Η ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ ΤΟΥ ΚΘΒΕ :Και οι κρίνοντες κρίνονται...

Η θεατρική κριτική, όπως και κάθε κριτική, βρίσκεται στο στόχαστρο των δημιουργών, σκηνοθετών, ηθοποιών, σκηνογράφων κλπ, από τότε που ανακαλύφτηκε.

Όποιος την παρακολουθεί, και ταυτόχρονα παρακολουθεί και το θεατρικό έργο, που βρέθηκε στο στόχαστρό της , αντιλαμβάνεται συχνά εξόφθαλμες σκοπιμότητες, προσωπικές πικρίες και υστεροβουλίες, και ακόμη συχνότερα μια χωρίς όρια επίδειξη γνώσεων.

Γι αυτό και ένα ασφαλές κριτήριο παραμένουν οι γενικές πληροφορίες εν είδει ρεπορτάζ, που συνοδεύουν την παραγωγή, συντελεστές, σκηνοθετική προσέγγιση, πρωταγωνιστές και βέβαια οι πρώτες εντυπώσεις εκείνων, που είδαν το συγκεκριμένο έργο.

Διαφορετικά μπορείς να βρεθείς ανάμεσα σε δύο εντελώς αντίθετες εκτιμήσεις και κρίσεις και τότε, όπως συμβαίνει και στην κινηματογραφική κριτική, καταφεύγεις στον κριτικό «σου», σε αυτόν δηλαδή, που γενικά σε εκφράζει ως άποψη, ως αισθητική, ως αξιολόγηση προσώπων και έργων.

Μια τέτοια κατάσταση αντιμετώπισα με την «Λυσιστράτη» του ΚΘΒΕ.

Δεν την είδα, καθώς απουσιάζω από την Θεσσαλονίκη, ελπίζω όμως να τα καταφέρω , όταν παραδοσιακά η θερινή παραγωγή του ΚΘΒΕ, επιστρέψει για λίγες ημέρες και πάλι στο «Δάσος», ολοκληρώνοντας εκεί την καλοκαιρινή της περιοδεία.
Γράφει λοιπόν ο Βασίλης Αγγελικόπουλος –πολιτιστικός συντάκτης-, αλλά επί παντός σχολιαστής, για την φετινή παραγωγή του ΚΘΒΕ:
«Ζητείται κατεπειγόντως σκηνοθέτης για Αριστοφάνη. Κοινοτοπίες, αηδίες και ξεράσματα και, το χειρότερο, ισοπέδωση όχι μόνο του ποιητικού, αλλά ακόμη και του κωμικού στοιχείου του Αριστοφάνη, για χάρη της μπαλαφάρας, απεργάζονται ακόμη και οι σκηνοθετούντες σε κρατικά θέατρα. Η «Λυσιστράτη» του ΚΘΒΕ: Νυν υπέρ πάντων το χάχανο. Σκέφτομαι πάντα τους νέους, που έρχονται για πρώτη φορά σ επαφή μ ένα κλασσικό έργο, μέσω μιας τέτοιας προδοτικής παράστασης»

Στην ίδια εφημερίδα, ο γνωστός κριτικός θεάτρου Σπύρος Παγιατάκης, που δεν χαρίστηκε ποτέ στο ΚΘΒΕ, ακόμη και όταν διατελούσε μέλος του Διοικ. Συμβουλίου του, σε επίσημη κριτική στην σχετική στήλη γράφει μεταξύ άλλων:

«Το γνωρίζω ότι δεν είναι σωστό. Έχω όμως και εγώ κάποιες προκαταλήψεις. Ύστερα από μερικές δεκαετίες στη θεατρική κριτική είναι μοιραίο να έχει διαμορφώσει κανείς κάποιες συγκεκριμένες απόψεις για σύνολα, καταστάσεις και δημιουργούς.
Αλλιώς λοιπόν την περίμενα την τελευταία αριστοφάνεια Λυσιστράτη, που παρουσίασε το ΚΘΒΕ στην Επίδαυρό σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ιορδανίδη κι αλλιώς μου εμφανίστηκε.
Πολύ καλύτερη απ ό,τι υπολόγιζα γνωρίζοντας ανθρώπους και πράγματα.
Κατ αρχάς η ίδια η Λυσιστράτη : η τηλεοπτική Ράνια Λοϊζίδου, ήταν ανέλπιστα καλή.
………………………………………………………………………….
«Είδα την παράσταση στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων, όπου η ακουστική δεν είναι βέβαια η άψογη ακουστική της Επιδαύρου. Η χυμώδης παρουσία της σ έναν ιδιαίτερα δύσκολο ρόλο ήταν αποφασιστική».
………………………………………………………………………….
«Ο πλέον εκμεταλλεύσιμος ρόλος για μια ηθοποιό είν΄εδώ αυτός της Κλεονίκης. Όπου στη συγκεκριμένη περίπτωση έλαμψε, δίχως να εκπλήξει η Μίνα Αδαμάκη, η οποία πατούσε με σιγουριά στις ευκολίες, στις οποίες έχει εντρυφήσει εδώ και αρκετό καιρό.
………………………………………………………………………….
« Γενικά ήταν μια πολύ καλύτερη Λυσιστράτη απ ό,τι την περίμενα, με δύο κεφάτους και ευρηματικά καλοδιδαγμένους χορούς από τον Ισίδωρο Σιδέρη. Η Χατζηδακικοφέρουσα μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη σημαντική προσφορά στην παράσταση, όπως και τα μοντερνο-παρδαλά κοστούμια του Γιάννη Μεντζικώφ, που κατάφεραν μία νίκη: δεν μπερδεύτηκαν με το υπερβολικά φλύαρο σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά».
…………………………………………………………………………….
«Η μετάφραση του Γιάννη Βαρβέρη ήταν το στέρεο έδαφος, όπου οικοδομήθηκε η παράσταση. Σε μια εποχή, τη σημερινή, όσο η γλώσσα μας εξελίσσεται κι όπου ειδικά οι μεταφράσεις του Αριστοφάνη, παλιώνουν με απίστευτη ταχύτητα, η επίσης απίστευτα σημερινή μετάφραση του – ποιητή- Γιάννη Βαρβέρη ήταν ανάμεσα στους άσσους τούτης της Λυσιστράτης».

Αυτά ανάμεσα και σε άλλα εξ ίσου ενδιαφέροντα.

Χρήσιμο κρίνω, να προσθέσω εδώ και την άποψη ενός θεατή, που παρακολούθησε την παράσταση στην Επίδαυρο:

«Σύμφωνα με το πρόγραμμα, το θεατρικό έργο που πήγαμε να δούμε, ήταν η …(άμοιρη) Λυσιστράτη. Αντ αυτής όμως παρακολουθήσαμε μια κακόγουστη εμπορικών προδιαγραφών «επιθεώρηση».
Κρίμα για τους καλούς ηθοποιούς, που ερμήνευσαν τους ατυχείς (σκηνοθετικά) ρόλους, κρίμα για το θέατρο της Επιδαύρου και για όσους ταξιδεύσαμε έως εκεί».

Λοιπόν να και μερικοί ακόμη λόγοι, να πάμε στις τελευταίες παραστάσεις της Λυσιστράτης, στο Δάσος.
Ευκαιρία να «κρίνουμε» τους κριτικούς, ερασιτέχνες, επαγγελματίες και απλούς θεατές…