ΣΙΓΑ, η κοινωνία κοιμάται....

Η πληροφορία ότι οι ατμοσφαιρικοί ρύποι στην Θεσσαλονίκη, βρίσκονται εκτός ορίων επί πολλά 24ωρα,δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη. Την σχετική είδηση, συνόδευαν δύο εξ ίσου σημαντικές νομίζω, πληροφορίες.

Η πρώτη , πως το αρμόδιο να διατάξει την λήψη έκτακτων μέτρων όργανο, που είχε συγκροτηθεί στην Περιφέρεια, «έχει προ πολλού ατονήσει»..

Η δεύτερη , πως ο προϊστάμενος της εισαγγελίας πρωτοδικών Βασίλειος Φλωρίδης, γνωστός και από άλλες θετικές πρωτοβουλίες του, ζήτησε με έγγραφη παραγγελία του, την διερεύνηση του θέματος και κυρίως να κληθούν να δώσουν πληροφορίες όσοι καταγράφουν τους ρύπους, αλλά και εκείνοι, που είναι εκ του νόμου υπεύθυνοι για την λήψη μέτρων..

Θα προκύψει επιτέλους κάτι από την εισαγγελική παρέμβαση; Θα λειτουργήσουν στοιχειωδώς κάποιοι μηχανισμοί λήψης μέτρων;
Πιθανόν ναι. Αν και η ιστορία της τελευταίας εικοσαετίας, στην διάρκεια της οποίας, οι ρύποι καταγράφονται, η κατάσταση επιδεινώνεται, αλλά κανένα μέτρο δεν έχει ποτέ ληφθεί, δείχνει το αντίθετο.

Μήπως όμως από τον πίνακα αυτόν λείπει ένας ακόμη παράγοντας; Μήπως λείπουν οι ενέργειες της ίδιας της κοινωνίας; Μήπως απουσιάζουν απελπιστικά οι δράσεις και οι κινητοποιήσεις των οικολογικών οργανώσεων;

Αυτήν την πλευρά του προβλήματος τόνισε σε πρόσφατο σχόλιό του ο Παντελής Μπουκάλας στην «Καθημερινή».

Το παραθέτω, γιατί δίνει μια ενδιαφέρουσα απάντηση στο ερώτημα αυτό.
«……………………………………………………………….»
«Τα λέμε μεταξύ μας και ξεθυμαίνουμε, πίνοντας ένα αναψυκτικό ή μια μπυρίτσα παραπάνω κι έχοντας θέσει σε λειτουργία το κλιματιστικό, ήδη από την αρχή της άνοιξης. Αν κρίνουμε από τη σχεδόν μηδενικής τάξεως επίδραση που άσκησε στη συνείδησή μας το οξύτατο πρόβλημα του νέφους (το «περιβαλλοντικό» είναι απόν ως πρόβλημα και ως; αίτημα όχι μόνο στις εθνικές εκλογές, αλλά και στις δημοτικές), δεν έχουμε ουσιώδεις λόγους να ελπίζουμε ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου θα μας αναγκάσει να απαγκιστρωθούμε πια από την ευκολία της γκρίνιας και του ατελέσφορου παράπονου και να κινηθούμε προς κοινωνικότερες και πολιτικότερες μορφές διαμαρτυρίας, μήπως και σωθεί ‘ό,τι υπολείπεται να σωθεί.

Με το νέφος, έχουμε υπερβεί αμέτρητες φορές τις τελευταίες δεκαετίες το «όριο επιφυλακής» και το «όριο λήψεως έκτακτων μέτρων» χωρίς ποτέ να συγκινηθεί κάποιος από τους κατά καιρούς υπουργεύοντες, αλλά και χωρίς ποτέ εμείς, ένα κατακερματισμένο και εν πολλοίς ιδιωτεύον κοινωνικό σύνολο, να απαιτήσουμε να συγκινηθεί.

Ακόμα λοιπόν και αν αρχίσει να ανακοινώνεται και εδώ καθημερινά ο «δείκτης δυσφορίας» ( η τιμή που προκύπτει σε συνάρτηση με την θερμοκρασία και την υγρασία), όπως ανακοινώνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, το πιθανότερο είναι ότι θα τον παρακολουθούμε για να διαπιστώνουμε ανά πόσες ημέρες θα καταρρίπτουμε εθνικώς υπερήφανοι το παγκόσμιο ρεκόρ ανοχής (άλλωστε, και εκείνη η υπεσχημένη «μηδενική ανοχή» στη διαφθορά, κάθε άλλο παρά μηδενική κατέληξε). Και εν τω μεταξύ θα ετοιμαζόμαστε για να συμπεριληφθούμε στο ένα δισεκατομμύριο των ανθρώπων που θα υποχρεωθούν να μεταναστεύσουν έως το 2050 λόγω των επιπτώσεων των κλιματικών αλλαγών».