Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, από τα προγράμματα των κομμάτων,προάγγελος χειρότερων ημερών..

Όταν ο κονιορτός των εκλογών κατακαθίσει, κάτι που πολύ αργά θα συμβεί αυτήν την φορά, αν συμβεί, θα μπορούμε να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε πάνω στο χωρίς προηγούμενο γεγονός, της πλήρους απουσίας του Πολιτισμού, από την εκλογική αντιπαράθεση.

Απίστευτο και όμως αληθινό.
Τα δύο κόμματα «εξουσίας» δεν παρουσίασαν ούτε μία παράγραφο για τον Πολιτισμό στα προγράμματά τους και για να κυριολεκτήσω, ούτε μία λέξη!..
Ο Πολιτισμός απουσίασε και από το τρίωρο ντιμπεϊτ των αρχηγών.

Είναι φανερό πως άκουσαν και στην περίπτωση αυτή τους «επικοινωνιολόγους» τους, που τους διαβεβαίωσαν πως ο πολιτισμός δεν προκαλεί το παραμικρό ενδιαφέρον στους εκλογείς, συνεπώς και τα σχετικά προγράμματα δεν έχουν οποιαδήποτε «εκλογική» βαρύτητα.

Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως μέσα στο κλίμα των ημερών εκείνων, της εθνικής τραγωδίας, που είχε προηγηθεί, ελάχιστοι συμπατριώτες μας θα έστηναν ευήκοον ους σε απόψεις, σε προτάσεις, σε σχέδια για τον Πολιτισμό.

Αυτό όμως είναι φαινόμενο της βαθιάς κοινωνικής κρίσης, που φαίνεται άλλωστε και στην απήχηση των «καλλιτεχνικών» εκδηλώσεων του φετινού καλοκαιριού.

Αλλά ο ρόλος των κομμάτων δεν είναι να τρέξουν και αυτά πίσω από την τρέχουσα «ζήτηση» της αγοράς, πίσω από την νέα αισθητική, αυτήν που καθημερινά διαμορφώνει η τηλεόραση.

Ο ρόλος ενός κόμματος, τουλάχιστον αυτών που αυτοαποκαλούνται «κόμματα εξουσίας», που διαχειρίζονται δηλ. ως κυβερνήσεις τους δημόσιους πόρους, έχουν την νομοθετική πρωτοβουλία και τις θεσμικές παρεμβάσεις, εμπεριέχονται ασφαλώς η διαμόρφωση της στρατηγικής για τον Πολιτισμό, η σύνταξη και κατάθεση ενός συγκροτημένου δεσμευτικού προγράμματος για όλο το φάσμα της πολιτιστικής και καλλιτεχνικής ζωής του τόπου.

Όταν αυτό – το αυτονόητο- δεν γίνεται, στα συμπεράσματα και τις ερμηνείες μας δεν ενυπάρχουν ερωτηματικά και απορίες, το αντίθετο.

Μπορούμε να καταλήξουμε στο θλιβερό συμπέρασμα, ότι η απουσία οποιασδήποτε σαφούς δέσμευσης σημαίνει απλώς συνέχιση των όσων είδαμε, ή δεν είδαμε τα τελευταία αυτά χρόνια, χωρίς να μηδενίζουμε τα πάντα.

Υπήρξαν ασφαλώς μεγάλα διεθνούς εμβέλειας γεγονότα και εδώ στην Θεσσαλονίκη, επιχειρήθηκαν θεσμικές παρεμβάσεις, συνεχίστηκαν τα έργα στα μεγάλα Μουσεία, όπως της Ακρόπολης, η πολιτεία ανταποκρίθηκε στο εκκρεμές αίτημα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας να ανεγείρει την νέα Εθνική Βιβλιοθήκη και την Εθνική Λυρική Σκηνή.

Που εντάσσονται όμως όλα αυτά;

Θα έχουν συνέχεια;

Τι θα γίνει με όσα παρέμειναν εν υπνώσει; Γιατί π.χ. δεν ακούγεται το παραμικρό εννέα μήνες μετά την αγορά της ΥΦΑΝΕΤ, για τις νέες εγκαταστάσεις του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης;

Τι θα γίνει με τις Προγραμματικές Συμβάσεις, που απετέλεσαν αληθινή επανάσταση για τις πολιτιστικές δράσεις των φορέων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που έληξαν στην διάρκεια της θητείας αυτής της κυβέρνησης και δεν ανανεώθηκαν;

Τι θα γίνει με το θεσμικό πλαίσιο των κρατικών Σκηνών (Εθνικό-ΚΘΒΕ- Λυρική);

Ποια σχέδια υπάρχουν με τις εκατοντάδες των αποφοίτων των Σχολών Καλών Τεχνών, τι θα γίνει δηλαδή με τους θεατρολόγους, μουσικολόγους, εικαστικούς και τώρα και του τμήματος Κινηματογράφου και αύριο της Ακαδημίας Τεχνών;
Σε ποια αγορά εργασίας απευθύνονται όλοι αυτοί οι νέοι;

Θα μπορούσα να συνεχίσω καταγράφοντας περισσότερο, ή λιγότερο σημαντικές πτυχές της πολιτιστικής ζωής, όπου υπάρχει και αναγνωρίζεται ρόλος στην Πολιτεία.

Δεν έχει όμως κανένα νόημα κάτι τέτοιο τώρα.

Η παντελής απουσία οποιασδήποτε αναφοράς, στα προγράμματα και τις συζητήσεις της προεκλογικής-και άρα δεσμευτικής- περιόδου, έχει όμως.
Και μάλιστα τεράστια.

Αυτό επισημαίνω.

Γιατί φαίνεται ως απειλητικός προάγγελος χειρότερων ημερών.