ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΛΟΪΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, στην πορεία προς την 11η Νοεμβρίου.

Παραβλέπω την εκρηκτική επικαιρότητα, η οποία βρίσκεται έτσι κι αλλιώς σε εξέλιξη, για να επισημάνω κάποιες πτυχές, της πορείας προς την 11η Νοεμβρίου.

Και κυρίως εκείνη, που από το σύνολο των κορυφαίων στελεχών, κρίθηκε ως η πρωταρχική προϋπόθεση μιας πολιτικής διαδικασίας εκλογής προέδρου, ως αυτονόητη και αδιαμφισβήτητη εφαρμογή θεσμικών κατακτήσεων ενός σοσιαλιστικού κόμματος.

Δηλαδή την παρουσίαση των ιδεολογικών και πολιτικών θέσεων του κάθε υποψηφίου ενώπιον της Εθνικής Συνδιάσκεψης, ώστε να πληροφορηθούν τα στελέχη και τα μέλη, εν πάσει περιπτώσει οι μετέχοντες της Εθνικής Συνδιάσκεψης του ΠΑΣΟΚ, τι σκέφτεται, τι εκπροσωπεί, τι προτείνει κάθε υποψήφιος πρόεδρος.

Πολύ καλά μέχρι εδώ.

Όμως έρχεται η πραγματικότητα ότι τελικά όλοι αυτοί που θα συγκεντρωθούν, εκπροσωπούν ένα ελάχιστο τμήμα της βάσης του κινήματος, των μελών, των ψηφοφόρων και των φίλων, εν τέλει των χιλιάδων πολιτών, που θα κληθούν να επιλέξουν τον νέο πρόεδρο.

Ο διάλογος ενώπιον της κοινωνίας μεταξύ των υποψηφίων αποκλείστηκε, την απέσυρε μάλλον και εκείνος που τον πρότεινε, ίσως γιατί χρησιμοποίησε την φθαρμένη και ελάχιστα αξιόπιστη λέξη «ντιμπέϊτ».

Και στο σημείο αυτό, νομίζω πως έχει το ενδιαφέρον της μια μικρή αναφορά στα στοιχεία μιας έρευνας που πραγματοποίησε μεταξύ των μελών του περυσινού Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ το ΙΣΤΑΜΕ και η Metron Analysis, καταγράφοντας ιδεολογικοπολιτικές τοποθετήσεις των στελεχών, που πάνω κάτω θα μετάσχουν και στην Εθνική Συνδιάσκεψη.

Το 84% των ερωτηθέντων λοιπόν, πιστεύουν ότι η πάλη των τάξεων καθορίζει την εξέλιξη των σύγχρονων κοινωνιών.

Το 57% δηλώνει ότι έλκονται από το Σουηδικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, το 34% από το Γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα και μόλις ένα ισχνό 5% από το Βρετανικό Εργατικό κόμμα.

Το 54% των ερωτηθέντων τοποθετούν ιδεολογικά τον εαυτό τους στην σοσιαλδημοκρατία, το 26% στον σοσιαλισμό-μαρξισμό, ενώ ένα μικρό αλλά αξιοσημείωτο ποσοστό προερχόμενο από τις ηλικίες μεταξύ 18-44 ετών, τοποθετεί τον εαυτό του στο δημοκρατικό κέντρο.

Τι μας δείχνουν όλα αυτά;

Θα έλεγα κατ αρχήν πως οι σύνεδροι εκείνου του Συνεδρίου, «ζουν στον κόσμο τους», ή τουλάχιστον ζουν στην δεκαετία του 70, την ηρωική ιδεολογικά εποχή του ΠΑΣΟΚ.
Δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί τίποτε από την μεγάλη ιδεολογική και κοινωνική ανατροπή ,που ακολούθησε την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, από την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης, την απελευθέρωση των αγορών την συμμετοχή της χώρας σε ένα υπερεθνικό οργανισμό, την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου βέβαια δεν κυριαρχεί ο σοσιαλισμός, αλλά ο καπιταλισμός.

Δείχνουν να αγνοούν αυτό που ξεκάθαρα προέκυψε από την πρόσφατη απόπειρα «αντιγραφής» του περίφημου Σουηδικού μοντέλου, ότι δηλαδή, οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες των δύο χωρών, έχουν τέτοια μεγάλη απόσταση, που μια οποιαδήποτε απόπειρα αντιγραφής, είναι μια καθαρή ουτοπία.

Δείχνουν να αγνοούν την βαθιά κρίση στην οποία έχει περιπέσει το Σοσιαλιστικό κόμμα της Γαλλίας, σε αντίθεση με τις επιτυχίες του Βρετανικού Εργατικού κόμματος.

Θα μπορούσαν θαυμάσια να έχουν αυτές τις αντιλήψεις, εάν επρόκειτο για τα μέλη μιας Λέσχης ιδεολογικού προβληματισμού
και όχι για τα στελέχη ενός κόμματος που διεκδικεί να είναι ένα πλειοψηφικό ρεύμα, που θα το φέρει στην εξουσία;, για να κάνει πράξη το πρόγραμμά του.

Πως λοιπόν θα συμβιβάσει μια αρεστή αριστερή ιδεολογία, με ένα πλειοψηφικά αποδεκτό κυβερνητικό πρόγραμμα, χωρίς να κατηγορηθεί για άλλη μια φορά πως συνεχίζει να μιλά αριστερά και να πράττει δεξιά;

Κρίσιμο ερώτημα, στο οποίο ευτυχώς δεν θα κληθούμε να απαντήσουμε εμείς.