Μια νέα ρεαλιστική ματιά του μέλλοντος της Θεσσαλονίκης.

Τις τελευταίες ημέρες, έγινα μάρτυς δύο σχεδόν ταυτόσημων προσεγγίσεων γύρω από ένα ζήτημα, που έχει καταταλαιπωρήσει την πόλη και την κοινή λογική.

Αφορά στο περιβόητο σύνθημα της «Πρωτεύουσας των Βαλκανίων», αυτήν την άτυχη και λαθεμένη στρατηγική επιλογή, που δεν είχε ποτά περιεχόμενο και φυσικά συγκεκριμένο και μελετημένο στρατηγικό και επιχειρησιακό σχέδιο, που θα την υποστήριζε.

Ίσως και γιατί όντως επρόκειτο για βλέψεις εκτός πραγματικότητας, που απλώς ικανοποιούσαν ένα τοπικιστικό αίσθημα και μια αυταπάτη δυνατοτήτων και προοπτικών.

Δεν αρκεί ότι δεν υπήρξε ποτέ σχεδόν τίποτε εκτός από μια συνθηματολογία, που χάιδευε τα αυτιά και αποκοίμιζε τις συνειδήσεις.

Ήρθαν και οι πρόσφατες σημαντικές αλλαγές, με την είσοδο στην Ενωμένη Ευρώπη της Βουλγαρίας και Ρουμανίας, που διαμόρφωσαν εντελώς διαφορετικά το πεδίο του ανταγωνισμού.

Τώρα κάποιες ρεαλιστικές φωνές θέτουν το ζήτημα της αναδιατύπωσης του ρόλου της Θεσσαλονίκης στον στρατηγικό και αναπτυξιακό χάρτη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Ο καθ. Βαγγέλης Λιβιεράτος με αφορμή την άτυχη –αλλά αναμενόμενη για τους γνωρίζοντες- εξέλιξη της υπόθεσης EXPO 2008, αναφέρθηκε στην τότε άριστη προετοιμασία της υποψηφιότητας της Τεργέστης, που δεν είχε την παραμικρή σχέση με την δική μας πρόταση, τα μεγέθη της πόλης αυτής, τον ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή και την αναπτυξιακή προοπτική της , για να δηλώσει πως ίσως η Τεργέστη θα πρέπει να γίνει το πρότυπο που πρέπει να ακολουθήσει η Θεσσαλονίκη, σχεδιάζοντας το μέλλον .Θεώρησε μάλιστα στρατηγικό λάθος κάθε συζήτηση για σχεδιασμούς με πρότυπο την Βαρκελώνη.

Εντελώς συμπτωματικά φαντάζομαι, στην ίδια λογική κινήθηκε και ο Διευθυντής του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Ντένης Ζαχαρόπουλος, ο οποίος μιλώντας με αφορμή την φετινή διοργάνωση της 19ης Διεθνούς Φωτογραφικής Συγκυρίας, και αναφερόμενος ειδικά στην Θεσσαλονίκη, την πολιτιστική και καλλιτεχνική της δραστηριότητα, και το μόνιμο κλίμα απαισιοδοξίας που κυριαρχεί τόνισε χαρακτηριστικά:

«Η Θεσσαλονίκη πρέπει να μάθει να συγκρίνει τον εαυτό της με πόλεις όπως η Μασσαλία και το Οπόρτο»…

Ούτε ο Βαγγέλης Λιβιεράτος , ούτε ο Ντένης Ζαχαρόπουλος ανήκουν στην κατηγορία των ειδικών της ανάπτυξης, ή των στελεχών επιχειρήσεων στρατηγικών μελετών και σύνταξης σχεδίων ανάπτυξης.

Διαθέτουν όμως ένα διαυγές αισθητήριο, αντικρίζουν με καθαρή και χωρίς σκοπιμότητες, αναστολές, ή προκαταλήψεις, την πραγματικότητα.

Έφτασε νομίζω ο καιρός, για μια νέα προσέγγιση στο κρίσιμο αυτό ζήτημα, από την σωστή και ειλικρινή αντιμετώπιση του οποίου πολλά θα εξαρτηθούν στο μέλλον.