ΕΦΥΓΕ ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΕΛΗΣ..

Ο Δημήτρης Καρέλης.
Η εμβληματική μορφή της Θεσσαλονίκης, που υπηρέτησε με αφοσίωση, με πάθος, με ευγένεια μοναδική, την Τέχνη, το θέατρο, το ΚΘΒΕ, την πόλη του.

Έζησε τις λαμπρές περιόδους του θριάμβου του Κρατικού Θεάτρου, ως πρωταγωνιστής, αλλά και τις θλιβερές ως απλός στρατιώτης, έτοιμος να δεχθεί κάθε ρόλο, κάθε θέση, αλλά και κάθε θυσία.

Συνέδεσε το όνομά του με τα πιο λαμπρά έργα της ελληνικής και ξένης δραματουργίας, έδωσε σάρκα και οστά, φωνή και πάθος, στον Αίμωνα, στον Ορέστη, στον Ρωμαίο, στον πρίγκιπα Μίσκιν.

Διδάχθηκε και δίδαξε περισσότερους από 170 ρόλους, υπό την καθοδήγηση των ιερών τεράτων της ελληνικής θεατρικής σκηνοθεσίας του Σωκράτη Καραντινού, του Κωστή Μιχαηλίδη, του Τάκη Μουζενίδη, του Σπύρου Ευαγγελάτου, του Μίνου Βολανάκη, του Γιώργου Σεβαστίκογλου, και όλων σχεδόν των σκηνοθετών της νεότερης γενιάς.
Κυκλοφορούσε στην Θεσσαλονίκη, κυρίως στο ιστορικό της κέντρο, εν μέσω φίλων, του κοινού που τον λάτρευε και τον αγαπούσε, των Θεσσαλονικέων, που έβλεπαν στο πρόσωπο του έναν αυθεντικό εκπρόσωπο του καλού εαυτού τους.
Οι συναντήσεις μαζί του, κατά την διάρκεια των είκοσι τελευταίων χρόνων, ήταν πάντα μια ενδιαφέρουσα ανάπαυλα ηρεμίας, της χαράς των διηγήσεών του και των αναμνήσεων σαράντα χρόνων ενεργού παρουσίας, σχεδόν εμμονής στο Κρατικό, και την Θεσσαλονίκη.

Στις δύσκολες στιγμές, είχε το χάρισμα, να λέει λίγα, να υπαινίσσεται δια της σιωπής και κυρίως του βλέμματός του πολύ περισσότερα.

Μέσα στην βαθειά μου λύπη για τον απροσδόκητο χαμό του, ζω με την κρυφή μικρή ικανοποίηση, την ανακούφιση, πως στάθηκα δίπλα του στις δύσκολες στιγμές της καλλιτεχνικής του διαδρομής, ιδιαίτερα των τελευταίων χρόνων.
Έδωσα μια άτυχη για την εξέλιξή της μάχη να τον τιμήσει η πολιτεία αναθέτοντας του τα καθήκοντα του αναπληρωτή καλλιτεχνικού Διευθυντή στο ΚΘΒΕ, τιμώντας έτσι στο πρόσωπό του όλους εκείνους που επί δεκαετίες στέκονται στο σανίδι του ΚΘΒΕ, στα παρασκήνια, στο υποσκήνιο, στους διαδρόμους και τα εργαστήριά του, αφοσιωμένοι, σχεδόν ερωτευμένοι με τον μαγικό του κόσμο.

Αλλά όπως σε όλες τις καλλιτεχνικές οικογένειες, υπάρχει και στο ΚΘΒΕ , πίσω από τα φώτα, την μουσική, τα κοστούμια και το μακιγιάζ, και η σκληρότητα, ο φθόνος , ο φόβος, η ανασφάλεια.

Μένω με την πικρή γεύση της μη πραγματοποίησης της συνάντησης που συμφωνήσαμε μια μέρα νωρίτερα,, «έτσι απλώς να τα πούμε»...
Τον αποχαιρετώ με συγκίνηση, με νοσταλγία και με τιμή.
Τον συνοδεύει και τον κατευοδώνει η πόλη που αγάπησε, το Κρατικό που υπηρέτησε, η Τέχνη που ανέδειξε.