ΤΟ "ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ" αναβιώνει προκλητικά στις ημέρες μας.

Στις 9 Νοεμβρίου του 1989 έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, το γνωστό και ως «Τείχος του αίσχους».

Η πτώση του, που συμβόλιζε το τέλος του διαχωρισμού της Γερμανίας, αλλά και γενικότερα της Ευρώπης, έθεσε τέλος και στον ψυχρό πόλεμο.

Το γεγονός εκτός από τις εκδηλώσεις ενθουσιασμού που προκάλεσε αρχικά στους Βερολινέζους και στην συνέχεια στον κόσμο, θεωρήθηκε πως έθετε ένα οριστικό τέλος στον αναγκαστικό διαχωρισμό των ανθρώπων, στην βίαιη επιβολή καθεστώτων, στην ουσιαστική κατάργηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πολιτών.

Κι όμως…

Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, τα διαχωριστικά τείχη συνεχίζουν να ανεγείρονται ανά την υφήλιο, με σκοπό να «προστατέψουν» κάποιους από ανεπιθύμητους γείτονες, από «εισβολείς», από κατακτημένους, που αναζητούν την εθνική τους αξιοπρέπεια και ελευθερία.

Εκατοντάδες χιλιόμετρα ενός πανύψηλου, ψυχρού τείχους από μπετόν, χωρίζουν σταδιακά το Ισραήλ από την γη των Παλαιστινίων, διερχόμενο από καλλιέργειες, καταστρέφοντας κατοικίες, χωρίζοντας σπίτια συγγενών, επιβάλλοντας με την βία των όπλων μια νέα πραγματικότητα , νέα σύνορα, ανάμεσα στους Παλαιστινίους και το Ισραήλ.

Στην Βαγδάτη οι Αμερικανοί ανεγείρουν ένα νέο τείχος στο κέντρο της πόλης, για να δημιουργήσουν μια «αποστειρωμένη» ζώνη και να προστατευθούν από τους εξοργισμένους Ιρακινούς.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ανεγείρονται τείχη στα σύνορα ,που χωρίζουν την «Γη της Επαγγελίας» από τους πρόσφυγες του Νότου, που αναζητούν μια καλύτερη μοίρα, ουσιαστικά την απλή επιβίωση αυτών και των παιδιών τους.

Μπορεί προσωρινά να υπερισχύει η διεθνής υποκρισία και να σιωπούν οργανισμοί, που έσπευσαν και δικαίως να χαιρετίσουν το 1989 την πτώση του «Τείχους του Αίσχους», αλλά τώρα κάνουν πως δεν βλέπουν και δεν ακούν, το βέβαιο όμως είναι, πως η ελευθερία, η επιβίωση, η εθνική αξιοπρέπεια, το αίσθημα του δικαίου, είναι ακατανίκητα, μέσα στην διαδρομή του χρόνου.