ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΣΕ ΒΑΘΙΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ. ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ. ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΜΕ ΔΥΣΟΙΩΝΟ ΜΕΛΛΟΝ;

Μια δεκαήμερη ταλαιπωρία μέσα στις γιορτές, με γρίπες και βρογχίτιδες, με κράτησαν μακριά από τα «Σημειώματα».

Που καιρός και διάθεση για ένα παραδοσιακό «απολογισμό χρονιάς», με άνεση ,ή για μια νηφάλια αποτύπωση σκέψεων για το μέλλον.

Τα χειρότερα προέκυψαν με την αιφνίδια παραίτηση του Χρ. Ζαχόπουλου, τις απίστευτες όσο και δραματικές καταγγελίες για ροζ και οικονομικά σκάνδαλα,τις εξελίξεις των επόμενων ημερών, που ανέδειξαν για άλλη μια φορά την βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος και σταδιακά, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, την ακόμη πιο επικίνδυνη κρίση όλων των εξουσιών, της Τέταρτης συμπεριλαμβανομένης.

Μια δεύτερη απόπειρα αυτοκτονίας, -γεγονός χωρίς προηγούμενο στην μακρά πολιτική ιστορία του τόπου-μας κάνει να αναρωτηθούμε τι επιτέλους κρύβεται πίσω από αυτήν την ιστορία, που βαφτίστηκε ροζ και στην συνέχεια γκρι και τώρα μαύρη.
Η χειρότερη και πιο επικίνδυνη πλευρά της ιστορίας αυτής, είναι φυσικά η κρίση του πολιτικού συστήματος.

Κρίση βαθύτερη και αξεπέραστη, τα σημάδια της οποίας παρακολουθούμε πλέον καθημερινά, με την κοινή γνώμη να κατατάσσει στην τελευταία θέση αξιολόγησης τα πολιτικά κόμματα και να στρέφει τις ελπίδες της στην …Πυροσβεστική!..

Πιο μπορεί να είναι το μέλλον μιας χώρας, με τόση δυσπιστία προς την πολιτική της εκπροσώπηση; Πόσο ευτυχής μπορεί να νοιώθει ένας πρωθυπουργός, πόσο τολμηρός και ρηξικέλευθος μπορεί να είναι, όταν γνωρίζει αυτήν την βαθιά απογοήτευση του λαού;
Πόσο αισιόδοξο μπορεί να είναι λοιπόν αυτό το δίσεκτο 2008 ;

Η παγκόσμια οικονομική αβεβαιότητα , όπως την αναλύουν τα μεγαλύτερα οικονομικά κέντρα και η διάχυτη απαισιοδοξία, βρίσκουν την Ελλάδα σε ακόμη χειρότερες συνθήκες, καθώς πέραν των οικονομικών δεδομένων, η χώρα βρίσκεται σε ένα πρωτοφανές πολιτικό αδιέξοδο, με τα δύο κόμματα εξουσίας, να δείχνουν σημάδια κόπωσης, γήρανσης και παρακμής.

Για όσους πιστεύουν ότι ο δικομματισμός έχει εξαντλήσει τα όριά του και έχει σταδιακά αναδειχθεί σε επικίνδυνο βαρίδιο για την πορεία της χώρας,-κίνδυνος και μάλιστα μεγάλος, είναι η στασιμότητα, η αίσθηση του αδιέξοδου, η αδυναμία προώθησης των αναγκαίων αλλαγών- μια κίνηση που μπορεί να ταράξει τα πράγματα, να ανατρέψει τις παγιωμένες ισορροπίες, όπως φαίνεται πως θα μπορούσε να εξελιχθεί η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική σκηνή της χώρας, είναι ίσως μια ελπίδα για μια γενικότερη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού.

Παγιωμένη και επικίνδυνα στάσιμη δείχνει και η γενικότερη πορεία των πραγμάτων στην Θεσσαλονίκη.

Οικονομία, ανάπτυξη, κυκλοφορία, περιβάλλον, εκπαίδευση, υγεία, ανεργία και κυρίως η δραματική καθημερινότητα, διαμορφώνουν ένα τοπίο αβεβαιότητας και απαισιοδοξίας.

Μιας απαισιοδοξίας, που δεν καταφέρνει να την αλλάξει ούτε και η έναρξη των περίφημων «μεγάλων έργων», που για δεκαετίες συνδέθηκαν στο συλλογικό υποσυνείδητο της πόλης, με το όραμα ενός λαμπρού μέλλοντος, αλλά όπως τα πράγματα δείχνουν δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια αδικαιολόγητη αυταπάτη, αφού τελικά δεν φαίνονται ικανά να ανατρέψουν την ατμόσφαιρα, το περιβάλλον ,που κυριαρχεί σχεδόν σε όλα τα επίπεδα.
Ούτε φυσικά οι εξαγγελίες για «ζώνες καινοτομίας» και «διεθνή Πανεπιστήμια», για το 4ο ΚΠΣ, που πρόκειται «επενδυθεί κατά 80% στην περιφέρεια», πρόκειται να αλλάξουν την φορά των εξελίξεων.

Ξαφνικά, μέσα στις γιορτές, «οι σκελετοί βγήκαν από το ντουλάπι», με αφορμή το δραματικό γεγονός, της απόπειρας του Χρ. Ζαχόπουλου και ρίχνουν το ιώδες φως τους στην «πολιτιστική ζωή» της Θεσσαλονίκης..Που όμως αντί να φωτίζουν συσκοτίζουν, καθώς κυριαρχεί η ροζ και η πολιτική διάσταση, που συμπαρασύρει για άλλη μια φορά δικαίους και αδίκους, μετατρέπει σε σκάνδαλο κάθε δραστηριότητα, κάθε γεγονός, κάθε πολιτιστική επένδυση στην πόλη.

Από την άλλη πλευρά, το να επιχειρήσει κάποιος να διατυπώσει κάποιες σκέψεις για τον Πολιτισμό στην Θεσσαλονίκη και τις προοπτικές του στον νέο χρόνο, αποστρέφοντας το πρόσωπο από τα δραματικά γεγονότα των ημερών αυτών, θα ήταν ασφαλώς αφέλεια και ύψιστη υποκρισία.

Κι αυτό όχι βέβαια για το βαρύ κλίμα που διαμορφώνουν οι καθημερινές καταγγελίες για διαχείριση έργων, για κονδύλια, για προσλήψεις, για εύνοιες και αδικίες, για εξαρτήσεις και εκβιασμούς.

Αλλά για τον απλό και αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι τα τέσσερα τελευταία χρόνια ολόκληρη σχεδόν η δραστηριότητα της πόλης, ως θετικές πρωτοβουλίες, ως μεγάλες διεθνείς δραστηριότητες, αλλά και ως αδικαιολόγητες παρεμβάσεις, ως απαράδεκτες συμπεριφορές, ως εύνοιες και ως καταδίωξη, είναι άμεσα και απολύτως συνδεδεμένα με το πρόσωπο, τις πρακτικές, τις σχέσεις και την συμπεριφορά του Χρ. Ζαχόπουλου.

Επισημαίνω όμως αμέσως, τον δραματικό κίνδυνο που διατρέχει η πόλη, να ακυρώσει τις θετικές πρωτοβουλίες, και κυρίως τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις των κρατικών και ημικρατικών φορέων, επειδή, πίσω από τα γεγονότα, καταγγέλλονται σπατάλες, κακή διοργάνωση, αναθέσεις, εξυπηρετήσεις ημετέρων κλπ.

Από όσα λοιπόν παλαιότερα και τώρα άκουσα και εγώ, με βεβαιότητα μπορώ να υποστηρίξω πως η Μπιενάλε του ΚΜΣΤ, η απονομή του Ευρωπαϊκού Βραβείου Θεάτρου του ΚΘΒΕ, η Φωτοσυγκυρία-Fotobienale του Μουσείου Φωτογραφίας, η φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, η Βαλκανική συνάντηση Αρχαίου Δράματος, η αγορά της ΥΦΑΝΕΤ, τα έργα των Εργαστηρίων του ΚΘΒΕ στην Ν.Ραιδεστό, η εγκατάσταση της ΚΟΘ στο Παλλάς, για να αναφερθώ μόνο στις πτυχές, που αφορούν στον σύγχρονο Πολιτισμό, είναι ενέργειες, που η πόλη είχε κάθε δικαίωμα να απαιτήσει.

Άλλο αυτό και άλλο οι καταγγελίες για σπατάλες, για προσλήψεις, για οργανωτικά λάθη, για απ ευθείας αναθέσεις. Να διαχωρίσουμε τα ζητήματα.

Μέσα σε ένα βαρύ κλίμα, μέσα σε πρωτοφανή ρευστότητα για το μέλλον των πολιτιστικών πραγμάτων στην πόλη, θα ήταν ασυγχώρητη προχειρότητα να επιχειρήσει κανείς μια ουσιαστική αποτίμηση της χρονιάς και πολύ περισσότερο να προδιαγράψει το αύριο.