Οι αυταπάτες είναι ισχυρότερες

Η Θεσσαλονίκη συνεχίζει να αναζητεί ένα ρόλο στην ευρύτερη περιοχή της, ένα ρόλο, που μπορεί να εξελιχθεί ακόμα και σε αγώνα επιβίωσης, μέσα σε μια νέα ιδιαίτερα δύσκολη και ανταγωνιστική πραγματικότητα, που δημιούργησε η ένταξη της Ρουμανίας και Βουλγαρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και η πορεία της Τουρκίας.
Μου κάνει λοιπόν εντύπωση πως η Θεσσαλονίκη συνεχίζει αμέριμνη την καθημερινότητά της, «αγνοώντας» επιδεικτικά την νέα αυτήν οικονομική και γεωπολιτική πραγματικότητα.

Κι αν δεν την αγνοεί δεν φαίνεται να την συγκινεί ιδιαίτερα.
Προτιμά να εφησυχάζει κάτω από τις συνεχώς αναπεπταμένες σημαίες της «μητρόπολης των Βαλκανίων», ή της «πρωτεύουσας πόλης του πολιτισμού», σημαίες που όμως αποδείχθηκαν σταδιακά κενές αξιών, ιδεών και στόχων.
Άρκεσαν απλώς να χαϊδέψουν τα αυτιά του κόσμου, να αποκοιμίσουν συνειδήσεις, τελικά να αφήσουν εντελώς αδιάφορη την πλειοψηφία των Θεσσαλονικέων.
Συνεχίζουν βέβαια να περιλαμβάνονται στα κείμενα των ξύλινων λόγων, που εκφωνούνται σε κάθε ευκαιρία.

Και στο μεταξύ το ένα μετά το άλλο, τα τραίνα έρχονται και φεύγουν, οι ευκαιρίες χάνονται αναξιοποίητες, ο λήθαργος εξελίσσεται σε βολικό καταφύγιο.

Τα ξανασκέφτηκα όλα αυτά- για άλλη μια φορά- με αφορμή το “Thesssaloniki Forum” μια πολιτικοοικονομική συνάντηση ισχυρών οικονομικών παραγόντων, επενδυτών, πολιτικών και κυρίως τις επισημάνσεις του Σταύρου Τζίμα, σε ένα σχόλιό του με τίτλο «Το ισχυρό χαρτί της Θεσσαλονίκης».

Δανείζομαι τρεις παραγράφους από το κείμενό του:

«Η πόλη, οι άνθρωποι της δεν μπόρεσαν να σηκώσουν το βαρύ φορτίο, που οι εξελίξεις στην βόρεια γειτονιά της της ανέθεσαν, παρ ότι η Πολιτεία, αλλά και η διεθνής κοινότητα της διέθεσαν τα εργαλεία.»
«Η επιχειρηματική, πολιτική και πνευματική της ελίτ, παγιδευμένη στη χρόνια εσωστρέφειά της, αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Οι ιστορικές φοβίες που κατατρύχουν τις ηγεσίες της, υπονόμευσαν την οικονομική και πνευματική της υπεροχή, στην ευρύτερη περιοχή».
.................................................................................................................
«Η Κωνσταντινούπολη, η Σόφια, το Βελιγράδι, το Βουκουρέστι αναπτύχθηκαν ταχύτατα και έγιναν πλέον επιχειρηματικά και πολιτιστικά ορμητήρια των ξέων επενδυτών προς την μαύρη Θάλασσα, την Νοτιοανατολική Ευρώπη και τον Καύκασο. Τώρα η Θεσσαλονίκη καλείται να παίξει το τελευταίο και πιο ισχυρό χαρτί της- για να μη χάσει οριστικά το «βαλκανικό τραίνο», που δεν είναι άλλο από το λιμάνι της».

Λυπάμαι, ειλικρινά, γιατί δεν μπορώ να πιστέψω πως από την μια στιγμή στην άλλη, , σαν από θαύμα, θα αλλάξουν τα πράγματα, οι νοοτροπίες, οι μικροκομματικές σκοπιμότητες και οι προσωπικές και μυωπικές επιδιώξεις και μέσα από το “FORUM” θα αναδειχθεί μια διαφορετική αντίληψη, μια ενότητα στόχων, μια συνεννόηση και μια συμφωνία.
Όχι πως από μόνα τους όλα αυτά θα λύσουν το πρόβλημα της Θεσσαλονίκης.
Αλλά τουλάχιστον θα πάψουμε να σκιαμαχούμε, να ζούμε με τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις μας.