Η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στο Λιμάνι : Η ώρα της ευθύνης της πόλης και των φορέων της

Στην στήλη του «ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ» του «Αγγελιοφόρου», ο Τάσος Ρέτζιος επανέρχεται στο αίτημα της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης να αποκτήσει επιτέλους μια σύγχρονη θεατρική στέγη, που θα της επιτρέψει να αναπτύξει ακόμη περισσότερο την δραστηριότητά της.
Γράφει σχετικά ο Τ.Ρέτζιος:

«Στην ελεημοσύνη δεν μπορείς να στηρίξεις τίποτα- στην προσφορά και στη δωρεά τα πάντα. Αν ήμασταν θίασος θα προτιμούσαμε να μην μας δώσουν ποτέ επιχορήγηση και να μας παραχωρήσουν ένα χώρο έτσι όπως τον θέλαμε. Είναι ντροπή η ιστορία, οι δυνατότητες και η...θεατροσύνη της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» να στριμώχνεται στο «Αμαλία» και να μην απλώνεται κάπου που θα μας κάνει όλους περήφανους (το λιμάνι έχει υποδείξει εδώ και χρόνια ο Νικηφόρος Παπανδρέου».

Αν και ο Τάσος Ρέτζιος θέτει εκτός της στέγασης της Π.Σ. της Τέχνης και άλλα εξαιρετικού ενδιαφέροντος ζητήματα, θα περιοριστώ σ αυτό.
Όντως τα τελευταία χρόνια ο Ν. Παπανδρέου επαναφέρει σε κάθε ευκαιρία το δίκαιο αίτημα της Πειραματικής Σκηνής να βρει μια δικιά της στέγη, στοχεύοντας πάντα στον πρώτο προβλήτα του Λιμανιού.

Υπήρξε βέβαια και η εποχή, που η Πειραματική Σκηνή κατάφερε μετά από πολύ κόπο και λαμπρό έργο να αναδείξει την «Αμαλία» σε μια από τις πιο γνωστές και τιμώμενες από το θεατρόφιλο κοινό «θεατρική πόρτα». Και να μην συζητά καν οποιαδήποτε ιδέα μετακίνησής της.
Αλλά αυτό σε τίποτε δεν αλλάζει την σημασία του αιτήματος για την στέγασή της στο Λιμάνι.
Έχει λοιπόν νομίζω κάποια αξία να γίνει μια αναφορά στον σχεδιασμό των πολιτιστικών δράσεων, πουθα στεγαζόταν στο Λιμάνι με την ολοκλήρωση των εγκαταστάσεων. Ένα σχεδιασμό, που προηγήθηκε των μελετών και φυσικά των εργασιών που ακολούθησαν στις αποθήκες.

Ήταν βέβαια η εποχή, που η διοίκηση του ΟΛΘ κρατούσε ακόμη σκληρή στάση απέναντι στα σχέδια της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, την οποία αντιμετώπιζε ως επιδρομέα που επιβουλευόταν την περιουσία της.

Τώρα όλα φαίνονται λογικά και αυτονόητα. Τότε όμως κυριαρχούσε ακόμη μια φεουδαρχική λογική για το «λιμάνι μας», η σκληρή αντιμετώπιση κάθε απόπειρας να ανοίξει ο προβλήτας στο κοινό της Θεσσαλονίκης. Μοναδική εξαίρεση η φιλοξενία των εκδηλώσεων της Β΄Μπιενάλε των Νέων καλλιτεχνών της Μεσογείου, που κατάφερε να σπάσει το φράγμα χάρις στην αποφασιστικότητα, αλλά και την γοητεία της Μελίνας.

Έτσι ο Ο.Λ.Θ. κρατούσε μια στάση αρνητική, ώστε να καταφέρει να επηρεάσει τον σχεδιασμό των δράσεων που επρόκειτο να φιλοξενηθούν εκεί και άρα τις σχετικές μελέτες και τα έργα που θα διαμόρφωναν ανάλογα τις εγκαταλειμμένες από χρόνια αποθήκες.

Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους οικονομική ανταποδοτικότητα, επέμεναν σε μια διαμόρφωση, που θα μπορούσε στην συνέχεια να «αξιοποιηθεί» οικονομικά από το Λιμάνι. Και σε ένα βαθμό το επέτυχε, αφού η σύμφωνη γνώμη του ήταν τότε απολύτως απαραίτητη.
Και έτσι έγιναν κάποιοι συμβιβασμοί.
Στοιχείο σημαντικό αυτού του συμβιβασμού, ήταν η μετατροπή των δύο αποθηκών σε κινηματογραφικές αίθουσες

Η εξήγηση ήταν απλή. Ο Ο.Λ.Θ. προσδοκούσε να ενοικιάζει μετά το τέλος της Πολιτιστικής τις αίθουσες σε ιδιώτες κινηματογραφιστές και η Πολιτιστική Πρωτεύουσα να εξασφαλίσει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου και πηγές εσόδων και τους αναγκαίους χώρους για την ανάπτυξη των εκδηλώσεων της στην διάρκεια του ετήσιου Φεστιβάλ.
Είχα τότε διαφωνήσει, επειδή πίστευα ότι η παρουσία των μεγάλων κινηματογραφικών συγκροτημάτων δεν θα άφηνε περιθώρια για τις αίθουσες εκείνες.
Όπως και έγινε .Ενώ κατά την περίοδο του Φεστιβάλ οι αίθουσες δικαιώνουν απολύτως την ύπαρξή τους, σε όλο το υπόλοιπο 11μηνο παραμένουν κλειστές και το πολύ πολύ να φιλοξενήσουν έναντι ενοικίου κάποιες πολιτικές και επιστημονικές
συναντήσεις.

Ακολούθησε όμως η νομοθετική ρύθμιση, σχετικά με τον πρώτο προβλήτα, ο χαρακτηρισμός του χώρου ως φιλοξενούντα «πολιτιστικές και άλλες συναφείς δραστηριότητες», η πρόβλεψη συγκρότησης μιας επιτροπής-αποτελούμενης στην πλειοψηφία της από τους στεγασμένους πολιτιστικούς φορείς-που θα εξετάζει όλα τα αιτήματα στέγασης δράσεων στους χώρους αυτούς, μιας εξαιρετικά σημαντικής επιτροπής, που ποτέ δεν συστήθηκε.

Τώρα όμως ο προβλήτας έχει κατοχυρωθεί στον πολιτισμό και τυχόν νέες προτάσεις έχουν πολλά περιθώρια να γίνουν αποδεκτές.

Προκύπτει συνεπώς μια ρεαλιστική δυνατότητα μετατροπής μιας από τις αποθήκες-κινηματογράφους σε πλήρως εξοπλισμένη θεατρική αίθουσα, που θα υποδεχθεί την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης.

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, αφού πολύ εύκολα θα μπορεί να χρησιμοποιεί τον χώρο στις δύο εβδομάδες που διαρκεί το Φεστιβάλ.

Τι χρειάζεται λοιπόν για να γίνει πραγματικότητα το αίτημα της Πειραματικής;

Την βούληση της πόλης, των αντιπροσωπευτικών φορέων της, των Μέσων Επικοινωνίας της.

Αν αυτοί αναλάβουν μια σχετική πρωτοβουλία, αν δείξουν αποφασιστικότητα, αν πιέσουν όπως γνωρίζουν να το κάνουν, η απόφαση θα μπορεί άμεσα να ληφθεί και τα λίγα κονδύλια που απαιτούνται να εξασφαλιστούν από το Δ΄Κ.Π.Σ.

Τώρα είναι ο καιρός και η μεγάλη και τελευταία δυνατότητα εξεύρεσης πόρων για έργα υποδομής.