ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 2010, SIBIU 2007,και τώρα η ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ,δοκιμάζουν τα αντανακλαστικά της "Μητρόπολης των Βαλκανίων"...

Η πληροφορία ότι η 13η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου, θα πραγματοποιηθεί φέτος για πρώτη φορά εκτός Ευρώπης, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ήταν ασφαλώς μια ευχάριστη έκπληξη.

Την ίδια στιγμή όμως γεννά σκεπτικισμό, το γεγονός πως χρειάστηκαν 20 και περισσότερα χρόνια , από το 1986, όταν η Θεσσαλονίκη φιλοξένησε την Β΄ Μπιενάλε των Νέων Καλλιτεχνών της Ευρώπης και κάθε απόπειρά μας, ως διοργανωτών, να ανοίξουμε τον θεσμό και στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου, βρήκε σφοδρή αντίσταση από τις ευρωπαϊκές χώρες και κυρίως τα όργανα της τότε ΕΟΚ, που συμμετείχε στην χρηματοδότηση της διοργάνωσης.

Η Β΄ Μπιενάλε βέβαια της Θεσσαλονίκης, που της έδωσε και το προνόμιο της μόνιμης συμμετοχής στην εθνική ελληνική ομάδα, στάθηκε για την Θεσσαλονίκη, κορυφαίο καλλιτεχνικό γεγονός.

Εκείνη η γενιά θα θυμάται με νοσταλγία το απίστευτο κλίμα που δημιουργήθηκε στην πόλη τις ημέρες της Μπιενάλε, το άνοιγμα των άγνωστων και απροσπέλαστων χώρων, όπου φιλοξενήθηκαν τα γεγονότα, το διαρκές ολονύκτιο πανηγύρι ανάμεσα στο Λιμάνι και το Βασιλικό Θέατρο., που άνοιξαν στο κοινό το λιμάνι για πρώτη φορά και το Βασιλικό μετά από 20ετή εγκατάλειψη, την δίψα του κοινού να επικοινωνήσει με τα νέα ρεύματα, τις φρέσκιες και τολμηρές ιδέες των νέων καλλιτεχνών από τις μεσογειακές χώρες της Ευρώπης.

Τότε λοιπόν η Θεσσαλονίκη, ως διοργανώτρια με απόφαση της Μελίνας Μερκούρη, που δίκαια έκρινε πως η Αθήνα με την διοργάνωση των εκδηλώσεων της πρώτης «Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης», έπρεπε να παραχωρήσει στην Θεσσαλονίκη το προβάδισμα, έθεσε το θέμα της διεύρυνσης της συμμετοχής, με χώρες της βόρειας Αφρικής.
Επρόκειτο για μια σχεδόν αυτονόητη πρόταση. Για ποια Μεσόγειο μιλάμε όταν αποκλείουμε την μισή, ουσιαστικά δηλαδή περιορίζουμε τον θεσμό στην «χριστιανική» Μεσόγειο;

Κάθε απόπειρα να τεθεί το θέμα στις συζητήσεις που προηγούνται πάντα , συναντούσε την σφοδρή αντίσταση , κυρίως των κυβερνητικών φορέων, που μετείχαν στα διάφορα οργανωτικά σχήματα.
Και να σκεφτεί κανείς ότι τότε ούτε ως υποψία δεν προέκυπταν αυτά που θα ακολουθούσαν μετά από είκοσι περίπου χρόνια τα γνωστά και ως «ο πόλεμος των πολιτισμών».

Από εκείνη όμως την διοργάνωση η Θεσσαλονίκη κατοχύρωσε εκτός των άλλων και την παρουσία της στον μεγάλο αυτόν νεανικό καλλιτεχνικό θεσμό και ταυτόχρονα επέβαλε την καθιέρωση ενός ενδιάμεσου γεγονότος το «Σταυροδρόμι της Μεσογείου», το οποίο όμως κατά τρόπο ανόητο εγκαταλείφθηκε στην συνέχεια.

Τώρα άνοιξε ο δρόμος και η Αλεξάνδρεια μας περιμένει τον προσεχή Οκτώβριο. Ελπίζω πως θα ισχύσουν οι αξιοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες επιλογής των καλλιτεχνών, που καθιερώθηκαν το 1986 και ακόμη περισσότερο ότι η Θεσσαλονίκη θα επανέλθει και θα επιδιώξει την αναβίωση του Σταυροδρομιού της Μεσογείου.

Η πόλη έχει ανάγκη από διεθνή γεγονότα, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτά αφορούν στην παρουσία και το έργο των νέων δημιουργών.
Και όχι μόνο.
Θα εκπλήξει πολλούς μια αναφορά στους άγνωστους καλλιτέχνες του 1986 και στην κατοπινή λαμπρή εξέλιξή τους.

Ελπίζω ότι η Θεσσαλονίκη θα δώσει ένα δυναμικό παρών στην Αλεξάνδρεια.
Ελπίζω.

Γιατί δεν αποκλείω καθόλου να βρεθούμε μπροστά σε μια ακόμη απογοητευτική απουσία, από τα μεγάλα γεγονότα που εξελίσσονται στην ευρύτερη περιοχή μας, όπως δυστυχώς συμβαίνει τώρα με την SIBIU της Ρουμανίας, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2007 και όπως συμβαίνει με τις προεόρτιες εκδηλώσεις της Κωνσταντινούπολης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2010, από όπου απουσιάζει πλήρως η ... «Μητρόπολη των Βαλκανίων»....