Η ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Υποκρυπτει, όπως πάντα,μια πολιτική χωρίς ήθος...

Αν κάτι θα κρατήσω στην μνήμη μου, από αυτήν την «πρωτόγνωρη» διαδικασία εκλογής Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, θα είναι αυτή η φοβερή, ακόμη και για την πολιτική , αναντιστοιχία ήθους, ανάμεσα στους λόγους και τα έργα, αυτή η αχαλίνωτη υποκρισία, αυτή η χωρίς προηγούμενο απόπειρα δαιμονοποίησης, που θυμίζει περισσότερο Μακιαβέλι και «πολιτικό Μεσαίωνα», παρά μια σύγχρονη εκδοχή του σοσιαλιστικού ήθους.

Για να μην αναφερθώ στην αναφορά του Νίκου Δίγκα Χαλδαλιά, προς 25 ετών, όταν σε μια συνεδρίαση της τότε Δημοτικής Ομάδας του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ, στην οποία μετείχε, εξερράγη παρακολουθώντας και υφιστάμενος μια παρόμοια υποκρισία, φωνάζοντας εκείνο το αλησμόνητο: «Σύντροφοι, εγώ διατηρώ ένα αστικό έστω ήθος. Που είναι το δικό σας σοσιαλιστικό;».

Για τα άλλα έχω μιλήσει ήδη. Για την κραυγαλέα υποκρισία να κατηγορούν τον συνυποψήφιο τους ως κερκόπορτα των συμφερόντων και της εύνοιας των Μέσων, όταν όλοι παρακολουθούν τον απροσχημάτιστο τρόπο προβολής του Γ.Π. τόσο από τα κυβερνητικά-κρατικά ΜΜΕ, όσο και από τους δημοσιογράφους που βρίσκονται κοντά στην συντηρητική παράταξη, που ξεπερνούν κάθε όριο δημοσιογραφικής δεοντολογίας, προκειμένου να διαστρεβλώσουν τις θέσεις, να και να προβάλουν με κάθε τρόπο τις κατευθύνσεις, που το επιτελείο του Γ.Π. δίνει κάθε φορά.

Εκεί όμως που τα πράγματα έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, είναι η κυνική γραμμή δαιμονοποίησης του αντιπάλου, στα μάτια της κομματικής βάσης και της κοινής γνώμης γενικότερα.

Δεν έχει αφεθεί ιδιαιτερότητα φυσική, διανοητική, πολιτική, του αντιπάλου, δεν έχει λησμονηθεί καμιά πτυχή των ευνοϊκών μετρήσεων, που να μην έχει δαιμονοποιηθεί, να μην έχει διαστρεβλωθεί , να μην έχει αναδειχθεί από πλεονέκτημα σε επικίνδυνο μειονέκτημα.
Αυτή δεν είναι πολιτική, ιδεολογική, ή έστω προεκλογικής λογικής αντιπαράθεση.

Η επίμονη μακιαβελική αναφορά του Γ.Π. στην περιγραφή του «ικανού ηγέτη» θα καταγραφεί ως ένα από τα αθλιότερα πολιτικά κείμενα, που ακούστηκαν ποτέ στον υποτιθέμενο εσωκομματικό πολιτικό διάλογο, όπου ο κλειστός έστω κύκλος των στελεχών ανά την Ελλάδα, καλείται να ακούσει και να κρίνει, να μετάσχει εν πάσει περιπτώσει, στην κορυφαία διαδικασία ανάδειξης του Προέδρου.

Με τον ίδιο τρόπο διαμονοποιήθηκε στην συνέχεια η δήλωση υποψηφιότητας, ως «προσωπική φιλοδοξία» ως προσωπική στρατηγική» .

Δαιμονοποιήθηκε η ικανότητα να κερδίζει τον αντίπαλο, με την ρήση «δεν θέλουμε ένα Καραμανλή στην θέση του Καραμανλή».

Δαιμονοποιήθηκε και εξοβελίστηκε η ευφυΐα, και η ρητορική ικανότητα, ως κάτι το ύποπτο, το επικίνδυνο, το ανήθικο.

Και το χειρότερο όλων, για την ίδια την ιστορία αυτού του κόμματος την μελλοντική διαδρομή και το πολιτικό του ήθος.

Στήθηκε μια «ρωμαϊκή αρένα» χειροκροτητών, με προσκεκλημένους «κλακαδόρους», που αποθέωναν όρθιοι, όλη αυτήν την αθλιότητα, την υποκρισία, την διαστρέβλωση των απόψεων, την δαιμονοποίηση του αντιπάλου.

Σκέφτηκα την αναφορά του Ε.Β. στα «κείμενα που δεν κερδίζουν», την σαφή δηλαδή αναφορά του, στο γεγονός ότι ο Γ.Π. διαβάζει κείμενα που του γράφουν, είτε συμφωνεί κανείς, είτε όχι με αυτά, και καθώς παρακολουθούσα τον λόγο του Γ.Π. τα όσα έλεγε και ποτέ δεν έπραξε, θυμήθηκα την βιβλική ιστορία.

Δεν έκανε τίποτε περισσότερο από τα υποσχεθεί στο κομματικό του ακροατήριο το «πινάκιο φακής», της αδιατάρακτης παραμονής τους στα διάφορα κομματικά χαμηλά, μεσαία και ανώτερα κομματικά όργανα, την συνέχιση της κρατικοδίαιτης επιβίωσης των περισσότερων από αυτούς, αλλά ο παρατηρητικός ακροατής, θα μπορούσε ακούγοντας τους λόγους, που δεν συμφωνούν με έργα του να επαναλάβει την ρήση: «Η μεν φωνή , φωνή Ιακώβ, αι δε χείρες, χείρες Ισαύ».

Και ως αποθέωση ενός απροσδόκητου για τον άνθρωπο λαϊκισμού, ήρθε εκείνη η μεσανατολική προσφώνηση «αδέλφια», που κρίθηκε ως πιο κατάλληλη για την περίσταση, που προκάλεσε βέβαια ρίγη συγκινήσεως σε ένα κομματικό ακροατήριο, που αισθάνθηκε αδελφός του πρίγκιπα, αναβαθμίστηκε, έγινε μέλος της «οικογένειας»..

Υ.Γ.1
Κάθε ημέρα που περνά εδραιώνεται μέσα μου η πεποίθηση:

Όποιος κι αν κερδίσει, με όποιο ποσοστό, την πρώτη ή την δεύτερη Κυριακή, όποιος κι αν αναδειχτεί Πρόεδρος, το ΠΑΣΟΚ που γνωρίζαμε ανήκει οριστικά στην ιστορία. Τίποτε δεν μπορεί να αναστρέψει την δυναμική που γεννήθηκε την βραδιά του Ζαππείου- και για να μην παρεξηγούμαι , εννοώ την επίσημη δήλωση μιας ακόμη υποψηφιότητας, που απέτρεψε την φενάκη «αναβάπτισης»- που βάζει επίσημα και αποφασιστικά στο τραπέζι, τα ζητήματα της εσωτερικής δημοκρατίας και της συλλογικότητας, την επιτακτική ανάγκη του ιδεολογικού ξεκαθαρίσματος.

Υ.Γ. 2
Μια πλευρά της «περιπέτειας» των εσωκομματικών εκλογών, περνά προς το παρόν απαρατήρητη.

Ο «τρίτος πόλος», στην πραγματικότητα ολόκληρη η «ιστορική» ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, οι «βαρόνοι» όπως αποκλήθηκαν , απέδειξαν με την συμπεριφορά τους , με την τακτική τους, με τον καιροσκοπισμό, την διγλωσσία, την απόφασή τους τελικά να στραφούν προς τα εκεί που έδειχναν οι σφυγμομετρήσεις, με αποκορύφωμα την δήλωση της Α.Δ. ότι «δίνει παράταση» στον Γ.Π. ότι ανήκουν όντως στο παρελθόν και ότι τίποτε δεν έχει να περιμένει από αυτούς ένα αυριανό ΠΑΣΟΚ.