ΚΘΒΕ : Επιστροφή στο παρελθόν.

Υπάρχει μια αθέατη, αλλά κρίσιμη πλευρά σ αυτήν την ιστορία των διεκδικήσεων και της απεργίας των εργαζομένων στο ΚΘΒΕ, που αξίζει νομίζω να την προσέξουμε.

Κι αυτό γιατί αφορά σε ζωτικά χαρακτηριστικά του θεσμικού του πλαισίου και κυρίως στην επιχειρηθείσα το 1994 αλλαγή, με την μετατροπή του ΚΘΒΕ από νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου.

Οι βασικές κατευθύνσεις εκείνης της αλλαγής, που πραγματοποιήθηκε εν μέσω οδυνών και συγκρούσεων, ήταν η αποδέσμευση του θεάτρου από τις αγκυλώσεις του δημοσίου λογιστικού, από την νοοτροπία, που καλλιεργήθηκε επί μία τριακονταετία λειτουργίας του, ως δημόσιας κυριολεκτικά υπηρεσίας, από τον όγκο του διοικητικού και τεχνικού προσωπικού, που είχαν συσσωρεύσει δεκαετίες πολιτικών και κομματικών παρεμβάσεων, ώστε να αποκτήσει λειτουργική και παραγωγική ευχέρεια.

Για να επιτευχθεί βέβαια τότε η επιδίωξη αυτή του Υπουργείου Πολιτισμού, χρειάστηκαν συμβιβασμοί και συνδιαλλαγές. Έδωσε «γην και ύδωρ» στα διευθυντικά στελέχη των κρατικών σκηνών, στους Νίκο Κούρκουλο, Διαγόρα Χρονόπουλο και Βασίλη Παπαβασιλείου με παραχώρηση καλλιτεχνικών, διοικητικών και διαχειριστικών αποκλειστικών αρμοδιοτήτων και στο ΣΕΗ τα 100 τουλάχιστον δεσμευτικά συμβόλαια ηθοποιών , ανά πάσα στιγμή.

Από την αρχική σύλληψη για ένα λειτουργικό, αποτελεσματικό, παραγωγικό οργανισμό,, ως μόνο αναλλοίωτο στοιχείο παρέμεινε η ρύθμιση ευλύγιστων εργασιακών σχέσεων, την δυνατότητα δηλαδή που απέκτησαν τα Κρατικά Θέατρα να συνάπτουν συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ακόμη και μερικής απασχόλησης, ώστε να εξυπηρετούνται αποκλειστικά οι εκάστοτε ανάγκες του ρεπερτορίου με το αναγκαίο κάθε φορά διοικητικό τεχνικό και άλλο προσωπικό.
Κι αυτό γιατί τελικά αποδείχτηκε πως οι εργαζόμενοι, παρά την σκληρή αντιπαράθεση τους στην επιδιωκόμενη τότε αλλαγή, ήταν ο «αδύναμος κρίκος» της όλης υπόθεσης.. Ίσως και γιατί προδόθηκαν από την «συναίνεση» των δύο μεγάλων κομμάτων.

Ο Νόμος εκείνος , ακριβώς γιατί είχε συγκεκριμένη στόχευση το υπάρχον τότε προσωπικό, προέβλεψε την μετατροπή των σχέσεων εργασίας όσον αφορά τον εργοδότη. Οι μόνιμοι και αορίστου χρόνου υπάλληλοι πέρασαν στο ΥΠΠΟ ενσωματώθηκαν στο προσωπικό του τοποθετήθηκαν σε οργανικές προσωποπαγείς θέσεις και τα Κρατικά Θέατρα απέκτησαν το δικαίωμα να ζητήσουν την απόσπαση μόνο εκείνων που είχαν ανάγκη.
Πως εφαρμόστηκε η πρόνοια εκείνη του Νόμου, είναι μια άλλη, θλιβερή πάντως , ιστορία.
Και ύστερα ήρθε η ιστορία με την «ομηρία των συμβασιούχων».
Ακολούθησε η πολιτική αντιπαράθεση, ο Νόμος Παυλόπουλου και οι αποφάσεις του ΑΣΕΠ.

Και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος απέκτησε πάλι τους μόνιμους υπαλλήλους του, αφού 120 από αυτούς απέκτησαν την ιδιότητα του υπαλλήλου αορίστου χρόνου.

Ετοιμάζεται τώρα το Π.Δ. με τις νέες οργανικές θέσεις, όπου θα ενταχθούν οι «μονιμοποιθέντες» υπάλληλοι.

Στο σημείο αυτό νομίζω πως είναι απαραίτητη μια εξήγηση.
Σε μια χώρα όπου το κομματικό κράτος είναι μια διαχρονική πραγματικότητα, όπου η πελατειακή λογική κυριαρχεί, η ανασφάλεια του εργαζόμενου είναι πιο μόνιμη από την «μονιμότητα».
Και για τον λόγο αυτόν δεν νομιμοποιείται κανείς να αμφισβητήσει τον αγώνα των εργαζομένων, να εξασφαλίσουν την θέση και την σχέση εργασίας τους. Και να αποδεχθεί το ηθικό και νόμιμο δικαίωμά τους να αγωνιστούν για να το πετύχουν.

Νομιμοποιείται όμως να σκεφτεί επίσης, πως από ένα πλάγιο και απρόβλεπτο δρόμο, το ΚΘΒΕ ξαναγύρισε στο 1994 , με την μόνη διαφορά πως τώρα το συνοδεύει και το ταλαιπωρεί ένα διοικητικό και διευθυντικό σχήμα, που γεννά μόνιμες συγκρούσεις και δυσλειτουργίες.

Είναι η παράνοια του ελληνικού κράτους, ή η εκδίκηση της ιστορίας;