ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΜΠΑΛΙ

Είμαι γενικά καχύποπτος απέναντι στο φαινόμενο της «παγκόσμιας ημέρα» του κάτι.
Σχεδόν για όλες, έχω κάτι να καταμαρτυρήσω, κάτι να υποπτευθώ, κάποιον να βλέπω να κρύβεται από πίσω…

Οι «παγκόσμιες ημέρες» κυλούν συνήθως με συγκεντρώσεις, μικρές ή μεγάλες, που έχουν και ένα χαρακτήρα πανηγυριού, με σημαίες, χρώματα, πλακάτ, μουσική, πηγαδάκια, συζητήσεις. Έτσι που σχεδόν ελάχιστα να διαφέρουν μεταξύ τους, στις πιο πολλές να παρευρίσκονται οι ίδιοι και οι ίδιοι..

Και φυσικά η χαρά των καναλιών από κοντά, όταν βέβαια δεν έχουν τα υλικά του κλασσικού γεύματος, που σερβίρουν.

Σήμερα όμως, 8 Δεκεμβρίου, «παγκόσμια ημέρα» κατά της κλιματικής αλλαγής, μάταια αναζητώ την γνωστή αρνητική, ελαφρά ειρωνική και πάντως απορριπτική στάση μου απέναντι στις ανά την Ελλάδα συγκεντρώσεις , πολύχρωμες και αυτές, με όλο το γνωστό σκηνικό παρόν.

Γιατί; Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Φοβάμαι πως μάλλον η όλη κατάσταση δεν προσφέρεται, ούτε για κριτικές, ούτε για εύκολες απορρίψεις, ούτε για εξυπνακισμούς..

Ο κόσμος δείχνει σημάδια ευαισθητοποίησης, τα Μέσα διαθέτουν χρόνο και σελίδες, παρ όλα αυτά οι συνήθειες, κυρίως οι καταναλωτικές δεν αλλάζουν εύκολα.

Τα αποθέματα του νερού, είναι τα δικά μας περιορισμένα αποθέματα. Δεν τα παίρνουμε από τον γείτονα. Το ρεύμα που καταναλώνουμε, είναι αυτό που έχουμε ως χώρα, δεν ανήκει στην κυβέρνηση, ούτε στην ΔΕΗ, ούτε στους συνδικαλιστές της.

Το νερό χάνεται ,σπαταλιέται σε απίστευτες ποσότητες και από τις απλές καθημερινές συνήθειές μας, από το πλύσιμο των χεριών, το βούρτσισμα των δοντιών, το ντουζ, το πλύσιμο των πιάτων, ή της βεράντας.

Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν με την συνεχή μετακίνηση με τα Ι.Χ. με τις λάμπες του ηλεκτρικού να καίνε σε όλα τα δωμάτια, και κυρίως όταν δεν έχουν αντικατασταθεί οι λάμπες πυράκτωσης.

Το ερώτημα-γκρίνια, προκύπτει αμέσως. «Εμείς, με αυτές τις οικονομίες θα σώσουμε την κατάσταση;»

Και το δεύτερο και πιο συνηθισμένο: «Που είναι, τι κάνει η κυβέρνηση;»

Ο Δυτικός καταναλωτικός και σπάταλος κόσμος, αν δε αλλάξει τις συνήθειές του, την καθημερινότητά του, την κουλτούρα του, θα εισπράξει σύντομα τις συνέπειές της κλιματικής αλλαγής. Αυτές, που και εμείς εδώ στην Ελλάδα ζούμε ήδη, αλλά στρουθοκαμηλίζουμε, ψάχνουμε για άλλοθι, για τρομοκράτες, για πυρομανείς.

Για τις δικές της ευθύνες, η κυβέρνηση, είτε δηλώνει ευαίσθητη και έτοιμη να εφαρμόσει τις οδηγίες-αποφάσεις της Ε.Ε. είτε αναλώνεται σε αλληλοκατηγορίες, όπως αυτέ που μας προέκυψαν μεταξύ ΥΠΕΧΩΔΕ και Υπουργείου Εξωτερικών.

Αυτήν την γελιοποίηση της χώρας, που δεν εκπροσωπείται στην μεγαλύτερη διεθνή προσπάθεια για τα προβλήματα του περιβάλλοντος, επειδή τα δύο υπουργεία δεν συνεννοήθηκαν εγκαίρως και δεν διαπίστευσαν εγκαίρως την ελληνική αντιπροσωπεία, λειψή και υποβαθμισμένη ούτως ή άλλως.

Και από την άλλη πλευρά, παρακολουθούμε τον πρωθυπουργό να δηλώνει ότι η χώρα υποστηρίζει τις προσπάθειες της Ε.Ε. για τον περιορισμό των ρύπων που επιδεινώνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την ίδια στιγμή όμως έχουμε ξεπεράσει ήδη από τώρα τα όρια , τα οποία δεσμευτήκαμε ότι θα τηρήσουμε μέχρι το 2010.

Και στο μεταξύ, στο Μπαλί, τα θηρία της μόλυνσης, η Κίνα, η Αμερική, η Ινδία, εμποδίζουν- επειδή δεν δεσμεύονται- την παραμικρή πρόοδο, την προσαρμογή του Πρωτοκόλλου του Κιότο, που ξεπεράστηκε, προτού καν τελειώσει ο χρόνος της εφαρμογής του.

Γι αυτό δεν είναι μόνο θέμα των κυβερνήσεων, που υποκύπτουν και σε άλλες σκοπιμότητες «αναπτυξιακού» χαρακτήρα και στα οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα.

Είναι και έργο των κοινωνιών, που προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες, και επιβάλλουν στις κυβερνήσεις τις αναγκαίες αλλαγές.