Μία "Mπιενάλε όλων των Τεχνών", μια πρόταση με ενδιαφέρον

Ο Βαγγέλης Δημητρίου, άλλοτε κορυφαίο τοπικό στέλεχος της Ν.Δ., γνωστός περισσότερο ως ένας από τους πλέον επιτυχημένους αντιδημάρχους Καθαριότητας, αποχώρησε πρόσφατα από τις δραστηριότητες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, επειδή όπως υποστηρίζουν οι πληροφορίες, επιθυμεί να ασχοληθεί με την κεντρική πολιτική.

Έχοντας λοιπόν έναν στόχο όπως αυτόν, ήταν αναμενόμενο να «εμπλακεί» και στις συζητήσεις, περί «οράματος» για την Θεσσαλονίκη, περί ενός αναγκαίου Στρατηγικού Σχεδίου, κλπ κλπ.

Αυτό βέβαια έχει καταντήσει πλέον ρουτίνα σ αυτήν την πόλη.

Η μεγαλύτερη φιλολογία των τελευταίων χρόνων, η αγαπημένη «καραμέλα» όλων σχεδόν των δημόσιων προσώπων της Θεσσαλονίκης, συμπεριλαμβάνει απαραίτητα και το κεφάλαιο του «μέλλοντός μας».

Μου έκανε λοιπόν εντύπωση η πρόταση που παρουσίασε σε συνάντησή του με δημοσιογράφους ο Β. Δημητρίου, μια πρόταση για τον πολιτισμό, αλλά και την ανάπτυξη και το μέλλον της Θεσσαλονίκης.

Προτείνει λοιπόν μια διαφορετική «Μπιενάλε όλων των Τεχνών», ουσιαστικά προτείνει την καθιέρωση μιας εκδήλωσης, όπως της Μπιενάλε των Νέων καλλιτεχνών της Μεσογείου, του 1986, που προκάλεσε εκείνη την πρωτοφανή και ανεπανάληπτη κινητοποίηση της πόλης.

Αναφέρει μάλιστα το Μπιλμπάο ως παράδειγμα και φυσικά στον ρόλο που έπαιξε η ανέγερση εκεί του Μουσείου Guggenheim, που άλλαξαν ριζικά τις προοπτικές και το μέλλον της πόλης.

Να επισημάνω λοιπόν ως πρώτη σκέψη, ότι έχουμε ευτυχώς αρχίσει να προσβλέπουμε σε πόλεις-πρότυπα, κοντά στα δεδομένα της Θεσσαλονίκης, κυρίως ότι ο πολιτισμός και οι καλές τέχνες, μπορούν να αποτελέσουν ζωτικό στοιχείο και όρο της γενικότερης οικονομικής ανάπτυξης της πόλης, υπό την απαράβατη προϋπόθεση βέβαια ότι θα αντιμετωπιστούν με τον ρεαλισμό την λογική και επιλογές μιας σύγχρονης εποχής και όχι με τα γνωστά ιδεολογήματα και τις αυταπάτες, που καταδυναστεύουν και αποπροσανατολίζουν την Θεσσαλονίκη.

Η ιδέα έχει ενδιαφέρον. Και οι πρώτοι που πρέπει να την εξετάσουν με σοβαρότητα και σε βάθος είναι τα στελέχη και παράγοντες των καλλιτεχνικών και πολιτιστικών οργανισμών της Θεσσαλονίκης.

Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει αίσθηση και λογική πόλης, αποδέσμευση από την κυριαρχούσα- δυστυχώς- αντίληψη της απομόνωσης και της ιδιοκτησίας, που χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια την πολιτική των πολιτιστικών φορέων, αλλά και της αυτοδιοίκησης.