Τα ασαφή όρια και το μέλλον του δικομματισμού

Το κεντρικό πολιτικό ερώτημα των ημερών είναι η τύχη του δικομματικού συστήματος και οι συνέπειες από την ενδεχόμενη κατάρρευσή του, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι μέχρι στιγμής τάσεις του εκλογικού σώματος, κυρίως όμως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα παρακμής και απογοήτευσης, που φαίνεται να κυριαρχεί στην κοινωνία.

Ο Γιάννης Βούλγαρης σε σχόλιό του στα ΝΕΑ με τίτλο «Μαδώντας την μαργαρίτα του δικομματισμού» αναφέρεται σε τρία πιθανά σενάρια για το μέλλον του:

«Πρώτον, το σενάριο της σταθερότητας του δικομματισμού, που στηρίζεται στην υπόθεση ότι το ΠΑΣΟΚ ανακάμπτει και ότι ο κύκλος της δικομματικής εναλλαγής, θα συνεχιστεί κατά τα συνήθη. Δεύτερον, είναι το «σενάριο της δεκαετίας του 50»: διατήρησης του ενός από τα δύο κόμματα εξουσίας (προφανώς της Ν.Δ.)και παρατεταμένη κρίση του κεντρώου-αριστερού πολιτικού χώρου μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές.
Τρίτον είναι το σενάριο της πολυκομματικής κατάτμησης και των συμμαχικών κυβερνήσεων».

Είναι βέβαια φανερό ότι τα σενάρια αυτά έπαιρναν υπ όψιν τους –για να μην πω ότι επηρεάστηκαν έντονα- από το ενδεχόμενο αναγγελίας της ίδρυσης του ομίλου προβληματισμού του Β. Βενιζέλου και των επιπτώσεων στην ενότητα του ΠΑΣΟΚ και πάντως στην απήχησή του.

Η υποχώρηση του Β.Β. δημιούργησε νέα δεδομένα , την έκταση την ποιότητα και την επιρροή των οποίων δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε ακόμη.

Ανεξάρτητα όμως απ όλα αυτά, η κρίση του δικομματισμού είναι δεδομένη και όποια εξέλιξή της θα εξαρτηθούν πολλά, κυρίως όσα σχετίζονται με την ζωτική, την επιτακτική ανάγκη να βρεθεί επειγόντως μια διέξοδος για την χώρα…

Το κρίσιμο συνεπώς ερώτημα παραμένει.
Μπορεί η διέξοδος αυτή να βρεθεί μέσα από την -ριζική- ανασύνταξη ενός από τα δύο κόμματα;

Μπορεί να ληφθούν εκείνες οι καταλυτικές πολιτικές και οργανωτικές αποφάσεις, που θα βγάλουν κάποιο από τα δύο κόμματα από την βαθύτατη κρίση αναξιοπιστίας στην οποία έχουν βυθιστεί;

Τα μέχρι στιγμής δεδομένα δίνουν σαφώς μια αρνητική απάντηση. Θα ήταν δε η χειρότερη εξέλιξη αν περιστασιακά γεγονότα διαμόρφωναν προϋποθέσεις ώστε ένα από τα δύο κόμματα να ευνοηθεί συγκυριακά και πρόσκαιρα και να πετύχει την πολυπόθητη αυτοδυναμία, ασφαλώς στις μεθεπόμενες εκλογές, διαιωνίζοντας απλώς πολιτικές, λογικές, εξαρτήσεις εμμονές, πρόσωπα και νοοτροπίες, εκτός εποχής.

Γι αυτό και ο δρόμος της κατάρρευσης του δικομματικού συστήματος, της οριστικής αποδοκιμασίας της υπάρχουσας κατάστασης, φαίνεται ως η μόνη διέξοδος, ώστε μέσα από τα νέα δεδομένα, να προκύψουν – πιεστικά πλέον και αναπόδραστα-οι λυτρωτικές για το πολιτικό σύστημα και την ομαλή λειτουργία των θεσμών λύση.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι η κοινωνία θα σταθεί με ωριμότητα και αποφασιστικότητα και δεν θα παγιδευτεί από πολιτικά παιχνίδια, εκβιασμούς και ποικίλα συμφέροντα, που αισθάνονται πάντοτε ισχυρά απέναντι σε κλυδωνιζόμενες, ανίσχυρες κυβερνήσεις .
Υ.Γ. 1

Δεν έχουν ακόμη διευκρινιστεί οι όροι και ενδεχομένως οι συμφωνίες και πάντως οι προθέσεις των δύο μερών, από την «επιστροφή» του Β.Βενιζέλου στην «ενεργό δράση», μέσα από το ΠΑΣΟΚ.
Και έτσι δεν είναι προς το παρόν δυνατή μια αξιόπιστη αξιολόγηση, της επιρροής που θα ασκήσει στο εκλογικό σώμα, αυτή η «συσπείρωση».

Υ.Γ. 2
Είναι όμως ξεκάθαρο ότι η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική σκηνή, ως ενός εκ των πρωταγωνιστών πλέον του «πολιτικού θεάτρου», ασφαλώς θα δημιουργήσει νέα δεδομένα, κυρίως όσον αφορά στην επιρροή του ΣΥΝ. και τους κινδύνους οδυνηρών διαρροών για το ΠΑΣΟΚ.