Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ: Αποτέλεσμα ενός άθλιου θεσμικού πλαισίου

Από τα αναλυτικότερα σημερινά δημοσιεύματα του Αθηναϊκού τύπου αποκτήσαμε μια σαφέστερη εικόνα των αιτίων, που οδήγησαν στην διάσταση απόψεων, στις διαφωνίες και το «διαζύγιο», αναγκαστικό όπως φαίνεται, μεταξύ του Διοικητικού Συμβουλίου και του καλλιτεχνικού Διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Διαπιστώθηκε και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ότι υπήρχε αδήριτη ανάγκη να διαχωριστούν οι αρμοδιότητες, διοίκησης, και οικονομικής διαχείρισης από αυτές της καλλιτεχνικής διεύθυνσης.

Την πρόταση αυτήν του Δ.Σ. φαίνεται πως αποδέχθηκε κατ αρχήν ο Στέφανοις Λαζαρίδης, έθεσε όμως ως όρο η επιλογή των προσώπων, που θα ανελάμβαναν τις αρμοδιότητες αυτές, να γίνεται αποκλειστικά από τον ίδιο..

Το έργο αυτό το έχουμε ήδη δει στις κρατικές σκηνές και στο ΚΘΒΕ.
Ο Καλ.. Διευθυντής επιλέγει τον αναπληρωτή Καλ. Διευθυντή-όταν αποφασίσει την πλήρωση της θέσης αυτής, πράγμα σπάνιο- αλλά και όταν το κάνει η επιλογή μετατρέπει τον αναπληρωτή σε απλό διεκπεραιωτή και βοηθό σε δευτερεύοντα θέματα, αφού δεν καθορίζονται εκ του Νόμου αρμοδιότητες, οπότε ο καλ. Διευθυντής καθορίζει τα όρια και τον ρόλο του αναπληρωτή.

Ο δε διοικητικός-οικονομικός αναπληρωτής Διευθυντής, εάν είναι πρόσωπο της επιλογής του Δ.Σ. – όπως ο Νόμος ορίζει - θα περιθωριοποιηθεί ουσιαστικά με την μη παραχώρηση αρμοδιοτήτων από τον Καλ. Διευθυντή , κυρίως όμως με την ακύρωση του ρόλου του.

Κι όμως. Η παρουσία των δύο αυτών προσώπων- στην Λυρική ζητούν την αυτόνομη λειτουργία τους ως Διευθυντών με δεδομένες, θεσμοθετημένες αρμοδιότητες- θα έλυνε ζωτικά και κρίσιμα προβλήματα διοίκησης-διαχείρισης , που ταλανίζουν τις κρατικές σκηνές. Η διοίκηση-διαχείριση-διεύθυνση τους, που τώρα ανατίθεται σε πρόσωπα με λαμπρή κατά κανόνα, καλλιτεχνική παρουσία και με ιστορία,, αλλά με ελάχιστη ή ανύπαρκτη προηγούμενη εμπειρία σε ζητήματα διοίκησης και οικονομικής διαχείρισης και φυσικά χωρίς καμία απολύτως σχετική παιδεία..

Εν έτει λοιπόν 2007, απαιτείς από ένα αξιόλογο σκηνοθέτη, ή ηθοποιό, ή θεατρικό συγγραφέα – αυτά είναι τα μόνα προσόντα σύμφωνα με τον Νόμο- να διοικεί αποτελεσματικά, να διαχειρίζεται επιτυχημένα, ένα τεράστιο δημόσιο οργανισμό, σχεδόν μια ΔΕΚΟ από άποψη προσωπικού και οικονομικών μεγεθών, να τον εξυγιάνει, να επιτύχει συνεργασία και εργασιακή ειρήνη και ταυτόχρονα να σχεδιάζει και να υλοποιεί ένα τεράστιο, κατά κανόνα, καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Το πως γεννήθηκε το θεσμικό αυτό ανοσιούργημα- προϊόν συναλλαγής και διανομής ιματίων των κρατικών σκηνών-, το έχω επισημάνει σε παλαιότερα Σημειώματά μου.

Υ.Γ. Μάταια αναζήτησα στις πολιτιστικές σελίδες του σημερινού ημερήσιου τύπου της Θεσσαλονίκης, το παραμικρό για την κρίση που ξέσπασε στην Εθνική Λυρική Σκηνή, αντίθετα από το Αθηναϊκό, που αφιέρωσε σχόλια και πρόσθετες πληροφορίες.

Να συμπεράνω ότι κρίθηκε δευτερεύουσα είδηση; Μάλλον στο ωράριο των τοπικών πολιτιστικών συντακτών, πρέπει να αναζητήσουμε την απάντηση.