ΟΙ "TIMES" του Λονδίνου για την προίκα της Βουλγαρίας και Ρουμανίας

Ένα μικρό αλλά ενδιαφέρον σχόλιο των «TIMES» του Λονδίνου, με την ευκαιρία της τυπικής εισόδου της Βουλγαρίας και Ρουμανίας στην μεγάλη οικογένεια της Ενωμένης Ευρώπης, μου έκανε εντύπωση και σαυτό θα αναφερθώ.

Στο κλασσικό ερώτημα, στο οποίο δόθηκαν τις τελευταίες ημέρες πολλές και διαφόρου περιεχομένου απαντήσεις, «τι προσδοκούν και τι προσφέρουν οι δύο βαλκανικές χώρες στην Ευρώπη των 27», δίνει μια απάντηση με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για μας.
Και αυτό γιατί δεν αναφέρεται στα συνήθη προβλήματα της οικονομίας, ή της ελεύθερης κίνησης των πολιτών, αλλά θίγει ζητήματα πολιτισμού και μειονοτήτων.
Γράφει λοιπόν ο σχολιαστής των «TIMES» :

«Οι δύο χώρες φέρνουν μαζί τους για πολιτισμική ποικιλία, τις ισχυρές παραδόσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας και μια δέσμευση- που δεν έχει ακόμη πλήρως εκπληρωθεί- για ίσες ευκαιρίες, όσον αφορά τις μειονότητές τους».

Γιατί η παρατήρηση αυτή έχει ενδιαφέρον και για μας;

Πρώτα πρώτα, γιατί πολύ πριν την Βουλγαρία και την Ρουμανία, μια άλλη βαλκανική χώρα, με εξ ίσου «ισχυρή παράδοση Ορθόδοξης Εκκλησίας» η Ελλάδα, συνάντησε τους ευρωπαίους εταίρους της εδώ και δεκαετίες, και ποτέ δεν έγινε η παραμικρή αναφορά στην «ορθόδοξη προίκα» της και μάλιστα ως πολιτισμική συμβολή. Μπορώ να δώσω μια πρώτη και πιθανόν εύκολη ερμηνεία, ότι η Ελλάδα στην συνείδηση των ευρωπαίων, συνοδεύεται σχεδόν πάντα από τα «Μάρμαρα του Παρθενώνα», ή για γίνω πιο κατανοητός, από την βαρειά κληρονομιά της της αρχαίας Ελλάδας, της κλασσικής παιδείας, από την συμβολή της σαυτό που τώρα ονομάζουμε «θεμέλια του ευρωπαϊκού Πολιτισμού».
Κι ας είναι η δική της «Ορθοδοξία», η πλέον «κραυγαλέα» σήμερα και ας επιχειρεί να διαμορφώσει και να επιβάλλει την θεωρία της «Χριστιανικής Ευρώπης».
Θα μου πείτε και τι μαυτό; Αναζητώ κάτι πίσω από τις λέξεις. Σκέφτομαι πως πιθανόν αυτή η αναφορά να εξελιχθεί κάποια στιγμή σε μια άλλη , περισσότερο σοβαρή αυτήν την φορά διατύπωση, περί «αυθεντικών κληρονόμων της Βυζαντινής Αυκρατορίας» της πολυπολιτισμικής αυτοκρατορίας της Ανατολής, που τώρα εκφράζεται στα πολλά μικρά εθνικά , διαφόρων εθνοτήτων και θρησκευτικών πεποιθήσεων βαλκανικά κράτη.

Η δεύτερη αναφορά των «TIMES», αυτή που γίνεται για τις μειονότητες και τις ίσες ευκαιρίες, που πρέπει να τις αποδοθούν- και δεν διαφωνώ φυσικά καθόλου με την διατύπωση αυτή- έκανε πιο έντονη την εντύπωση που προκάλεσαν τα δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού τύπου, με αφορμή την γνωστή απόφαση της γειτονικής FYROM να δώσει στο Αεροδρόμιο των Σκοπίων το όνομα «Αλέξανδρος Μακεδών» και στο Αεροδρόμιο της Οχρίδας το «Απόστολος Παύλος», προφανώς αξιοποιώντας την αναφορά του κατά την διέλευσή του από την «Μακεδονία».Αφορμή των δημοσιευμάτων, οι διαμαρτυρίες που διατυπώθηκαν, σε πολύ χαμηλούς τόνους μάλιστα, στην Ελλάδα.

Οι Γαλλικές εφημερίδες ( LE MONDE και FIGARO), ξεπέρασαν κάθε όριο, αναφέροντας μεταξύ άλλων ότι η Ελλάδα «κατέχει το 51% της Μακεδονίας συμπεριλαμβανομένης της Θεσσαλονίκης» υπονοώντας προφανώς ότι Ελλάδα κατέχει έδαφος, που ανήκει στην «Δημοκρατία της Μακεδονίας»!

Μακριά από μένα κάθε σκέψη εθνικισμού.
Πιστεύω πως η Ελλάδα καθυστέρησε δραματικά στην υπόθεση της εξασφάλισης ισότητας στους Έλληνες πολίτες της Μουσουλμανικής μειονότητας, ακόμη και στην αναγνώριση τμήματός της ως τουρκικής.
Αλλά εδώ φαίνεται να εξελίσσεται κάτι διαφορετικό.
Η Ευρώπη είναι γνωστό πως αντιμετωπίζει στο εσωτερικό της ένα σοβαρό πρόβλημα μειονοτήτων σχεδόν σε κάθε χώρα, αποτέλεσμα των πολέμων, των ιστορικών αλλαγών και ανατροπών.
Εξ ίσου γνωστή είναι στα καθ ημάς και η ιστορία των «Τσάμηδων» της «σλαβομακεδονικής μειονότητας» και της «μουσουλμανικής μειονότητας» της Θράκης, που τον τελευταίο καιρό θέτουν η Αλβανία,η FYROM και η Τουρκία. Ζητήματα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους από κάθε άποψη, ιστορική, ουσίας, μεγέθους κλπ.

Φοβούμαι όμως πως το ευρωπαϊκό πρόβλημα των μειονοτήτων μεταφερόμενο στα Βαλκάνια,μπορεί να αποτελέσει μια νέα πηγή εντάσεων και συγκρούσεων, ακόμη και μέσα στο θεσμικό περιβάλλον της Ενωμένης Ευρώπης. Και για άλλη μια φορά να αξιοποιηθούν ως μηχανισμός και αφορμή, πιέσεων, παρεμβάσεων και εκβιασμών, μετατρέποντας σε όνειρο απατηλό την προσδοκία ότι επιτέλους τα πολύπαθα Βαλκάνια θα αφήσουν οριστικά πίσω τους, τον οδυνηρό τίτλο της «πυριτιδαποθήκης της Ευρώπης».