ΜΙΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΕΞΗΓΗΣH,σε όποιον επισκέπτεται αυτό το Blog

Αν υπάρχει κάποιος, που επισκέπτεται αυτό το Βlog με κάποια συχνότητα, θα έχει παρατηρήσει πως η χρονική απόσταση ανάμεσα στα Σημειώματα έχει μεγαλώσει τον τελευταίο καιρό.

Νομίζω λοιπόν πως πρέπει να δώσω, ως οικοδεσπότης στον επισκέπτη αυτόν, μια εξήγηση.

Εδώ και τρία χρόνια γράφω το Χρονικό του Βασιλικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης. Είναι κυριολεκτικά «ένας φόρος τιμής» απέναντι σε αυτό το θέατρο, που φιλοξένησε, στέγασε, στήριξε, την ιστορία του θεάτρου στην Θεσσαλονίκη, σχεδόν σε όλο το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

Είχα ολοκληρώσει την έρευνα και αναζητούσα κάποιες διευκρινίσεις σε όντως κρίσιμα ζητήματα, που προέκυψαν καθ οδόν, όταν το καλοκαίρι πέρυσι και με την «τεχνική διευκόλυνση» κάποιων αγαπητών μου προσώπων, άνοιξε το Blog «Για την πόλη και τον πολιτισμό».
Μπήκα σε ένα κόσμο που κάπως με παρέσυρε.
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα την «προδοσία» απέναντι στο Βασιλικό Θέατρο, με τις περιπέτειες του οποίου συνδέθηκα για πολλά χρόνια, και πήρα την απόφαση να κλείσω την αδικαιολόγητη εκκρεμότητα.

Και επειδή και άλλα εξ ίσου ενδιαφέροντα πράγματα με απασχολούν, τα περιθώρια του διαθέσιμου χρόνου και οι προτεραιότητες άλλαξαν.

Δεν φεύγω βέβαια οριστικά, δεν εγκαταλείπω το Blog. Για να το κάνω αυτό, πρέπει να φτάσω στο σημείο να πιστέψω στην ματαιότητά του. Αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί στην περίπτωσή μου, αφού ο χαρακτήρας του είναι περισσότερο ένας «Μονόλογος», ένα πραγματικό «Ημερολόγιο» σε κοινή βεβαίως θέα.
Θα καταφεύγω λοιπόν σ αυτό, όταν κάτι με παρακινεί, κάτι με ενοχλεί, κάτι με προβληματίζει. Και από τέτοια…δόξα τω Θεώ, δεν θα έχουμε ποτέ έλλειψη….