ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΤΗΣ ΥΦΑΝΕΤ: Οι ευθύνες της πόλης και των φορέων της

Την Παρασκευή 19 Ιανουαρίου, πραγματοποιήθηκε Ημερίδα με θέμα τα έργα Πολιτισμού, που εντάχθηκαν στο Γ΄Κ.Π.Σ.

Περιορίζομαι εδώ, στις δηλώσεις του Προέδρου του Δ.Σ. του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Γιώργου Τσάρα,ο οποίος χαρακτήρισε ως «νέα πρόκληση» την εγκατάσταση του Μουσείου στους χώρους της ΥΦΑΝΕΤ, που ως γνωστόν αγοράστηκε από το ΥΠΠΟ, ελάχιστες ώρες πριν την λήξη του 2006 και πέτυχε ‘έτσι την χρηματοδότηση της αγοράς από το εκπνέον επίσης Γ΄Κ.Π.Σ.

Μένω λοιπόν στις σχετικές δηλώσεις του («Αγγελιοφόρος» της 22/1/07):

« Η Υφανέτ προβλέπεται να γίνει ένα από τα πέντε μεγαλύτερα Μουσεία σύγχρονης τέχνης της Ευρώπης, ένα πολυδύναμο Μουσείο, ευέλικτο, στο οποίο η εκθεσιακή δραστηριότητα θα συνδυάζεται με την έρευνα και την εκπαίδευση».

Πρέπει κανείς να πάρει υπ όψιν του και τις σχετικές δηλώσεις του Γ.Γ. του ΥΠΠΟ Χρήστου Ζαχόπουλου, ότι στην ΥΦΑΝΕΤ θα στεγαστούν εκτός του ΚΜΣΤ, το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και το Μουσείο Design.
Δεν έχουμε ακόμη ακούσει τους αρμόδιους των Μουσείων αυτών και φαντάζομαι πως και οι ίδιοι δεν έχουν ακόμη προβληματιστεί και συζητήσει τις προϋποθέσεις και τις συνέπειες της φιλοξενίας τους εκεί.

Είναι συνεπώς φυσικό να επανέλθω στο Σημείωμά μου της 15/1/07 με τίτλ0 «ΤΟ Κ.Μ.Σ.Τ. στην ΥΦΑΝΕΤ: Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα», το σχετικό με τους κινδύνους που αντιμετωπίζει το μεγάλο όντως αυτό εγχείρημα στην επόμενη φάση του, αυτήν δηλαδή της ένταξης του στο Δ΄Κ.Π.Σ. από όπου και αναμένεται η χρηματοδότηση.

Όλοι γνωρίζουμε τις εμπλοκές, τα προβλήματα και τις καθυστερήσεις σε έργα αυτών των διαστάσεων και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών και απαιτήσεων, όταν αυτά εκτελούνται σε υφιστάμενους διατηρητέους οικοδομικούς σχηματισμούς.

Και όταν ο χρονικός ορίζοντας δεσμεύεται από τα χρονικά περιθώρια του Δ΄Κ.Π.Σ. ( και τελευταίου), τότε τα ζητήματα αυτά, αποκτούν κρίσιμες διαστάσεις

Υπενθυμίζω την εξ ίσου σοβαρή -και εθνικής αξιοπρέπειας- υπόθεση της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Όταν πριν από πέντε περίπου χρόνια εμφανίστηκαν στον τύπο τα δημοσιεύματα με τα δραματικά και απαράδεκτα προβλήματα της Εθνικής Βιβλιοθήκης, η κτιριακή απαξίωσή της, οι κίνδυνοι των μοναδικών συλλογών της (χειρόγραφα, κώδικες, η έγγραφη ιστορία της χώρας), πήρα την πρωτοβουλία – εντελώς δονκιχωτική την χαρακτηρίζω τώρα- να γράψω στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, για να του υπενθυμίσω την καθιερωμένη πλέον διεθνώς πρακτική των κορυφαίων παραγόντων της πολιτικής εξουσίας, να συνδέουν το όνομά τους με ένα τουλάχιστον μεγάλο έργο πολιτισμού και να του ζητήσω να δείξει προσωπικό ενδιαφέρον για την Εθνική Βιβλιοθήκη.

Πήρα λοιπόν άμεσα την προσωπική του απάντηση, λιτή ως συνήθως, στην οποία διαβεβαίωνε το θερμό προσωπικό ενδιαφέρον του και την απόφαση του να δοθεί άμεσα ένα τέλος στην περιπέτεια εκείνη, που δεν τιμούσε καθόλου την χώρα.

Εν τούτοις πέρασαν έκτοτε πέντε χρόνια αδράνειας, ή για να μην αδικώ το τι μεσολάβησε, μεγάλων καθυστερήσεων, για να φτάσουμε σήμερα να στηρίζουμε τις ελπίδες μας ότι η χώρα θα αποκτήσει μια Εθνική Βιβλιοθήκη αντάξια της πνευματικής και πολιτιστικής της ιστορίας, χάρις στην δωρεά του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», στο πλαίσιο ενός μεγάλου , σχεδόν γιγαντίου πολιτιστικού συγκροτήματος, το οποίο θα φιλοξενεί την νέα Εθνική Βιβλιοθήκη και την νέα Εθνική Λυρική Σκηνή, μέσα σε ένα τεράστιο πολιτιστικό και εκπαιδευτικό πάρκο 120 στρεμμάτων.

Μια δωρεά, που εκκρεμεί εδώ και δύο χρόνια και χρειάστηκε την προσωπική παρέμβαση του ίδιου του πρωθυπουργού, για να τεθεί σε κίνηση η επίλυση των προβλημάτων χωροθέτησης της στον Ιππόδρομο. Και φυσικά εκεί έχει να διανύσει ακόμη πολλά και χρονοβόρα στάδια.

Τι μας διδάσκει η ιστορία;

Ότι έχουμε μπει στην κρίσιμη φάση της υλοποίησης ενός «από τα πέντε μεγαλύτερα Μουσεία Σύγχρονης Τέχνης της Ευρώπης», ένα εγχείρημα εξαιρετικά σύνθετο και πολύπλοκο, ώστε μόνο η «επαγρύπνηση» της πόλης, με τους εκπροσώπους και τους φορείς της, να μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα ζήσουμε τις περιπέτειες του ΦΙΞ της Αθήνας.