Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, εμφανίστηκε απροειδοποίητα...

Βρισκόμασταν λοιπόν στην είσοδο, αν μπορώ να αποκαλέσω έτσι, ένα τεράστιο φαράγγι, που απλωνόταν μπροστά μας, του απροσπέλαστου Σβανέτι,με την καταιγίδα να μας απειλεί, αλλά να μην μας τρομάζει ακόμη.

Το τοπίο εντυπωσιακό, αλλά ειρηνικό και μεγαλοπρπές, δεν μας υποψίαζε για τίποτε άλλο, παρά για ένα "παραμυθένιο" ταξίδι στο άγνωστο, στην περιπέτεια..

Ο δρόμος προχωρούσε άλλοτε δεξιά, άλλοτε αριστερά από τον χείμαρρο, έχοντας από πάνω του τα απόκρημνα βουνά και τα βράχια.Ο χείμαρρος,ένας από τους χιλιάδες, που κατεβαίνουν από τα χιονισμένα υψώματα για να καταλήξουν στο γιγαντιαίο φράγμα λίγο παρακάτω, μας προκαλούσε θαυμασμό, ώστε κάποιες στιγμές να σταματούμε για να απολαύσουμε τα σημεία, όπου μεταβαλλόταν σε καταρράκτη, μικρότερο ή μεγαλύτερο, αλλά πάντοτε εντυπωσιακό.







Η βροχή συνεχιζόταν ασταμάτητα και μάλιστα δυνάμωνε ο ειρηνικός χείμαρος,από τα λυωμένα χιόνια άρχισε να αγριεύει, να θολώνει καθώς δεχόταν και τα νερά της βροχής. Σταδιακά άρχισε να πέφτει και το σούρουπο.


Τα επόμενα δύο περιστατικά, που έπρεπε να μας βάλλουν σε σκέψεις, πέρασαν γρήγορα, σχολιάστηκαν επιφανειακά,αλλά στο βάθος του μυαλού μας, άφησαν ερωτηματικά, που όμως δεν συζητήσαμε, δεν σχολιάσαμε..

Από φόβο;

Το πρώτο. Με έκπληξη διαπιστώσαμε πως η Ελληνική- όπως νομίζαμε- συνήθεια να γεμίζουμε τους δρόμους της υπαίθρου και κυρίως στα επικίνδυνα σημεία τους με τα κακοκατασκευασμένα "εκκλησάκια", που υποδηλώνουν την άθλια οδήγηση και συνεπώς τα δυστυχήματα, έχει κατά κάποιο τρόπο "διεθνοποιηθεί!..

Στον δρόμο συναντήσαμε αρκετές από αυτές τις κατασκευές, που όμως σχολιάστηκαν με τον γνωστό ειρωνικό και χλευαστικό τρόπο..

Ένα επόμενο περιστατικό είχε τόσο δραματικό χαρακτήρα, που από μόνο του περιόρισε τις σκέψεις μας .

Ενώ έβρεχε καταρρακτωδώς, και σχεδόν η ορατότητρα είχε περιοριστεί βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά στην απροσδόκητη για την άγρια περιοχή εικόνα ενός σταματημένου αυτοκινήτου, στην άκρη του γκρεμού, γύρω από το οποίο ήταν συγκεντρωμένοπι 5-6 νεαροί άνδρες. Στο καπώ του αυτοκινήτου υπήρχαν ποτηράκια, ένα μπουκάλι και ένας αδιευκρίνιστος μεζές. Υπό βροχήν και αμίλητοι οι άνθρωποι- σκιές σχεδόν- συζητούσαν , τσούγκριζαν τα ποτήρια και ατένιζαν το βάραθρο.

Ο Μαλχάζ μας εξήγησε το περιστατικό. Ο φίλος τους χάθηκε στο σημείο εκείνο από αυτοκινητιστικό δυστύχημα...

Και κατά την συνήθεια που υπάρχει, οι φίλοι δίνουν ένα ραντεβού εκεί, τα πίνουν, συζητούν και του λένε τα νέα της χρονιάς που πέρασε...

Εάν όμως τα δραματικά αυτά περιστατικά , μας ξεγέλσαν και μας παρέσυραν μακρυά από την πραγματικότητα και τα επερχόμενα προβλήματα, δεν συνέβη το ίδιο και με την εικόνα, την αγριότητα και τον εκκωφαντικό θόρυβο, του αναγκαστικού συνοδού μας, του ποταμού..

Είχαμε μπει βαθειά στα σκοτεινά, ούτως ή άλλως φαράγγια, η βροχή συνεχιζόταν χωρίς διακοπή, και είχε πέσει πεια η νύχτα, όταν η καταιγίδα ξέσπασε από πάνω μας σαν κεραυνός.

Η διαδρομή έγινε σχεδόν αδιαπέραστη. Από την βροχή, που δεν άφηνε καμιά δυνατότητα να ξεξωρίσεις τον δρόμο, παρά μόνο ελάχιστα μέτρα μπροστά, αδιαπέραστα σκοτάδια δεξιά και αριστερά και μετά ήρθαν οι κατολισθήσεις και το ξερίζωμα των δέντρων, να κάνουν σχεδόν αδύνατη την συνέχιση της πορείας...

Χρειάστηκε να κατεβούμε από το αυτοκίνητο όλοι, εκτός από τον οδηγό, για να μετακινήσουμε τους πεσμένους κοσρμούς των δέντρων, ή τις πέτρες, που δεν μπορούσε να ξεπεράσει το τζιπ.

Αλλά αυτό δεν ήταν εύκολο πάντα...Τα πεσμένα δέντρα ήταν τεράστια, και το τζίπ μπορούσε να περάσει από πάνω τους μόνο εάν πλησίαζε επικίνδυνα στο χείλος του γκρεμού. Το σκοτάδι δεν μας επέτρεπε να καταλάβουμε την αντοχή του δρόμου, ύστερα από την πολύωρη βροχόπτωση.

Ακόμη και εμείς που βρισκόμασταν στον δρόμο αδυνατούσαμε να αντιληφθούμε τι κρεμόταν από πάνω μας...Ευτυχώς. Γιατί όταν την μεθεπόμενη, κατά την επιστροφή μας αντικρύσαμε τους πανύψηλους βράχους, κάθετα πάνω από τον δρόμο, ανατριαχιάσαμε και μόνο τότε συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε όντως Άγιο!...

Μόνο μια συμβουλή δόθηκε στον οδηγό. Ακόμη και αν έβλεπε να κατακυλά μπροστά του βράχος, να μην επειχειρήσει να τον αποφύγει στρίβοντας δεξιά ή αριστερά..

Σ όλο αυτό το διάτημα των δύο τουλάχιστον ωρών, δεν συναντήσαμε άνθρωπο, φως, πινακίδα..Οτιδήποτε τέλος πάντων που θα αποδείκνυε ότι κινούμαστε σε μια περιοχή, όπου κάποια βοήθεια θα μπορούσε να μας δοθεί

Μόνο σε μια στροφή αντικρύσαμε μια παμπάλαιη πινακίδα, στα Γεωργιανά και τα ...Ρωσικά, που μάλλον θα αναφερόταν σε κάποιο χωριό. Αλλά τα αδιαπέρστασ σκοτάδια δεν έφηναν την παραμικρή ελπίδα για κάτι τέτοιο..

Αυτό όμως ήταν αρκετό για να δώσει την δυνατότητα στον ηρωϊκό Μαλχάζ να επικοινωνήσει με τον επίσκοπο στην Μέστια και να του πεί που είμαστε.

"Εντάξει, είστε στον σωστό δρόμο", το καθησύχασε.. "Θα είστε στην Μέστια σε τέσσερις ώρες περίπου"!...

Λοιπόν χρειάστηκαν ακριβώς τέσσερις ώρες, για να φτάσουμε τα μεσάνυχτα περίπου στην κατασκότεινη Μέστια. Η καταιγίδα είχε αποκόψει τα καλώδια του ηλεκτρικού και είχε βυθίσει ολόκληρο το Σβανέτι στο σκοτάδι. Γι αυτό και δεν συναντήσαμε, ούτε είδαμε και την ελάχιστη έστω εικόνα ζωής σ όλη αυτήν την διαδρομή.

Με την τηλεφωνική -ζήτω τα κινητά- καθοδήγηση του επισκόπου, μπήκαμε στην πλατεία του χωριού, από όπου μας παρέλαβε και μας οδήγησε στο κτίριο του επισκοπίου ένας νέος οδηγός.

Κτίριο, σκάλες και αίθουσες φωτιζόταν από κεριά, το περιβάλλον αυθεντικό Αγγελοπουλικό, η υποδοχή θερμή και η φιλοξενία εγκάρδια..

Μας πέρασαν στο διπλανό χώρο, όπου μας περίμενε ένα έτοιμο τραπέζι και αμέσως μετά μας έδειξαν τα δωμάτιά μας. Τα φώτιζε μόνο μια καντήλα. Αρκετή για να κινηθούμε στον χώρο, να βρούμε το κρεβάτι και επι τέλους μετά από 10,5 ώρες ταξίδι και περιπέτειες, να βάλουμε το κεφάλι μας σε ένα σίγουρο μαξιλάρι!..

Αλλά την επόμενη ξημέρωσε μια ηλιόλουστη ημέρα, με πεντακάθαρη ατμόσφαιρα, που μας επέτρεψε να θαυμάσουμε την Μέστια, την πρωτεύουσα του Σβανέτι και να αποζημιωθούμε με το παραπάνω για τα δεινά της νύχτας!...