Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΟΥΒΑΡΔΑΣ λοιπόν,ο νέος Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.

Φαίνεται πως το τοπίο καθαρίζει στο Εθνικό Θέατρο.

Το ρεπορτάζ της Μυρτώς Λοβέρδου στο «Βήμα της Κυριακής», δεν είναι απλώς πειστικό. Είναι στοιχειοθετημένο και αναλυτικό, συνδυάζει με τρόπο αποκαλυπτικό πληροφορίες, δηλώσεις, σχόλια και πρόσωπα, για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο επόμενος Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, ο εναγωνίως αναζητούμενος «διάδοχος» του Νίκου Κούρκουλου είναι ο ιδρυτής του Θεάτρου του Νότου, Γιάννης Χουβαρδάς.

Είναι τόσο πειστικά τα όσα αναφέρει, ώστε θα μπορούσαν να αποτελέσουν ακόμη και το σκεπτικό «υπουργικής απόφασης», τον τύπο δηλαδή, που θα λάβει ο επίσημος διορισμός του στην πρώτη κρατική σκηνή.
« Ο υπουργός Πολιτισμού Γιώργος Βουλγαράκης, λαβών υπ όψη», και να απαριθμούνται στην συνέχεια, τα όσα η Μυρτώ Λοβέρδου αναφέρει ως επιχειρήματα, για να στοιχειοθετήσει το ρεπορτάζ και την βεβαιότητα του διορισμού του Γιάννη Χουβαρδά.

Καλά όλα αυτά.
Εκείνο που θα μας ενδιέφερε βέβαια θα ήταν , όχι απλώς η αόριστη αναφορά στο «σκεπτικό» που ανέπτυξε τηλεφωνικά στον υπουργό Πολιτισμού, ο Γ.Χουαρδάς, αλλά το περιεχόμενο και η ουσία του, όπως και οι «εξηγήσεις», που δόθηκαν από την πλευρά του υπουργού, «σε μια σειρά πρακτικών θεμάτων που αφορούν πρόσωπα και πράγματα του Εθνικού», όπως αναφέρει το σχετικό δημοσίευμα.

Δεν ξεχνάμε πως η παρουσία του Νίκου Κούρκουλου στο τιμόνι του Εθνικού για περισσότερο από 10 χρόνια, σημαδεύτηκε από την ισχυρή προσωπικότητά του, που άφησε την «προσωπική σφραγίδα» του στον πρώτο καλλιτεχνικό οργανισμό της χώρας. Στον καλλιτεχνικό οργανισμό, που σηματοδοτεί κυριολεκτικά το πολιτιστικό και καλλιτεχνικό «πρόσωπό» της, κάτι που δεν έγινε ποτέ στο παρελθόν, ούτε στα χρόνια του Σολωμού, ούτε του Μινωτή , με εξαίρεση ίσως του Κωστή Μπαστιά, του ανθρώπου που δημιούργησε κυριολεκτικά το Εθνικό Θέατρο.

Για μας που ζήσαμε την πορεία των κρατικών μας σκηνών, από πολύ κοντά, τα λειτουργικά προβλήματα τους και κυρίως την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου, και την σχεδόν δεκαπενταετία της εφαρμογής του , έχει ενδιαφέρον να πληροφορηθούμε π.χ. αν έγινε κάποια αναφορά και στο ζήτημα αυτό.

Μικρό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα της σημασίας που έχει το θέμα αυτό. Στην πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση του προσωπικού του ΚΘΒΕ, η διοίκησή του επικαλέστηκε τον ισχύοντα -γελοίο όντως- εσωτερικό κανονισμό, που καθορίζει την λειτουργική οργάνωση των θεάτρων, που δεν εφαρμόζεται βέβαια, αλλά που παραμένει ένα ισχυρό και ανυπέρβλητο εμπόδιο, στην όποια διαφορετική οργάνωση θα επιθυμούσε η διοίκηση του Θεάτρου.
Δεν αναφέρομαι στο κατά πόσο είναι πραγματικό, ή ουσιαστικό το επιχείρημα. Αναφέρομαι στο ότι όντως υπάρχει.
Και είναι φυσικό άλλωστε.

Τα δεκαπέντε σχεδόν χρόνια από την ψήφιση ενός θεσμικού νόμου, που ανέστρεψε την δομή, την οργάνωση και την λειτουργία των κρατικών σκηνών, όπως αυτές δομήθηκαν και λειτούργησαν για πάνω από 35 χρόνια, είναι πάρα πολλά στην ταχύτατα μεταβαλλόμενη εποχή μας. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί και το παρασκήνιο της τρομακτικής συναλλαγής στο περιθώριο των συζητήσεων της Βουλής, λίγο πριν την ψήψησή του, μεταξύ υπουργού, ΣΕΗ και των κορυφαίων τότε Διευθυντών, Κούρκουλου, Χρονόπουλου και Παπαβασιλείου, μπορεί εύκολα να καταλήξει στο συμπέρασμα, πως όντως υπάρχει θέμα νηφάλιας επανεκτίμησης και προσαρμογής στα νέα διεθνή δεδομένα και τις ανάγκες της εγχώριας καλλιτεχνικής ζωής.

Έχει συζητηθεί, ή έστω ακροθιγώς τεθεί, αυτό το ζήτημα στην σχετική επικοινωνία μεταξύ υπουργού Πολιτισμού και του Γιάννη Χουβαρδά;

Και μια τελευταία σκέψη.
Είναι γνωστός ο τρόπος με τον οποίο πορεύτηκε το Εθνικό Θέατρο τα τελευταία 14 χρόνια.

Αλλά ο Γιάννης Χουβαρδάς δεν είναι Κούρκουλος. Θα μπορούσα μάλιστα να ισχυριστώ πως πρόκειται κυριολεκτικά για επιλογή ενός «Αντικούρκουλου» και αυτό σημαίνει πολλά, πάρα πολλά, και για τον ίδιο και για το Εθνικό Θέατρο.