ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ, για το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε...

Μπορεί να διατηρεί οποιαδήποτε επιφύλαξη ένας νουνεχής, απροκατάληπτος πολίτης, από αυτούς που συνεχίζουν να παρακολουθούν με ενδιαφέρον την εξελισσόμενη εσωκομματική αντιπαράθεση στο ΠΑΣΟΚ, ότι βρισκόμαστε πλέον μπροστά σ αυτό που συνήθως ονομάζεται «τέλος εποχής»;

Πιστεύω πως όχι. Και ακόμη πιστεύω πως ούτε η κόκκινη γραμμή, ούτε καμιά άλλη τεχνική ή πολιτική απόπειρα μπορεί να ανακόψει τον δρόμο προς την σύγκρουση.

Και πιστεύω ακόμη, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, πως πρόκειται για μια φυσιολογική εξέλιξη, που ξεκινά από την δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου, την βραδιά των εκλογών, ότι παραιτείται μεν, θα διεκδικήσει δε την επανεκλογή του.

Τι σήμαινε αυτό;

‘Ότι η ήττα και κυρίως η όλη προηγηθείσα κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ, δεν όδευε πλέον προς μια πολιτική λύση, μια λογική διαδικασία αλλαγής της ηγεσίας, όπως συμβαίνει παντού στις δημοκρατίες και στα δημοκρατικά δομημένα και λειτουργούντα κόμματα, αλλά σε μια βίαιη επιβολή μια «ανακατάληψη» της κομματικής εξουσίας, συνεπώς σε μια διαδικασία συγκρούσεων.

Μήπως δεν φάνηκε κάτι τέτοιο από την πρώτη κιόλας εβδομάδα, από τους απαράδεκτους και χυδαίους υπαινιγμούς του Τζουμάκα, από την ένταση και τα υπονοούμενα των Πετσάλνικου και των άλλων φιλικά προκείμενων προς τον Γιώργο Παπανδρέου στελεχών; Μήπως μπορούμε να ξεχάσουμε την απαξιωτική συμπεριφορά προς τον Κώστα Σημίτη, γιατί αναζητούνταν εναγωνίως υπεύθυνος της ήττας, και γιατί έπρεπε να αποδυναμωθεί η υποστήριξη που φάνηκε να δίνει ο πρώην πρωθυπουργός προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο; Μήπως μπορούμε να ξεχάσουμε το γελοίο εφεύρημα της «υπονόμευσης»; Μήπως ξεχνούμε ποια πλευρά ρίχνει συνεχώς λάδι στην φωτιά,

Και κυρίως μήπως μπορούμε να ξεχάσουμε την επίμονη αναφορά του Γιώργου Παπανδρέου στις «δίκαιες διαγραφές»;

Τι σημαίνουν όλα αυτά, παρά μόνο προαποφασισμένη τακτική σύγκρουσης και διαγραφών, ώστε να «μας μείνει το κόμμα, καθαρό, να ξαναβρούμε την ψυχή μας, να διαφυλάξουμε τις αξίες μας»;

Όποιος αμφιβάλλει για το τι πρόκειται να συμβεί την 12η Νοεμβρίου σε περίπτωση νίκης του Γιώργου Παπανδρέου, αδυνατεί απλώς να ερμηνεύσει τα απλά καθημερινά «δείγματα γραφής» των στενών συνεργατών του Γιώργου Παπανδρέου. Μπορεί κανείς να διανοηθεί πως την επομένη των εκλογών ο Θεόδωρος Πάγκαλος, θα παρακάθεται στα ίδα έδρανα και στα ίδια όργανα με τον «Φύρερ» και τον «Ντούτσε»; Θα πρόκειται ασφαλώς για μια φάρσα, που μόνο το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου είναι ικανό να αποδεχθεί..

Αλλά αυτό το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πλέον μέλλον.