ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΣΥΜΒΙΩΣΗ, σε ένα ζωντανό και παραγωγικό Δάσος

Παρ όλο ότι αντιπαθώ, ή καλύτερα είμαι καχύποπτος με αυτήν την φιλογία γύρω από τους blogers, χωρίς να θέλω να δηλώσω "παρών" στην ημέρα που φαίνεται να έχει οριστεί ως αφιερωμένη στο περιβάλλον, παίρνω όμως αφορμή για να πω δυο λόγια για κάτι που μου έκανε εντύπωση στο Όρος και - τι να κάνουμε- συνδέεται με το περιβάλλον..
Έβλεπα λοιπόν στις άκρες των δρόμων καλοστοιβαγμέους και πελεκημένους κορμούς και κλαδιά δέντρων, κυρίως καστανιάς και σε κάποιο σημείο του δάσους, μιαεμφανή ξύλευση, που άφησε πίσω της σε μορφή μεγάλου θάμνου τα νέα κλαδιά που πετάχτηκαν από την ρίζα μιας ξυλεμένης καστανιάς.
Και ρώτησα πότε θα κοπούν όλα αυτά τα κλαδιά για να μείνει μόνο ένα, αυτό που θα γίνει η αυριανή καστανιά. Και με έκπληξη με πληροφόρησαν πως η κοπή αυτή γίνεται σταδιακά σε τρεις διαφορετικές εποχές. Αρχικά και όταν τα 6-7 κλαδιά δυναμώσουν, κόβονται τα τρία για να χρησιμοποιηθούν για συγκεκριμμένες ανάγκες. Αργότερα κόβονται τα άλλα τρία, τα λεγόμενα "καπρούλια" αυτά που συνήθως βλέπουμε στους φράκτες, για να μείνει ένα , αυτό που θα μεγαλώσει, για να κοπεί μετά από χρόνια και να δώσει μεγάλα δοκάρια σπιτιών,κολώνες της ΔΕΗ κλπ.
Καστανιές και οξυές,σε διαφερετικά σημεία, γιατί η καστανιά δεν χαρίζεται σε κανένα άλλο δέντρο, που θα επιχειρήσει να μεγαλώσει δίπλα της, σε διάφορα στάδια ξύλευσης, εκτείνονται σε χιλιάδες ορεινών στρεμμάτων.
Και σε διάφορα κρίσιμα όρια, κτισμένο το "Γκιουρτζίδικο", το δασοφυλάκιο, που μένει συαθερά ένας καλόγερος, που κάνει εκεί το διακόνημά του, είτε και ένας εργάτης.



Μια εξαιρετική ισορροπία, μια ειρηνική συνεργασία με την φύση,κρατά τα δάση του Αγίου Όρους,πλούσια, ζωντανά και παραγωγικά. Κάποτε στις δύσκολες εποχές, και από τέτοιες το Όρος έχει περάσει πολλές, αυτά τα δάση έσωσαν το Όρος και τα Μοναστήρια του.