την θέση της αντιπολίτευσης, ο Παναγιώτης είχε πολλά και σημαντικά να προσφέρει στην πόλη και ειδικά στην νεολαία της, ακριβώς λόγω αυτής της απήχησης, που είχε ο λόγος του στα Μέσα ενημέρωσης και στην κοινωνία.

Και ως «παλαιός και έμπειρος», επιχείρησα να τον μυήσω στα της λειτουργίας του Δημοτικού Συμβουλίου, στα περιθώρια δράσης της αντιπολίτευσης, στις διαδικασίες, αλλά και στα προβλήματα της πόλης.

Δεν κατάφερα τίποτε. Ένοιωθα την ανία του και την αδυναμία του να «συμμετέχει», στα όσα συντελούνταν στην αίθουσα, με φοβερή απογοήτευση.
Και έτσι ο Παναγιώτης πέρασε από τα έδρανα του Δημοτικού Συμβουλίου, με ένα τρόπο αποσπασματικό και φευγαλέο, μέχρι την στιγμή που υπέβαλε την παραίτησή του και αποχαιρέτησε την Αυτοδιοίκηση.

Έκτοτε αντιμετώπιζα αυτήν την παρουσία αθλητών , καλλιτεχνών και άλλων επώνυμων της δημόσιας ζωής στα ψηφοδέλτια των Δημοτικών παρατάξεων, με πολύ καχυποψία.
Για τον επί πλέον λόγο, πως ο Παναγιώτης Φασούλας, σε αντίθεση με πολλούς από αυτούς, έδειχνε από τότε και σε κάθε ευκαιρία, πως επρόκειτο για άτομο με άποψη, με πολιτική σκέψη, με προβληματισμούς , με ευαισθησίες.
Καί όπως απέδειξαν και όλα τα επόμενα αντίστοιχα πειράματα, με ποδοσφαιριστές, καλλιτέχνες, ακόμη και βουλευτές, είχα δίκαιο.

Τώρα ο Παναγιώτης είναι Δήμαρχος Πειραιά.

Τον παρακολουθώ με ενδιαφέρον από μακριά, όπως και πολλοί άλλοι φαντάζομαι.

Και έχω πάντα μια αγωνία και ένα φόβο , κάθε φορά που ακούω μια δήλωση του μια παρέμβασή του, μια απάντηση σε ερωτήσεις, είτε γενικότερου πολιτικού ενδιαφέροντος, είτε τοπικού.

Εύχομαι να διαψευστούν τώρα αυτοί οι φόβοι, ύστερα από τόσα χρόνια,που η ανάμειξή του στα κοινά, τον έφερε στο επίκεντρο της ενεργού πολιτικής ζωής.

Η αρχή άνδρα δείκνυσι και ο Παναγ.Φασούλας φέρνει την μεγάλη ευθύνη να αποδείξει εκτός των άλλων, ότι πρόσωπα εκτός της τρέχουσας κλασσικής πολιτικής, αλλά με ενεργό παρουσία στην κοινωνική, την οικονομική και πολιτιστική ζωή, μπορούν να πετύχουν εξ ίσου πολύ καλά, όσο και τα στελέχη και οι παράγοντες της κομματικής και πολιτικής ελίτ.