Η ΛΥΔΙΑ ΚΟΝΙΟΡΔΟΥ, καλλιτεχνική Διευθύντρια στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας...

Η Λυδία Κονιόρδου. Μεγάλη καλλιτέχνης, ηθοποιός και σκηνοθέτης, κάνει τώρα ένα μεγάλο και τολμηρό άλμα.
Αναλαμβάνει την Διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες για τον θεσμό των ΔΗΠΕΘΕ, που όπως είναι γενικά αποδεκτό,έχει προ πολλού εξαντλήσει την αρχική δυναμική του, και σε μια πόλη, όπου το Δημοτικό Θέατρο αντιμετώπισε ήδη πολλά, αλλά το σημαντικότερο και δομικά προβλήματα.

Και όμως η Κονιόρδου, μιλώντας για τα ΔΗΠΕΘΕ δηλώνει:

«Αντιθέτως, νιώθω ότι μπορώ να βοηθήσω να επανατοποθετηθεί σε νέες βάσεις. Πιστεύω πολύ σ αυτόν τον θεσμό. Μόνο που χρειάζεται ριζική αναμόρφωση».

Εάν δεν είχαν προηγηθεί οι λαμπρές παραστάσεις του «Θεσσαλικού» με τον Κώστα Τσιάνο ( Ηλέκτρα, Ιφιγένεια) και εάν δεν είχε την γνωστή πετυχημένη επίσης θητεία της στο ΔΗΠΕΘΕ Βόλου, η δήλωση αυτή θα ηχούσε ως ακατανόητη και πιθανόν δονκιχωτική.

Παρ όλα αυτά, όσοι γνωρίζουν τα προβλήματα, τα αδιέξοδα και και τους αγώνες των ΔΗΠΕΘΕ, συχνά στα όρια της επιβίωσης, αναρωτιούνται που στηρίζει αυτήν την αισιοδοξία και την αυτοπεποίθηση της η Λυδία Κονιόρδου.

Μήπως στην θεσμοθέτηση του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού , του γνωστού ΕΚΕΘΕΧ, που πρόσφατα απέκτησε το πρώτο Διοικητικό του Συμβούλιο, και του οποίου ένας από τους πλέον σημαντικούς στόχους, θα είναι η επαναξιολόγηση και επεξεργασία των νέων προγραμματικών συμβάσεων με τα ΔΗΠΕΘΕ;

Ασφαλώς πρόκειται για μια από τις πλέον κρίσιμες πτυχές των προβλημάτων των ΔΗΠΕΘΕ, αφού εξασφαλίζει την σταθερή και έγκαιρη κρατική επιχορήγηση προς αυτά. Αλλά ακόμη και αν λυθεί και με τον καλύτερο τρόπο το πρόβλημα αυτό, θα είναι αρκετό ώστε να απελευθερωθούν τα ΔΗΠΕΘΡΕ από την άγονη, συχνά παρεμβατική και πελατειακή λογική των τοπικών Δήμων;

Γιατί εκεί βρίσκονται πιστεύω οι βασικές αιτίες , που έχουν σταδιακά οδηγήσει τον ελπιδοφόρο αυτόν καλλιτεχνικό και πολιτιστικό θεσμό της Μελίνας Μερκούρη,σε μαρασμό και απέτρεψαν την ανάπτυξη, την άνθηση και την οριστική κατοχύρωσή τους ως ισχυρών θεσμών της Τοπικής πολιτιστικής ανάπτυξης.

Οικονομικά προβλήματα, παρεμβάσεις, άσχετοι και ακατάλληλοι συχνά ανίδεοι τοπικοί παράγοντες, στους οποίους ανατίθεται η εποπτεία του θεάτρου, πιέσεις για τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο του ρεπερτορίου, οδηγούν τους καλλιτεχνικούς διευθυντές στην ανασφάλεια, στην αδυναμία κατάρτισης ενός μεσοπρόθεσμου έστω προγραμματισμού και τελικά στην απογοήτευση και την έξοδο.

Δεν αρκεί συνεπώς μόνο η ρύθμιση και επαναδιατύπωση των όρων των προγραμματικών συμβάσεων ΔΗΠΕΘΕ-ΥΠΠΟ.
Δεν αρκεί δηλαδή το έργο του ΕΚΕΘΕΧ, ακόμη και αν επιτελεσθεί με τον πιο αντικειμενικό και αξιοκρατικό τρόπο.

Οφείλει η πολιτεία, εν προκειμένω το ΥΠΠΟ, να επανεξετάσει τον ίδιο τον θεσμό και να του εξασφαλίσει εκτός της σταθερής χρηματοδότησης και τους όρους της ελεύθερης, χωρίς πιέσεις και παρεμβάσεις, καλλιτεχνική δημιουργία. Να εξασφαλίσει με λίγα λόγια του όρους, που θα επιτρέψουν και θα προκαλέσουν σημαντικές προσωπικότητες του θεάτρου, να ασχοληθούν με το θέατρο στην περιφέρεια.

Αυτό είναι στοιχειώδης όρος άσκησης εθνικής πολιτικής για το θέατρο.