ΚΟΡΩΝΕΙΑ... Η συλλογική μας ήττα...

Εδώ και δέκα χρόνια παρακολουθούμε τον αργό θάνατο της Λίμνης του Αγίου Βσιλείου, την Κορώνεια δηλαδή, όπως έγινε τελευταία γνωστή..

Εδώ και δέκα χρόνια με επιταχυνόμενο ρυθμό τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας πανοραμικά – για όσους κατηφορίζουν απόν Χορτιάτη προς τον Άγιο Βασίλειο-, την λίμνη να συρρικνώνεται αφήνοντας πίσω της μια ξερή άνυδρη γη μια ανατριχιαστική έρημο, ενώ την στιγμή η λίμνη διαβρώνεται μολύνεται και μεταλλάσσεται σε παγίδα θανάτου για ερωδιούς, πάπιες και άλλα αποδημητικά πουλιά.

Εδώ και δέκα χρόνια γίνονται έρευνες για τα αίτια αυτής της καταστροφής, συντάσσονται μελέτες, παρουσιάζονται προγράμματα με «σωτήριες» λύσεις, προγράμματα εμπλουτισμού της λίμνης, άλλοτε με την συγκέντρωση των υδάτινων πόρων της γύρω περιοχής, άλλοτε με κανάλι που θα μεταφέρει νερό από τον Αλιάκμονα και πάει λέγοντας.

Προχθές άκουσα ένα τοπικό παράγοντα να προτείνει μια «»απλή « λύση. Να τροφοδοτηθεί η λίμνη από τα νερά της διπλανής της, της αυτοτροφοδοτούμενης λίμνης Βόλβη, που τώρα «πάνε χαμένα», καθώς χύνονται στον Στρυμωνικό κόλπο… Δηλαδή επιχειρώντας να διασώσουμε ένα οικοσύστημα, να καταστρέψουμε ένα άλλο, αφού είναι γνωστό ότι χάρις ακριβώς στην ροή αυτήν από την λίμνη προς τον Στρυμωνικό, έχει διαμορφωθεί το υπέροχο τοπίο των «Μακεδονικών Τεμπών», η Ρεντίνα.

Εδώ και δέκα χρόνια δεκάδες εκατομμύρια ευρώ έχουν δαπανηθεί για μελέτες, μετακλήσεις επιστημόνων, σύνταξη Master Plan, κινητοποιήσεις, ενημερώσεις κατοίκων, διαφήμιση των προτεινόμενων λύσεων.

Εδώ και δέκα χρόνια τοπικοί άρχοντες, η Νομαρχία, το Πανεπιστήμιο, οι οικολογικές οργανώσεις, άλλοτε συμφωνώντας, άλλοτε διαφωνώντας, εξαγγέλλουν, ή καταγγέλλουν την «οριστική» λύση, συνήθως στις περιόδους προ των εκλογών, για να έρθουν τα πάνω κάτω, αμέσως μετά.

Εδώ και δέκα χρόνια «εξασφαλίζονται» τα αναγκαία κονδύλια κυρίως από ευρωπαϊκά προγράμματα, η σωτηρία της Λίμνης «εντάσσεται» σε σίγουρες πηγές χρηματοδότησης και δεν απομένει παρά η επίλυση «κάποιων διαδικασιών».

Εδώ και δέκα χρόνια οργανώνονται λαϊκές συνελεύσεις των κατοίκων της περιοχής και εξαγγέλλονται άλλοτε οι λύσεις, άλλοτε η έναρξη των εργασιών, σχεδιάζονται και πραγματοποιούνται «κινητοποιήσεις» των κατοίκων, ενώ τα γύρω χωριά και ολόκληρη η περιοχή πλημμυρίζει από αεροπανώ, αφίσες, και ηχηρά μηνύματα, για την έναρξη των έργων σωτηρίας της Λίμνης.

Και εδώ και δέκα χρόνια το μόνο εξελισσόμενο έργο, είναι ο αφανισμός της Λίμνης.

Πρόκειται για την ΑΠΟΤΥΧΙΑ για την ΗΤΤΑ της κοινωνίας μας, των επιστημόνων μας, της πολιτικής ηγεσίας, τοπικής και εθνικής, για την κραυγαλέα απόδειξη των αδυναμιών και των ελλειμμάτων της κοινωνικής και πολιτικής τάξης, για την αποκάλυψη της πλήρους ανυπαρξίας της περίφημης «κοινωνίας των πολιτών», που παρακολουθεί άφωνη, αμέτοχη και αμήχανη, ίσως και αδιάφορη το συντελούμενο μπροστά στα μάτια της περιβαλλοντικό έγκλημα., και το χειρότερο στην μετατροπή της Λίμνης σε τοξική βόμβα, επικίνδυνη όχι μόνο για τα πουλιά και τα ψάρια, αλλά και την τροφική αλυσίδα και τον άνθρωπο,

Υ.Γ.

1. Η καθηγήτρια βιολογίας του ΑΠΘ Μαρία Μουστάκη, δήλωσε μόλις προχθές σε σύσκεψη- μια από τις δεκάδες- των παραγόντων, που εμπλέκονται στην υπόθεση, «το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να μελετήσουμε τα οικοσυστήματα της περιοχής, πόσο μάλλον της Κορώνειας, που αργοπεθαίνει. Και δυστυχώς δεν ξέρουμε τα δεδομένα της , δεν την έχουμε μελετήσει»
Αυτά, δέκα χρόνια μετά , σε ένα οικοσύστημα που θεωρητικά προστατεύεται από την Συνθήκη ΡΑΜΣΑΡ.

2. Η βιολόγος του Εθνικού Κέντρου Βιοτόπων Υγροτόπων Μαρία Τσιαούση δήλωσε: «Πρέπει να απομονωθεί άμεσα το σύστημα της Λίμνης, ώστε να μην περάσουν οι τοξίνες στα ζώα, η ακόμη και στον άνθρωπο μέσω της τροφικής αλυσίδας».

3. Ο εισαγγελέας πρωτοδικών Β. Φλωρίδης διέταξε επείγουσα προκαταρκτική εξέταση. Τι θα συμβεί; Εάν κρίνουμε από τις τελευταίες παρεμβάσεις της Δικαιοσύνης, πολλοί άμεσα εμπλεκόμενοι, πολιτικά υπεύθυνοι, θα επικαλεστούν τώρα την γνωστή δικαιολογία για να αρνηθούν να απαντούν στις κρίσιμες ερωτήσεις : «έχει επιληφθεί η δικαιοσύνη». Και αν αυτό δεν συμβεί τότε, με τους ρυθμούς που κινούνται τα πράγματα, δεν μπορούμε να ελπίζουμε πως κάτι ουσιώδες θα προκύψει, σε κάποιο επίπεδο τα πράγματα θα επιταχυνθούν, κάπου θα προκύψουν ευθύνες, κάποιες απαντήσεις θα δοθούν.