ΑΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ "ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ". Οι τρεις πρωταγωνιστές, υπό το βλέμμα της ιστορίας.

Αυλαία λοιπόν στην υπόθεση των ταυτοτήτων, της αναγραφής δηλαδή ή μη στις ταυτότητες, του θρησκεύματος των πολιτών.

Ο επίλογος γράφτηκε και επίσημα, όταν ο αρμόδιος εκπρόσωπος της κυβέρνησης απαντώντας εκ μέρους της , δήλωσε πως το θέμα αυτό έκλεισε, όταν τον Μάιο του 2000, η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων αποφάσισε πως μια σειρά πληροφοριών προσωπικού χαρακτήρα, μεταξύ των οποίων και το θρήσκευμα, δεν θα αναγράφονται στις νέες ταυτότητες.

Αναφέρθηκε ακόμη στην απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου Επικρατείας, που επικύρωσε αργότερα την απόφαση της Αρχής, ,και όπως ήταν αναμενόμενο δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει και τα σχετικά άρθρα του Συντάγματος...

Επισημαίνω το γεγονός, που πέρασε στα ψηλά των εφημερίδων, γιατί έχει ενδιαφέρον να δούμε πίσω από την ιστορία αυτή ,την διαδρομή και την κατάληξη των «πρωταγωνιστών» , συνδεδεμένη με τα κρίσιμα ζητήματα και εξελίξεις της τρέχουσας πολιτικής.

Οι σχετικές ανακοινώσεις έγιναν από τον εκπρόσωπο μιας κυβέρνησης της οποίας ο πρωθυπουργός, προσήλθε με την γυναίκα του και υπέγραψε στο «Δημοψήφισμα», που «προκήρυξε» ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, μια πράξη λαϊκισμού, μικροπολιτικής και σκοπιμοτήτων φυσικά, που στόχευε στην συντηρητικότητα, που διαπερνά οριζόντια την ελληνική κοινωνία.

Έτσι λοιπόν «σεμνά και ταπεινά», όπως προσήλθε στην υπογραφή, ανακοίνωσε και το τέλος εκείνης της περιπέτειας, για να επιβεβαιώσει πως και η τωρινή σημαία της «μεταρρύθμισης», την οποία συχνά πυκνά επικαλείται δεν είναι παρά μια «σημαία ευκαιρίας», μια επικοινωνιακή εφεύρεση, όχι μόνο χωρίς περιεχόμενο, αλλά στην πράξη βαθύτατα οπισθοδρομική, συντηρητική και αντιλαϊκή.

Δεν είναι όμως τυχαίο και το γεγονός, πως η εμφάνιση της «σταυροφορίας» υπέρ της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, συνέπεσε με την ουσιαστική αλλοίωση για να μην πω την οριστική κατάρρευση του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος που ευαγγελίστηκε ο Κώστας Σημίτης στην διάρκεια της δικής του διακυβέρνησης.

Ο μετέωρος εκσυγχρονισμός του, σταδιακά έχασε όχι μόνο την δυναμική αλλά και την αυθεντικότητά του, όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αλλά το χειρότερο, αλλά δεν άγγιξε καν τις πλέον οπισθοδρομικές δομές της ελληνικής κοινωνίας, των θεσμών, της διοίκησης, της παιδείας, των κρίσιμων δηλαδή κόμβων, που καθορίζουν την πορεία και τον μέλλον ενός τόπου.

Του μένει τώρα η μόνη παρηγοριά, πως αντέδρασε σταθερά στις πιέσεις που δέχτηκε για το θέμα των ταυτοτήτων, πως δικαιώνεται εκ των υστέρων, αυτός μόνος σχεδόν μέσα στο κόμμα του, ένα κόμμα, που με περισσή ευκολία και απρονοησία τον «κατανάλωσε» στον βωμό μιας πρόσκαιρης κομματικής προεκλογικής σκοπιμότητας, αναιρώντας στην πραγματικότητα την ίδια την ιστορία και τις επιτυχίες του.

Ο τρίτος των πρωταγωνιστών, ο εμπνευστής της «σταυροφορίας», ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, παρακολουθεί την θλιβερή εξέλιξη της «κορυφαίας εθνικής πρωτοβουλίας» του, αδύναμος να αντιδράσει, καθώς βιώνει την συγκλονιστική συνάντησή του με το μοιραίο..

Φαντάζομαι πως κατά την αιφνίδια επίσκεψή του στην κατοικία του Αρχιεπισκόπου, ούτε ο πρωθυπουργός έκρινε σκόπιμο να προβάλλει οποιαδήποτε δικαιολογία για το άδοξο τέλος , ούτε ο Αρχιεπίσκοπος είχε την δύναμη, ή το ενδιαφέρον, να ζητήσει κάποια, οποιαδήποτε εξήγηση…

Απίθανη χώρα!...
3.5 εκατομμύρια Έλληνες, πλημύρισαν τις πλατείες και τις εκκλησίες, ύστερα από το «εθνικό προσκλητήριο», υπέγραψαν ένα κείμενο-πρόκληση προς την ελληνική πολιτική τάξη , μέσα σε ένα κλίμα έντασης και κινητοποιήσεων, και όταν όλα αυτά πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας, δεν κινήθηκαν, ούτε συγκινήθηκαν, ούτε οι πρωταγωνιστές, ούτε οι περιβόητες «χριστιανικές οργανώσεις», ούτε οι πολιτευτές, ούτε οι μητροπολίτες, ούτε καν τα λαθρόβια «ελληνοχριστιανικά» έντυπα..