ΤΟ ΧΑΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΥΚΤΙΑΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, και τα προβλήματά του.

Η πρώτη μου αίσθηση, όταν στο σχολείο μας μίλησαν για το Σύμπαν, ήταν αυτή του Χάους..
Προχωρούσαμε με την λογική μέχρις ενός σημείου ταξιδεύοντας νοερά στο διάστημα και κάποια στιγμή βρισκόμασταν μπροστά σε ένα αδιαπέραστο φράγμα, σε ένα χάος, σε βαθμό που να μην μπορούμε να συλλάβουμε ούτε μια λογική διαδικασία προσέγγισης, αλλά και κυρίως ούτε την ουσία, δηλαδή τα πραγματικά, δεδομένα του απείρου κόσμου….

Την ίδια αίσθηση εισπράττω τώρα με το ηλεκτρονικό χάος, το Ιντερνέτ, τα blogs, την Wikipedia, το You Tube, με τα 100 εκατομμύρια επισκεπτών κάθε ημέρα.. Και αναφέρομαι σε ένα μικρό μέρος του ηλεκτρονικού σύμπαντος..

Από τότε που σχεδίασα και εγώ ένα προσωπικό Blog δηλαδή έναν προσωπικό επώνυμο «μονόλογο» ενώπιον κοινού, παρακολουθώ την σχετική ειδησεογραφία με ενδιαφέρον. Ενημερώνομαι έτσι και για τα προβλήματα και τους προβληματισμού άλλων Blogers , επώνυμων και ανώνυμων…

Και καταλήγω στο συμπέρασμα, πως πράγματι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα χάος ασύλληπτων διαστάσεων και κυρίως εξελίξεων, πολύ πιο συγκλονιστικό για την καθημερινότητα της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, από αυτό του Σύμπαντος, του οποίου τα μυστήρια και η γοητεία αποκαλύπτονται σε πολύ περιορισμένο κοινό ειδικών επιστημόνων.

Αυτό όμως το απέραντο και ανεξέλεγκτο νέο πεδίο στην ενημέρωση και την επικοινωνία δεν είναι ούτε ανώδυνο, ούτε , πολιτικά , ιδεολογικά και άρα ηθικά ουδέτερο.
Ζήσαμε ήδη τον καταλυτικό τους ρόλο στην κλασσική προεκλογική δραστηριότητα.

Μια νέα γενιά «χρηστών» προβάλλει στον ορίζοντα που πλέον δεν είναι απλοί καταναλωτές, αλλά ταυτόχρονα και δημιουργοί εικόνων απόψεων, ιδεών και πληροφοριών, συνήθως χωρίς πρόσωπο, χωρίς υπογραφή, και άρα χωρίς δεσμεύσεις.

Αυτές οι χιλιάδες των ηλεκτρονικών δημιουργών, δεν θα είχαν ποτέ την δυνατότητα να «αναρτήσουν» την παραγωγή,
τις απόψεις, τις αντιρρήσεις, να τις παρουσιάσουν στο ευρύ κοινό, στην «αγορά» , με την αρχαιολογική σημασία του όρου.

Σε μια αγορά όμως παγκόσμια εκατομμυρίων αποδεκτών-καταναλωτών, διαμορφώνεται ένα ιδιόρρυθμο «παγκόσμιο χωριό», που κινείται δυναμικά, αλλάζει, επηρεάζει και κυρίως δεν ελέγχεται από νόμους, μηχανισμούς, συστήματα εθνικά και διεθνή.

Αναρωτιέμαι λοιπόν τι θα συμβεί στα επόμενα 10 χρόνια, καθώς οι εξελίξεις, οι νέες μορφές επικοινωνίας αυξάνονται με ταχύτητα ασύλληπτη και επιρροή που δεν μπορεί να αξιολογηθεί.

Έχει λοιπόν σημασία να αναφερθώ σε τρία πρόσφατα περιστατικά, που επιβεβαιώνουν αυτούς τους προβληματισμούς και τα αδιέξοδα, ταυτόχρονα όμως προσδοκούν και προτείνουν λύσεις..
Ο Νίκος Δήμου (doncat) διέκοψε δύο φορές την λειτουργία του πλέον δημοφιλούς Blog στην χώρα , με χιλιάδες επισκέπτες και εκατοντάδες σχολιαστές, μπροστά στο αδιέξοδο – και τις στενοχώριες- που του δημιούργησαν , η ανεξέλεγκτη , συχνά προσβλητική και υβριστική παρέμβαση ανώνυμων σχολιαστών.
Ταυτόχρονα προβληματίζεται έντονα πως τυχόν εγκατάσταση κάποιου από τους μηχανισμού ελέγχου και διαγραφής των ανεπιθύμητων επισκεπτών, διαφοροποιεί δραματικά τον ίδιο τον χαρακτήρα και την λογική των Blogs..

Μόλις πρόσφατα σε μια σχετική μελέτη του με τίτλο «blog, ειδήσεις απ το δικό σου δωμάτιο» ο Ν. Ανδριωτάκης αναφέρθηκε στα σχετικά προβλήματα με ιδιαίτερα γλαφυρό τρόπο:

«Η ελευθεριακή και δημοκρατική φύση του Μέσου είναι δεδομένη. Όπως βέβαια είναι και η παθολογία του. Οι δαίμονες έχουν παρεισφρήσει στο Διαδύκτιο από καιρό. Ανώνυμοι ιστολόγοι που υβρίζουν και καταστρέφουν το διάλογο, εταιρείες που δημιουργούν ψευδοϊστολόγια, ΜΜΕ που προσπαθούν να απαξιώσουν το φαινόμενο. Για να αποφύγουμε ακόμα πιο βίαιες εκτροπές πρέπει να συμφωνήσουμε σε μια πλατφόρμα δεσμεύσεων σ έναν «κώδικα εικονικής κυκλοφορίας». Φανταστείτε το οδικό δίκτυο χωρίς κανόνες και σήμανση…»

Στην μόνιμη στήλη του «ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ» στην Κυριακάτικη Καθημερινή, ο Νίκος Ξυδάκης, με αφορμή την συμπλήρωση δύο χρόνων λειτουργίας του προσωπικού του Blog και αναφερόμενος στις «παιδικές ασθένειες» πολλών blogers σημειώνει μεταξύ άλλων:

« Ωστόσο, εφ όσον διεκδικούν τη μαζικότητα του μέσου, φέρουν παρόμοια την ηθική ευθύνη έναντι του δυνητικού κοινού. Και ακεραία την ευθύνη για το ψέμα ή την κακογουστιά. Κρίνεται και ο Μπλόγκερ, όπως κρίνεται ο κάθε δημοσιολογών».

Υ.Γ. 1

Αν παρακολουθήσει κανείς πιο προσεκτικά τους επώνυμους-δημόσιους blogers (πολιτικούς, δημοσιογράφους, διανοούμενους, καλλιτέχνες) θα αντιληφθεί αμέσως, πως κυριαρχούνται από μια γοητεία, που προσφέρει αυτή η άμεση έστω ανώνυμη, έστω επιθετική , αλλά πάντως προσωπική επικοινωνία που τους προσφέρει το μέσο.

Και παράλληλα μια ανομολόγητη, πιθανόν και μη συνειδητοποιημένη ακόμη «εξάρτηση», που τους κρατά δεμένους σχεδόν με το blog και τον οποιασδήποτε μορφής και περιεχομένου «διάλογο»..

Υ.Γ. 2

Λοιπόν φαίνεται πως οι εκλογές στην Γαλλία, όπου το Διαδίκτυο έπαιξε σημαντικό ρόλο, βρέθηκε μια διέξοδος στα προβλήματα που επισημάνθηκαν παραπάνω.
Ο εγγονός του Πιέρ Μαντές Φρανς ο Τριστάν Μαντές Φρανς, αφού μπήκε στην διαδυκτιακή εκλογική διαμάχη, όπου όπως ήταν αναμενόμενο συνάντησε τα «εκτός ορίων και κανόνων» προβλήματα, επινόησε την nethique, δημιούργησε την WikiNethique, μια Wikipedia της ηλεκτρονικής δεοντολογίας, όπου όλοι οι χρήστες μπορούν να συνεισφέρουν, να διορθώσουν, να προσθέσουν κλπ. Και ήδη πολλά Blogs έχουν υιοθετήσει την «ετικέτα nethique», δεσμεύονται δηλαδή από μια εξελισσόμενη βέβαια, αλλά δεδομένη δεοντολογία.